اینک درگیر جار‌و‌جنجال دوره‌ای از سال هستیم که از سر تفاخر، به «فصل جوایز» معروف شده است. حتی با معیارهای متفاوت صنعت سرگرمی، امسال این صنعت با اوضاع عجیب‌و‌غریبی مواجه بوده است. جای تعجب نیست که محدودیت‌های کرونا این مراسم را با تاخیرهای طولانی روبه‌رو کرده است، و با تحمیل قالب مجازی بر اجرای مراسم و مشکلات فنی در اجرای مجازی، از زرق‌و‌برق آن کاسته است. در این وضعیت، به نظر می‌رسد اشتیاق عمومی چندانی برای خانه‌نشینی و تماشای آنچه در اصل یک مهمانی بزرگ اداری بر صفحه تلویزیون است، وجود ندارد. چرا؟ چون مراسم اهدای جوایز اصولا مزخرف است.

بگذارید منظورم را روشن کنم. من از پاداش به هنر و روحیه رقابت کاملا حمایت می‌کنم. بحث بر سر قصورها در نظارت، بی‌عدالتی‌ها و سیاسی‌بازی‌های پشت‌پرده برای تعیین نامزدهای دریافت جوایز را برای یک روز دیگر می‌گذارم، اما طرفدار هرآنچه باعث ارتقای هنر شود و به حفظ صنعت خلاقیت کمک کند، هستم. اما آیا واقعا حاضرم یک شب کامل را به تماشای ستاره‌هایی بگذرانم که از روی فرش قرمز رد می‌شوند، بعد از صندلی خود بلند می‌شوند تا اشک‌ریزان از معلم شش سالگی‌شان تشکر کنند؟ خیر. و آیا واقعا حاضرم  ریکی جرویز، جک وایت‌هال، و دیگر کمدین‌های ازخودمتشکری را تماشا کنم که وانمود می‌کنند دارند رویدادی مسخره را هجو می‌کنند، در حالی که عملا نقش چهره عمومی آن را بازی‌ می‌کنند و برای این کار، مبلغ هنگفتی هم به جیب می‌زنند؟ خیر؛ آن هم وقتی از تماشای سریال ایست‌اندرز (EastEnders) چند قسمت عقب افتاده‌ام. 

زمانی مراسم اهدای جایزه‌های بزرگ ارزش تماشا داشت، اما اکنون تماشای آنها استقامتی حماسی می‌طلبد. تماشای دسته‌بندی‌های بی‌پایان برای این جایزه و آن جایزه، مصاحبه‌های توجه‌طلبانه ستارگان روی فرش قرمز، لبخند‌های مصنوعی بازندگان، و منبر رفتن‌های برندگان درباره اوضاع جهان، شوقی در انسان برنمی‌انگیزد. تقویم سال اینک پر از مراسم‌های اهدای جوایز است. اسکار و گرَمی کم بود، حالا بفتا [جایزه آکادمی فیلم بریتانیا]، جوایز فیلم و تلویزیون ام‌تی‌وی، جایزه وی‌ام‌ای [برای موزیک ویدیو]، جایزه انتخاب منتقدان، جوایز تلویزیون ملی، اِمیز، گلدن گلوب و جایزه‌های دیگر هم به آنها اضافه شده‌اند. آدم سوء‌هاضمه می‌گیرد.

در کمتر از دو هفته دیگر، مراسم جوایز بریتانیایی در تالار O2 با ظرفیت ۲۰ هزار نفر برگزار می‌شود. در این مناسبت، فقط ۴۰۰۰ نفر شرکت می‌کنند. البته تقصیر بریتانیایی‌ها نیست که شرکت‌کنندگان مراسم این‌قدر پراکنده خواهند نشست. اما وقتی قالب برنامه از قبل احساس خستگی و کسالت در آدم ایجاد می‌کند، حتی اگر گاهی اوقات قرار باشد ترانه‌های خوبی هم پخش شود، سخت است که خیلی به هیجان بیاییم (اجرای سال گذشته دِیو از ترانه «بلَک» یک‌تنه مراسم پارسال را نجات داد). پیش‌تر رسم بر این بود که برای جذابیت مراسم، حرکات فی‌البداهه‌ای روی صحنه انجام شود. مثلا یک بار چومباوامبا جان پرسکات را در آب یخ انداخت. جرویز کوکر هنگام اجرای «آواز زمین» مایکل جکسون ماتحتش را می‌جنباند. رونی وود، گیتاریست استونز، برندن بلوک را که خودش را روی صحنه انداخته بود، «مردک ابنه‌ای» خطاب کرد. اما حالا تاخیر زمانی بین اجرا و پخش باعث می‌شود که چنین لحظاتی به راحتی ویرایش شوند. سال گذشته، نزدیک‌ترین چیزی که به روال قدیمی داشتیم حرف جک وایت‌هال بود که گفت شاید هری استایلز با خواهرش می‌خوابد. به گمانم باید آن‌جا بودید و می‌دیدید.

ظاهرا من تنها کسی نیستم که شور و شوق تماشای مراسم اهدای جایزه‌های تلویزیونی از دست داده است. شمار کسانی که در آمریکا مراسم اسکار این هفته را تماشا کردند، در مقایسه با رقم ۲۳.۶ میلیون نفر سال پیش، ۱۰.۴ میلیون نفر کاهش داشت. تازه، آمار سال ۲۰۱۹ از سال پیش از آن به‌مراتب کمتر بود. در مقایسه، وقتی فیلم تایتانیک ۱۱ جایزه اسکار ۱۹۹۸ را از آن خود کرد، ۵۷ میلیون نفر تماشاچی مراسم بودند. اگر مراسم جوایز اسکار یکی از سریال‌های نتفلیکس بود، مدت‌ها پیش لغو شده بود. جای تعجب نیست که آنتونی هاپکینز ۸۳ ساله، برنده بهترین بازیگر مرد امسال برای فیلم پدر(Father)، تصمیم گرفت یکشنبه شب را بخوابد، زیرا درخواستش برای ارسال یک پیام تشکر از پیش ضبط شده از طریق زوم، را بی‌ادبانه رد کردند.

با عقل جور درمی‌آید کرونا و نبودِ امکان ایجاد جو مهمانی به‌دلیل رعایت فاصله اجتماعی را دلیل کاهش علاقه به تماشای مراسم دانست. مسلم است وضعیت کنونی امکان لاپوشانی مسخرگی این مراسم فراهم کرده است. در سالی که ما به احترام کارکنان بخش درمان کف زدیم، سخت است به تحسین بازیگران هالیوودی کف بزنیم که چمدان‌های پر‌پول به خانه‌ می‌برند. در عصر رسانه‌های اجتماعی، وقتی آدم‌ها می‌توانند خلاصه مراسم را در اینترنت بینند و بخوانند، دیگر لازم نیست سه ساعت و نیم روی مبل به تماشای مراسم وقت بگذرانند. خیلی ممنون! سخنرانی دریافت جایزه اسکار کلوئه ژائو و کلیپ باسن‌جنبانی‌های گلن کلوز را صبح فردا به من بدهید، فعلا بس است.

در اوضاع کنونی، جذابیت دادن به مراسم جوایز برای مخاطبان بین‌المللی تلویزیون دشوار است. شاید در این وضعیت، سنگین‌تر این باشد که مراسم را از تلویزیون پخش نکنند. به هر حال، بگذارید صنعت سرگرمی از مراسم‌های تندیس‌های براق و شراب سفید از‌خنکی‌افتاده‌ لذت ببرد. فقط انتظار نداشته باشید که بقیه شور و شوقی به تماشا داشته باشند.