اگر مردی از اطرافیان ما کلاه یا ژاکت بافتنی تنش باشد اولین چیزی که به ذهن می‌آید این است که احتمالاً خانمی که او را خیلی دوست داشته این‌ها را بافته و به او هدیه داده است؛ اما پسرهای جوانی در سراسر دنیا، میل و قلاب به دست آمده‌اند تا این کلیشه جنسیتی را به چالش بکشند. آن‌ها نه‌تنها برای خودشان لباس می‌بافند بلکه سفارش هم قبول می‌کنند.

گاردین به سراغ چند تا از این پسرها رفته و از دغدغه‌هایشان نوشته است. برندان گیراک استرالیایی گفته است اولین بار که می‌خواست در یک محیط عمومی بافتنی کند از یکی از دوستانش خواست همراهش بیاید. او از سال ۲۰۱۷ با راه انداختن یک صفحه اینستاگرامی شروع کرد به کلاه فروختن؛ اما خیلی از تصاویر خودش استفاده نمی‌کرد. تقریباً دو سال و نیم طول کشید تا او اعتمادبه‌نفس کافی را پیدا کند که خودش میل و قلاب به دست جلوی دوربین بنشیند.

اولا اوگانلو، چالش‌های جدی‌تری داشت. بافتنی بافتن یک پسر نوجوان در نیجریه، با هوایی گرم که اصلاً کسی لباس بافتنی نمی‌پوشد به نظر همه عجیب بود. خودش می‌گوید بیشتر چیزها را با آموزش‌های آنلاین در اینترنت یاد گرفته است.

ویزوویو ویلیامز پسر دیگری است که البته خوش‌شانس‌تر بوده و قلاب‌بافی را از مادربزرگش یاد گرفت، کسب‌وکاری راه انداخت و بافندگی و طراحی کار و زندگی‌اش شد.

این سه پسر جوان در یک سال و نیم گذشته مردهای بیشتری را دیده‌اند که به گروه بافندگان مرد پیوستند. قرنطینه‌های طولانی و پشت سر هم باعث شده مردها زمان بیشتری را در خانه بگذرانند و دور از نگاه قضاوت گر دیگران، بالاخره جرئت کنند و دست‌به‌کارهایی بزنند که مدت‌ها دلشان می‌خواسته امتحان کنند.

زنانه و مردانه کردن شغل‌ها وزنه سنگینی قضاوت اجتماعی را به‌پای افراد می‌بندد که رفتن به راهی را که دوست دارند، فارغ از زن یا مرد بودن، دشوار می‌کند. یکی از این قضاوت‌ها محدود کردن زنان به کارهایی مانند گلدوزی، بافتنی و تزئینات لباس است. قصد نداریم به ریشه‌های تاریخی و اقتصادی این محدودیت‌ها بپردازیم اما نتیجه این کار در اغلب جوامع خانه‌نشینی زنان بوده است.

مردهایی که بافتنی نیمه‌کاره‌شان را با خود با پارک و اتوبوس و سر کار می‌برند برخلاف زنانی که این کار را می‌کنند، از طرف نوجوان‌ها لقب «باحال و شجاع» می‌گیرند درحالی‌که همان کار برای زنان و دختران یک عادت «مادربزرگی» تلقی می‌شود. اگر مردها و پسرها کاری به اصلاح زنانه را شروع کنند در رسانه‌ها سریع با پسوند «داداش باحال (Cool bro)» نوازش می‌شوند درحالی‌که زنان سریع برچسب «ادای مردها را در نیاور» روبه‌رو می‌شوند.

ماه گذشته جورج کلونی گفت که به دلیل تجربه بیکاری در جوانی یاد گرفته چطور چیزها را تعمیر کند و این مهارت الآن به کارش آمده و برای دوقلوهای سه‌ساله‌اش دوخت و دوز می‌کند. اگر لباس‌های زنش هم تعمیر لازم داشته باشد سریع دست به سوزن شده و کارش را راه می‌اندازد.

ادوارد گریفیت، مدیر صنایع‌دستی LoveCrafts، به گاردین گفت تعداد مردهایی که به آن‌ها مراجعه می‌کنند خیلی بیشتر شده و میانگین سنی آن‌ها هم کمتر از مشتریان زن است. مثلاً در قسمت گلدوزی، سوزن‌دوزی و گوبلن «اکثر مشتریان مرد ما ۲۵ تا ۳۴ ساله هستند، در مقایسه با مخاطبان زن ما که عمدتاً ۳۵ تا ۴۴ ساله هستند.»

تابو سابوآ، پسر جوان خیاط درباره تجربه‌اش می‌گوید: «یک مرد وقتی در صنعت مد و خوش‌پوشی کار کند و خیاط باشد بسیار قابل‌احترام است اما همان مردان اگر در خانه پشت چرخ‌خیاطی بنشینند قضاوت می‌شوند.» این کلیشه جنسیتی ارتباط مستقیمی با درآمدزایی دارد؛ یعنی مردان وقتی قرار است پول در بیاورند، مجازند به هر شغلی که «زنانه» تلقی می‌شود دست‌درازی کنند اما اگر قرار باشد از آن لذت ببرند و برای دل خودشان آن را انجام بدهند از طرف جامعه مردسالار تحقیر می‌شوند.

خوب یا بد، یک سال و نیم خانه‌نشینی، نیاز به پس‌انداز، آرامش روانی در زمان انجام کاردستی، بالاتر رفتن ارزش کار دست‌باف و دست‌دوز و ماجراجویی باعث شده مردهای بیشتری را در فروشگاه‌های خرازی ببینیم که سبد خرید به دست دارند شماره قلاب و نخی که خریده‌اند را با هم جور می‌کنند.