یک کودک با موتورسیکلت کوچک و بشکه‌ای زردرنگ، که نماد حملات انتحاری طالبان است، در یکی از مراسم‌های این گروه شرکت کرده بود. این ویدیو به‌‌سرعت در شبکه‌های اجتماعی منتشر و بازنشر شد و درمورد ترویج خشونت در میان شهروندان، به‌‌ویژه کودکان و نوجوانان، نگرانی‌هایی را برانگیخت. این تنها یکی از ده‌ها نمونه استفاده طالبان از کودکان و نوجوانان برای اهداف تبلیغاتی و نمایشی است. کودکانی که تحت تاثیر تبلیغات طالبان قرار گرفته‌اند، با پوشیدن لباس نظامی و حمل ماکت‌ مواد انفجاری در سطح جامعه دیده می‌شوند.  

این موارد بخشی از سیاست‌های طالبان است. مقام‌های این گروه از پوشاندن لباس نظامی به کودکان و دادن ماکت سلاح به دست آنان استقبال می‌کنند و به همین دلیل در مراسم مختلف، راهپیمایی‌ها و همایش‌های طالبان بارها کودکانی دیده می‌شوند که در نقش‌های نمادین نظامی ظاهر می‌شوند.  

از سوی دیگر، برخی والدین نیز تحت تاثیر تبلیغات ایدئولوژیک طالبان، فرزندانشان را تشویق می‌کنند که به سبک طالبان لباس بپوشند و در گردهمایی‌های این گروه شرکت کنند. برخی از خانواده‌ها تصور می‌کنند که برای کسب امتیاز و نزدیکی با طالبان باید کودکانشان را به این‌گونه مراسم بفرستند و در چنین شرایطی کودک هیچ قدرت انتخابی ندارد و به ابزاری تبلیغاتی بدل می‌شود.  

در یکی دیگر از عکس‌های منتشرشده در شبکه‌های اجتماعی، چند کودک خردسال با لباس نظامی و ماکت تجهیزات جنگی روی یک خودرو نشسته‌اند. طالبان و هوادارانشان این تصویر را به‌ شکل گسترده بازنشر کرده‌اند. با اینکه این کودکان هنوز در مراحل ابتدایی رشد هستند، اما در فضایی قرار می‌گیرند که از نظر روانی و نمادین، آنها را با فرهنگ «جنگ، خشونت و نظامی‌گری» پیوند می‌دهد.  

در روایت تبلیغاتی طالبان، کودکی که لباس نظامی به تن دارد و در کنار نیروهای مسلح این گروه دیده می‌شود، نماد «تداوم جهاد» و وفاداری نسل‌های آینده به این گروه است. طالبان از چنین تصاویری برای نمایش این پیام استفاده می‌کنند که نسل آینده نیز حامی «امارت طالبان» خواهد بود. طالبان در دوران جنگ با حکومت پیشین افغانستان و متحدان غربی آن، در حملات مسلحانه، انفجاری و انتحاری از کودکان و نوجوانان استفاده می‌کردند. 

از سوی دیگر، سرنوشت کشورهای جنگ‌‌زده نشان داده است که کودکانی که از خردسالی در محیط‌های نظامی قرار می‌گیرند، در آینده با مشکلاتی چون اضطراب، پرخاشگری و برداشت «نادرست» از قدرت و خشونت روبه‌رو می‌شوند. حضور در مراسم نظامی خشونت را برای کودکان «عادی‌سازی» می‌کند؛ به‌ شکلی که خشونت برای آنان «طبیعی، مشروع و حتی افتخارآمیز» جلوه می‌کند. در کشوری مانند افغانستان که دهه‌هاست درگیر جنگ و افراط‌گرایی است، این روند می‌تواند نسل دیگری از کودکان را وارد چرخه خشونت کند و این دقیقا همان چیزی است که طالبان می‌خواهند.   

در افغانستان کودکان به جای اینکه در یک محیط «آموزشی سالم» باشند، در مراسمی شرکت می‌کنند که کارکردشان تقویت ایدئولوژی طالبان و ترویج خشونت است. پس از تسلط دوباره طالبان، نظام آموزشی افغانستان عملا به سمت ایدئولوژیک‌سازی شدید پیش رفته است؛ مانند کاهش ساعات درسی، محدود شدن آموزش علوم غیرمذهبی و افزایش آموزش‌های دینی مطابق روایت طالبان. در چنین شرایطی کودکان به‌ جای شناخت مفاهیمی چون علم، صلح، همکاری و پیشرفت، مفاهیمی مانند قدرت نظامی، خشونت و فرمان‌برداری ایدئولوژیک را می‌آموزند. 

استفاده طالبان از کودکان در مراسم و نمایش‌های نظامی، بخشی از طرح بزرگ‌تر این گروه برای تحکیم قدرت سیاسی و ایدئولوژیکشان است. ناظران اوضاع افغانستان بر این باورند که این کار، یک حرکت سمبولیک ساده نیست، بلکه پیامدهای روانی، تربیتی، اجتماعی، فرهنگی و امنیتی گسترده دارد. کودکی که این روزها روی یک خودرو نظامی با لباس جنگی می‌نشیند، ممکن است فردا دربرابر خشونت بی‌اعتنا باشد.