بی‌بی‌سی برای دومین بار لوییس همیلتون را شخصیت ورزشی سال اعلام کرد تا در روزی دیگر، عنوانی دیگر نصیب او شود.

در سالی که همه‌گیری کووید-۱۹ یکه‌تازی کرد، موفقیت‌های همیلتون از رسیدن به هفتمین عنوان قهرمانی جهان و رسیدن به حدنصاب مایکل شوماخر گرفته، تا پشت سر گذاشتن حد نصاب ۹۱ پیروزی در مسابقات گرندپری و نیز هواداری از برابری نژادی، سبب شد در عرصه‌ای پرتعداد، از نمایندگان سرشناس پنج ورزش دیگر پیشی گیرد و بر سکوی نخست بایستد.

این دومین باری است که همیلتون به این موفقیت دست می‌یابد. نخستین بار، در سال ۲۰۱۴ و پس از دومین قهرمانی در مسابقات فرمول یک، به این عنوان دست یافته بود. از آن پس هم در رقابت‌هایی بسیار شانه ‌به شانه، در کسب این عنوان ناکام مانده بود. او برای رسیدن به این عنوان در سال ۲۰۲۰ بخت بلندی داشت.

همیلتون ۳۵ ساله، پیشتاز بود و تا زمانی که مراسم در سالفورد آغاز شد احتمال دست‌یافتن او به عنوان پیروزی بیش از ۷۲ درصد بود. زمانی‌ که رأی‌گیری ساعت ۹:۱۲ صبح شروع شد فراز و نشیب‌ها هم آغاز شدند.

تعجبی هم نداشت. مسابقات فرمول یک همیشه در جلب توجه افکار عمومی دچار مشکل بوده است. به راستی فقط آنهایی که غرق این مسابقات باشند، ارزش قرارگیری پیاپی در جایگاه سریع‌ترین راننده این مسابقات را می‌دانند. حتی آنها هم باید قسمت اعظم وقتشان را صرف مشاجره با مخالفان این ورزش کنند.

همیلتون حال‌وهوای چهره‌ای حاشیه‌ای را هم دارد. البته این فقط به خاطر مشهورشدن در ورزشی حاشیه‌ای نیست، بلکه در خارج از این حوزه نیز همین‌طور است. از همه خطرناک‌تر این است که گمان می‌رود آدم بی‌اعتنایی است.

اما در بریتانیا، یکی از سرشناس‌ترین هواداران جنبش «جان سیاهان ارزش دارد» بودن و حضور نمایان داشتن در عرصه دفاع از برابری نژادی در فضای مجازی و حوزه‌هایی که برای «بنیاد همیلتون» اهمیت دارد، سبب شد تا بتواند مسابقات فرمول یک را در جایگاه بهتری قرار دهد. در عین حال، در کشوری که ۲۴ هزار و ۵۰۰ نفر از اجرای «جنبش جان سیاهان با ارزش است» شاکی بوده‌اند (اجرایی که با الهام‌ از یک گروه رقص در آی‌تی‌وی اجرا شد)، موضع‌گیری علیه افرادی که بهانه‌هایشان را از روی حرف این و آن دنبال می‌کنند، همیشه مشکل‌ساز است.

البته نمی‌توان انکار کرد که کنشگری ورزشی از مضامین سال ۲۰۲۰ بود و در این رویداد نیز بازتاب زیادی داشت. مارکوس رشفورد بابت افزایش آگاهی عمومی در مورد فقر غذایی کودکان، جایزه ویژه‌ای دریافت کرد. از کوین سینگفیلد عضو تیم لیدز رینو نیز تقدیر کردند. چون برای هم‌تیمی‌ خود، راب بارو که با بیماری موتور نورون دست‌وپنجه نرم می‌کند، به جمع‌آوری کمک‌های مالی برای مبارزه با این بیماری دست زد.

چالش بزرگ‌تر فراروی همیلتون، رقابت با جوردن هندرسون، کاپیتان تیم لیورپول، قهرمان لیگ برتر انگلستان و جام قهرمانان اروپا بود که از پشتوانه بزرگ چند نسل هواداران این باشگاه برخوردار بود؛ همان پشتوانه‌ای که پس از ۲۹ سال این تیم را برای نخستین‌بار به قهرمانی رساند. جایگاه دوم هندرسون به خاطر سرشتی است که فوتبال دارد و فردا به فراموشی سپرده خواهد شد. البته رسیدن عنوان تیم سال به لیورپول و مربی سال به یورگن کلاپ مربی آنها احتمالاً این ناکامی را جبران کرده است.

هولی دویل هم در آستانه رسیدن به مقام دوم بود. اما این چابک‌سوار که با قهرمانی دوگانه در مسابقات سوارکاری روز قهرمانان بریتانیا تاریخ‌ساز شد و در کنار نخستین قهرمانی در مسابقات رویال اسکوت، نخستین زنی بود بود که در یک مسابقه پنج‌بار برنده شد، در جایگاه سوم قرار گرفت. در نهایت نیز همیلتون در سکوی نخست قرار گرفت.

با این وصف احتمالاً باید روایت محبوب نبودن همیلتون در کشورش را بازنگری کنیم. این ششمین باری است که نام او در میان سه صدرنشین قرار می‌گیرد. دو بار در دو دوره قبل بود که پس از گرینت توماس (۲۰۱۸) و بن استوکس (۲۰۱۹) دوم شد. گاهی هم حتی شتابزده عمل کرده و بار یکسانی را(همچنان که بر مسابقات حرفه‌ای اعمال می‌شود) برای این عنوان در نظر گرفته‌ایم؛ یعنی یک برنده و نفر دوم که اولین بازنده محسوب می‌شود.

همیلتون هرگز چنان وضعیتی نداشت. افکار عموم مردم، دست‌کم آنهایی که امسال آن را تماشا می‌کردند، همین موضوع را تایید می‌کنند.