تا همین چند هفته پیش گفته می‌شد که ویروس کرونا فقیر و غنی نمی‌شناسد و هر کسی طعمه آن می‌شود، ولی مشاهدات و آمارهای اولیه در آمریکا نشان می‌دهد که افراد فقیر و جوامع با وضعیت نامناسب اقتصادی-اجتماعی با درصد بیشتری توسط این ویروس به کام مرگ فرستاده میشوند.
در شیکاگو در ایالت ایلینویز آمریکا، تعداد سیاهان (آفریقایی-آمریکایی) بیشتر از هفتاد درصد جان‌باختگان به کرونا را به خود اختصاص می‌دهند. شهردار این شهر گفته است که این «شوکه‌کننده» است، اما با توجه به «نابرابری در سیستم بهداشتی که سال‌ها از آن سخن گفته‌ایم، چندان تعجب‌آور نیست.» شهردار شیکاگو همچنین گفته است: «به عنوان یک زن سیاهپوست، کنار آمدن با این که آفریقایی-آمریکایی‌ها در شهرم هفت برابر نسبت به دیگران جان‌خود را ازدست می‌دهند، موضوع سختی است که بتوان با آن کنار آمد.»
در لوییزیانا، ایالت جنوبی آمریکا نیز وضعیت به همین منوال است. در این ایالت در حالی هفتاد درصد جان‌باختگان ویروس کرونا از جامعه سیاه‌پوستان این منطقه هستند که از نظر درصد جمعیتی در این ایالت آنها تنها ۳۲ درصد را به خود اختصاص می‌دهند.
بر اساس گزارش نشریه آتلانتیک، در ایالت میشیگان جامعه آفریقایی-آمریکایی حدود ۱۴.۱ درصد کل جمعیت را به خود اختصاص می‌دهند اما طبق آمارهای اولیه، ۴۰ مرگ گزارش شده در این ایالت بر اثر ویروس کرونا به این جامعه اختصاص دارد. در منطقه ان‌آربر این ایالت، ۴۸ درصد کسانی که برای ابتلا به ویروس کرونا بستری شده‌اند، سیاهپوست هستند. این درحالی است که در این ناحیه تنها ۱۱ درصد جمعیت آن به این گروه جمعیتی اختصاص دارد.
یا برای مثال، در ناحیه مکلنبرگ در ایالت کارولینای شمالی که شامل شهر شارلوت می‌شود، جامعه آفریقایی-آمریکایی ۳۲.۹ درصد جمعیت را به خود اختصاص می‌دهد، اما ۴۳.۹ درصد افرادی که نتیجه آزمایش آنها مثبت گزارش شده است، از این جامعه هستند. در شهر میلواکی آمریکا، سیاهان ۲۶ درصد کل جمعیت شهر هستند، اما نزدیک به نیمی از کسانی که ویروس کرونا دارند و حدود ۸۱ درصد مرگ ناشی از ابتلا به این ویروس، در میان این گروه جمعیتی گزارش شده است.
نابرابری در لطمه دیدن در برابر این بیماری، باعث شده است که شخصیت‌های مختلف در سراسر کشور به آن بپردازند و رسانه‌ها از مقامات فدرال و محلی خواستار ارائه آمارهایی شده‌اند که چنین نابرابری‌هایی را نشان می‌دهد. برای مثال، شهردار نیویورک گفته است که نقشه‌ای از قربانیان کرونا در آن شهر براساس ترکیب نژادی ارایه خواهد کرد.
برنی سندرز، کاندیدای ریاست جمهوری و سناتور ایالت ورمونت، در توییتی با اشاره به این موضوع گفت: «این غیرقابل قبول است که آفریقایی-آمریکایی‌ها در چنین نرخ‌های نامتوازنی، از ابتلا به ویروس کرونا بیمار میشوند و می‌میرند. ما باید این نابرابری نژادی وحشتناک را در سیستم بهداشتی خود حل کنیم.»
یکی از موضوعاتی که طی روزهای گذشته در آمریکا توجه زیادی به خود جلب کرد، ارایه نقشه‌های شهری بر اساس کدپستی مناطق بود که در آن، توزیع و درصد افراد تست‌شده مثبت در هر ناحیه نشان داده می‌شد. برای مثال، در شهر نیویورک، نقشه شهری نشان می‌دهد در مناطقی با جمعیت خیلی زیاد که همچنین از بخش‌های فقیر و کم‌درآمد محسوب میشوند، تعداد افراد مبتلا و مرگ (بر اثر ابتلا به کرونا) به مراتب بیشتر از مناطقی است که از نظرمیزان درآمد، بالاتر هستند. این وضعیت به‌ویژه در مورد جوامعی مانند آفریقایی-آمریکایی‌ها و برخی دیگر از اقلیت‌های نژادی صدق می‌کند. برای مثال، در ناحیه کویینز با کدپستی ۱۱۳۷۰، که بالاترین نرخ ابتلا به ویروس کرونا را به خود اختصاص می‌دهد، ۳۷ درصد جمعیت آمریکای لاتینی، ۲۵ درصد سفید، ۲۲ درصد آسیایی، و ۱۴ درصد سیاه هستند. در نواحی دیگری که بالاترین نرخ ابتلا در آنها گزارش شده است نیز ترکیب جمعیتی عمدتا شامل اقلیت‌های نژادی می‌شود.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
حتی دکتر آنتونی فاوچی، از اعضای کارگروه ویروس کرونای کاخ سفید، هم با اشاره به این نکته گفته است که «نابرابری‌های سیستم بهداشتی» در خصوص جامعه آفریقایی-آمریکایی‌ها نیازمند مطرح شدن است. او گفته است که آمارهای بالا در این جوامع به این معنی نیست که سیاهان آمریکا بیشتر مبتلا به ویروس کرونا میشوند، بلکه به این معناست که این ویروس در شرایطی آنها را دچار می‌کند که برایشان مرگ‌بارتر است.
تا کنون تنها در چندین ایالت چنین آمارهایی اعلام شده است۷ ولی همین کافی بوده است که بحث زیادی در رسانه‌های مختلف آمریکا، چه در حوزه محلی و چه رسانه‌های سراسری، در این خصوص آغاز شود. چرا که نابرابری موجود، ناشی از سیاست‌گذاری‌های چندده‌ساله‌ای است که هم اکنون در اثنای یک ویروس همه‌گیر جهانی، خود را به مخرب‌ترین و مرگبارترین شکل نشان می‌دهد. سیاست‌های مربوط به مسکن و تمرکز افراد با درآمد کم در برخی مناطق، دسترسی محدود آنان به سیستم بهداشتی و بیمه، از مواردی است که باعث می‌شود این نابرابری چشمگیرتر شود.
