بر اساس یک تحقیق، خزندگان بالدارمانند دیوپکفالوس‌ها، توانایی پرواز خود را طی میلیون‌ها سال به طور مداوم بهبود بخشیده‌اند تا به ملکه مرگ در آسمان‌ها تبدیل شوند. 

دانشمندان دانشگاه‌های ردینگ، لینکولن و بریستول، از روش جدیدی استفاده کردند تا نشان دهند پتروسوها (گروهی از خزندگان پرنده) چگونه طی بازه زمانی در دورانی که وجود داشتند، قابلیت‌های پرواز خود را دوبرابر بهتر کرده‌اند. این تحقیق، که در مجله نیچر منتشر شد، نشان می‌دهد که پتروسوها بیش از ۱۵۰ میلیون سال قبل، پیش از آن که هم‌زمان با دایناسورها منقرض شوند، برای بهبود قابلیت‌های پرواز خود تکامل پیدا کرده‌اند.  

محققان با استفاده از پیشینه‌های فسیلی به همراه یک مدل جدید پرواز بر پایه پرواز پرندگان امروزی به بررسی بازدهی پرواز این خزندگان بالدار پرداخته‌اند تا دانسته‌های خود را درباره فرگشت آن‌ها در طول زمان گسترش دهند. یافته‌ها نشان می‌دهد که فرگشت این خزندگان پرنده با تغییرات تدریجی کوچک در یک بازه زمانی طولانی صورت گرفته است و نه آن گونه که پیش‌تر تصور می‌شد، با یک جهش تکاملی دفعی.  

پروفسور کریس وندیتی نویسنده اصلی این مقاله می‌گوید: «پتروسوها راسته‌ای از مارمولک‌های بالدار بودند، گروهی به اندازه یک گنجشک و گروهی نیز با طول بال به اندازه یک هواپیمای سبک امروزی.» 

طرفداران فیلم «پارک ژوراسیک»، صحنه‌هایی از این موجودات عظیم و مرگبار را در این فیلم دیده‌اند. رژیم غذایی آن‌ها عمدتا سایر حیوانات، از حشرات گرفته تا دایناسورهای کوچک‌تر بوده است.

پروفسور وندیتی، زیست‌شناس تکاملی در دانشگاه ریدینگ می‌افزاید: «هرچند که مهارت‌های احتمالی آن‌ها در آسمان شناخته شده بود، این پرسش که آیا پتروسوها در مهارت‌های پرواز، بهتر شده بودند و این که آیا این مساله به آن‌ها در مقایسه با گونه‌های قبلی، مزیت و برتری ایجاد کرده بود، برای دهه‌ها معمایی در ذهن دانشمندان بود.» او می‌گوید روش جدید به تیم تحقیقاتی اجازه داد که فرگشت طولانی‌مدت را به شیوه‌ای کاملا جدید بررسی کنند و نشان دهند که قابلیت‌های پتروسوها چگونه تغییر پیدا کرده است. 

پتروسوها از جانداران مستقر در خشکی تکامل پیدا کرده‌اند و نخستین بار به عنوان موجودات پرنده در حدود ۲۴۵ میلیون سال پیش طی دوره تریاس پیشین پدیدار شدند. مدلسازی‌های دانشمندان نشان می‌دهد که  پتروسوها طی ۱۵۰ میلیون سال تاریخ خود، پیکر و اندازه خود را به شکلی سازگار کردند که در زمان پرواز ۵۰ درصد انرژی کمتری صرف کنند و جرم آن‌ها ده برابر افزایش یافت و احتمالا به چیزی حدود ۳۰۰ کیلوگرم رسید.  

هرچند بر اساس این مطالعه، گروهی از پتروسوها -اژدرهایان- در بازه زمانی که وجود داشتند در قابلیت‌های پرواز خود هیچ بهبودی نشان نداده‌اند. پروفسور مایک بنتون از دانشگاه بریستول می‌گوید: «تا این اواخر، دیرینه‌شناسان، آناتومی جانداران را براساس فسیل‌ها توصیف می‌کردند و کارکرد آن‌ها را بر همین پایه درمی‌یافتند. این واقعا هیجان‌برانگیز است که ما قادریم میزان بازدهی عملی حیوانات منقرض شده را محاسبه کنیم و آن را طی دوران فرگشت آن‌ها بررسی کنیم و ببینیم بازدهی آن‌ها چگونه تغییر یافته است.»