تحلیل جدید دی‌اِن‌اِی آدولف هیتلر آشکار کرده است که او یک اختلال ژنتیکی پنهان داشته است که به احتمال زیاد رشد اندام‌های جنسی‌اش را مختل می‌کرده است.

دیکتاتور نازی، «سندروم کالمن» داشته است، سندرومی که می‌تواند مانع روند عادی بلوغ شود و این نشان می‌دهد که او احتمالا در ایجاد روابط جنسی دچار مشکل می‌شده است.

قرار است از این یافته‌ها در مستند «کانال ۴» (Channel 4) با عنوان «دی‌اِن‌اِی هیتلر: نقشه یک دیکتاتور» رونمایی شود که همچنین افسانه داشتن تبار یهودی در مورد هیتلر را رد می‌کند و شواهدی ارائه می‌دهد که او احتمالا یک یا چند بیماری «نورودایورجنت» یا بیماری سلامت روان داشته است.

[توضیح مترجم: نورودایورجنت به افرادی اطلاق می‌شود که سیستم عصبی ‌آ‌ن‌ها با اکثریت متفاوت است. از جمله افراد اوتیستیک، افراد مبتلا به ای‌.دی‌.اچ.‌دی، دیسلکسیا (خوانش‌پریشی)، دیسکلکولیا (اختلال ریاضی یا محاسبه‌پریشی) و ...]

دانشمندان توانسته‌اند انگشت‌نگاری [یا اصطلاحا پروفایل] دی‌اِن‌اِی را از نمونه‌ای از پارچه آغشته به خون بسازند که یک سرهنگ ارتش آمریکا آن را از کاناپه‌ای بریده بود که هیتلر در سال ۱۹۴۵ در آن جان خود را گرفته بود.

اگرچه که این پژوهش و نتایج آن احتمالا بحث‌برانگیز خواهد بود، سرپرست متخصص ژنتیک [این تیم تحقیقاتی] گفت در حالی که در خصوص پذیرفتن این پروژه دودل بوده، می‌خواسته که مطمئن شود که این کار به‌درستی انجام شود.

پروفسور توری کینگ که [پیش از این]، بقایای ریچارد سوم را شناسایی کرده بود، گفت: «من برای انجام آن بسیار با خودم کلنجار رفتم. اما این کار در مقطعی انجام خواهد شد و ما می‌خواستیم مطمئن شویم که این کار به‌شکلی بسیار سنجیده و سختگیرانه انجام شود. همچنین، انجام ندادن آن نوعی بت ساختن از [هیتلر] بود.».

او گفت: «اگر او به نتایج ژنتیکی‌اش نگاه کرده بود، تقریبا به‌طور قطعی خودش را به اتاق‌های گاز می‌فرستاد».

روایت‌هایی از جنگ جهانی اول نشان می‌دهد که هیتلر به خاطر اندازه اندام‌های جنسی خود مورد آزار و اذیت و زورگویی قرار می‌گرفته است، و بیماری ژنتیکی او موجب شده بود که او به احتمال یک از ده، میکروپنیس (کوچک‌آلتی) داشته باشد.

یک معاینه پزشکی در سال ۱۹۲۳ که در سال ۲۰۱۵ آشکار شده است نشان داد که هیتلر یک بیضه پایین‌نیامده داشته است و این امر، سرود تحقیرآمیزی را که در زمان جنگ درباره او وجود داشت به‌طور غیرمنتظره‌ای قابل‌باور می‌کند.

[توضیح مترجم: در جنگ جهانی دوم، یک سرود تمسخرآمیز وجود داشت که سربازها درباره هیتلر می‌خواندند و در آن ادعا می‌شد او فقط یک بیضه دارد. این سند پزشکی نشان می‌داد که بخش تمسخرآمیز آن سرود ظاهرا واقعیت داشته است.]

الکس جی کی، یک تاریخ‌دان در دانشگاه پوتسدام که در [زمینه تاریخ] آلمان نازی تخصص دارد، در این مستند گفت که «این امر می‌تواند به توضیح اینکه چرا او "به طرزی غیرمعمول، زندگی‌ خود را تقریبا به طور کامل صرف سیاست کرده بود" کمک کند».

او گفت: «دیگر مقام‌های ارشد نازی، همسر، فرزند و حتی روابط خارج از ازدواج داشتند. هیتلر تنها فرد در میان تمام رهبری نازی است که چنین چیزی ندارد. بنابراین، من فکر می‌کنم که فقط تحت رهبری هیتلر بوده است که جنبش نازی امکان داشت به قدرت برسد».

یافته‌های دی‌اِن‌اِی همچنین شایعه‌های دیرینه مبنی بر این که هیتلر تبار یهودی داشته است و این‌که او به‌صورت نامشروع از یک پدربزرگ یهودی زاده شده بوده را از میان برده است.

با این حال، امکان اینکه او یک یا چند بیماری نورودایورجنت یا بیماری سلامت روان داشته باشد رد نشده است، زیرا برخی از ژن‌های او میان این بیماری‌ها همپوشانی داشته‌اند. بررسی احتمال اینکه هیتلر، اوتیسم، اسکیزوفرنی یا اختلال دوقطبی داشته، او را در بالاترین صدک قرار داده است، اما روشن نیست که او، اگر اصلا این بیماری‌ها را داشته، به کدام‌یک مبتلا بوده است.

دکتر الکس تومپانیدیس، پژوهشگر اوتیسم در دانشگاه کمبریج، گفت: ««فکر می‌کنم منصفانه است که بگوییم شرایط زیستی هیتلر به [سنگدل شدن او] کمکی نکرده [و بیولوژی هیتلر، عامل آن نبوده است] . فکر نمی‌کنم هیچ اصطلاح بالینی‌ای در اینجا قابل‌استفاده باشد.». ما نمی‌توانیم بدانیم، نمی‌توانیم تشخیص بدهیم. فرایند شناختی، احتمالا تحت تاثیر [ژنتیک و بیولوژی او] قرار گرفته بوده است، اما وقتی این را می‌گویم، به همان اندازه که به ژنتیک تکیه می‌کنم، به رفتار او هم تکیه می‌کنم».

با این حال، این گروه از پژوهشگران اصرار دارند که مطمئن شوند که یافته‌های آنان برای برچسب‌زنی به افرادی که هر یک از بیماری‌های اشاره‌شده در دی‌اِن‌اِی هیتلر را دارند به‌کار برده نشود.

سر سایمون بارون‌کوهن، استاد روان‌شناسی گفت: «رفتار هرگز صددرصد ژنتیکی نیست. مرتبط‌کردن سنگدلی شدید هیتلر با افرادی که این مشکل در آن‌‌ها تشخیص‌ داده شده، خطرِ انگ‌زدن به آن‌ها را به همراه دارد، به‌ویژه وقتی که بخشِ بسیار بزرگی از افرادی که این تشخیص‌ درباره آن‌ها داده شده نه خشن هستند و نه سنگدل، و بسیاری از آن‌ها برعکس‌اند».