روز سه شنبه بعدازظهر، سالن ضیافت هتل لاشور در ایرلند شمالی، محل برگزاری مراسم ازدواج زوجی بود که در مقابل دوربین گزارشگران و مردم محجوبانه لبخند می‌زدند. شارنی ادواردز و رابین پیپلز هردو در لباس عروس، با بلند کردن دست‌هایشان با افتخار حلقه ازدواجشان را نشان داده و زیر آلاچیق ساخته شده از ابریشم سفید، یکدیگر را بوسیدند. هرچند بسیاری از زوج‌ها به توجه مدعوین و دیگران در روز عروسی‌شان عادت دارند، شارنی و رابین نخستین زوج هم‌جنس در ایرلند شمالی هستند که به صورت رسمی و قانونی با یکدیگر ازدواج می‌کنند و به همین دلیل توجه بیشتری را به خود جلب کرده‌اند.

رویداد سه شنبه، دقایق شادی برای مبارزه طولانی و دشوار برای احقاق حقوق هم‌جنس‌گرایان، دگرباشان و تراجنسی‌ها (ال‌جی‌بی‌تی پلاس) در ایرلند شمالی بود. به رغم آن که ایرلند شمالی در سایر زمینه‌ها به عنوان بخشی از بریتانیا عمل کرده، اما جایی که حقوق «ال‌جی‌بی‌تی پلاس» مطرح می‌شود، ایرلند مستقل تصمیم می‌گیرد. 

Paul Faith / AFP

هرچند هم‌جنس‌گرایی به عنوان یک جرم در سال ۱۹۶۷ در بریتانیا ملغی شد، ممنوعیت آن در ایرلند شمالی همچنان به قوت خود باقی ماند. در هنگام القای آن به عنوان یک جرم در بریتانیا، مردم محافظه‌کار و مسیحی ایرلند شمالی به شدت با آن مخالفت کردند. 

ده سال بعد، در سال ۱۹۷۷، ایان پِیزلی، رهبر وقت حزب اتحاد دموکراتیک ایرلند شمالی، کارزاری به راه انداخت تحت عنوان: «آلستر را از لواط نجات دهید» ( آلستر یکی از مهم‌ترین ایالات ایرلند شمالی است). در آن هنگام که لفاظی‌ها و حتی حملات خشونت‌بار علیه جامعه «ال‌جی‌بی‌تی پلاس» معمول بود، کمتر کسی جرئت می‌کرد به عضویت در آن اذعان کند. آن‌ها یا برای شروع یک زندگی جدید به خارج و نقاط روادارتر جهان مهاجرت می‌کردند، یا گرایش‌های جنسی خود را پنهان می‌کردند. 

به رغم تقاضاهای دگرباشان جنسی، دولت مرکزی تا سال ۱۹۸۲، از دخالت در قوانین ایرلند شمالی در مورد همجنس‌گرایی خودداری می‌کرد. اما موفقیت یک مرد همجنس‌گرا در به چالش کشیدن حقوقی دولت، سرانجام همجنس‌گرایی در ایرلند شمالی را قانونی کرد. به‌رغم بهبود امنیت همجنس‌گرایان ایرلند شمالی در کوتاه مدت، برخوردهای ضد همجنس‌گرایی و تراجنسی همچنان در جامعه ایرلند شمالی به قوت خود باقی ماند. نخسیتن رژه افتخار دگرباشان دربلفاست در سال ۱۹۹۱ برگزار شد، اما با گروه‌های معترضان آن در خیابان‌ها روبه‌رو شد.

ازدواج میان همجنس در سال ۲۰۱۴ در انگلستان، اسکاتلند و ولز قانونی اعلام شد، اما شامل ایرلند شمالی نشد، زیرا سیاستمداران محلی گفتند این امر با اعتقادات مذهبی مردم در تضاد است. بار دیگر دولت مرکزی تقاضای جامعه «ال‌جی‌بی‌تی پلاس» را نادیده گرفته و با اشاره به این که این موردی مربوط به پارلمان ایرلند شمالی بوده و ربطی به پارلمان بریتانیا ندارد، از دخالت در آن خودداری کرد. 

اما در سال‌های اخیر، برخورد مردم ایرلند شمالی با این مسئله به شکل قابل توجهی تغییر کرده است. در دوره پس از درگیری‌های مذهبی ایرلند شمالی، نفوذ کلیسای پروتستان و کلیسای کاتولیک (موسوم به گرفتاری‌ها) کاهش یافت. هرچند لایحه ازدواج میان همجنس در ماه مه سال ۲۰۱۵، پیامد فرهنگی چشمگیری در ایرلند شمالی داشت، ایرلند به گونه‌ای فزاینده، احساس کرد در ارتباط با موضوعی که بیشتر و بیشتر یک حق انسانی تلقی می‌شود، عقب افتاده است. 

سرانجام در نوامبر سال ۲۰۱۵، اکثریت نمایندگان پارلمان ایرلند شمالی به نفع ازدواج میان زوج‌های همجنس‌ رای دادند. به‌رغم آن، این مصوبه با خشم هرچه تمام‌تر توسط حزب اتحاد دموکراتیک ایرلند شمالی مسدود شد. هرچند ایان پیزلی دیگر رهبری حزب را به عهده نداشت (او در ژوئن سال ۲۰۰۸ درگذشت)، این حزب همچنان به مخالفت خود با آنچه «تعبیر دیگر ازدواج» خواند، ادامه داد.

بحث و مجادله ادامه پیدا کرد، اما به تعامل در محدوده ایرلند شمالی باقی ماند و تفاوت میان حقوق «ال‌جی‌بی‌تی پلاس» با سایر نقاط بریتانیا مشهود نشد. اما در سال ۲۰۱۷ اوضاع به گونه‌ای غیرمنتظره تغییر کرد. در این سال، حزب محافظه‌کار در یک انتخابات اضطراری، اکثریت خود را در پارلمان ایرلند شمالی از دست داد و وارد توافقی با حزب اتحاد دموکراتیک ایرلند شمالی شد که بر اساس آن حزب - مگر در موارد خاص - که مورد به مورد بررسی می‌شود، از دولت مرکزی حمایت می‌کرد. به این ترتیب، حزبی که در خارج از ایرلند شآن نزولی نداشت، به ناگاه مورد توجه محافل سیاسی کل کشور قرار گرفت. بسیاری از مردم بابت این که حزب چنین نظرات ضد دگرباشی جنسی داشته و لایحه ازدواج همجنس را مسدود کرده، اظهار نگرانی و وحشت کردند. هرچند دولت مرکزی بار دیگر تاکیر کرد که تصمیم‌گیری در این مورد مربوط به پارلمان ایرلند است، به نظر می‌رسید افکار عمومی ‌برای همیشه علیه حزب اتحاد دموکراتیک است.

این نکته در طول بحث‌ها و گفت‌وگوهای برگزیت نیز مطرح شد. حزب اتحاد دموکراتیک تاکید می‌کرد که با ایرلند شمالی باید در خروج از اتحادیه اروپا، در تمام زمینه‌ها همان طور رفتار شود که با سایر نقاط بریتانیا؛ در غیر این صورت ایرلند شمالی خود را «کمتر بریتانیایی» می‌بیند. این بحث به وضوح با موضع حزب در مورد قوانین مربوط به جامعه دگرباشان ایرلند شمالی مغایر بود. حزب اتحاد دموکراتیک هرگز نتوانسته بود با موفقیت درباره این تضاد اندیشه توضیح دهد.

از آن گذشته، سقوط دولت ایرلند شمالی در سال ۲۰۱۷، فرصت دیگری برای پیشرفت به سوی قانونی شدن ازدواج میان زوج‌های همجنس‌ فراهم کرد. هرچند دولت ایرلند شمالی به دنبال یک رسوایی مالی در بودجه عمومی ‌سقوط کرد، تشکیل یک دولت دیگر به خاطر فقدان توافق میان احزاب اتحاد دموکراتیک و شین فِین به مدت سه سال به تعویق افتاد. این امر دولت مرکزی بریتانیا را برای اقدام تحت فشار گذاشت، زیرا نمایندگان پارلمان دیگر نمی‌توانستند ادعا کنند پارلمان ایرلند شمالی، که سال‌ها بود وارد شور نشده بود، درباره امور خود تصمیم گیری می‌کند.

سرانجام در ژوئیه سال گذشته، مسئله به اوج خود رسید و نمایندگان پارلمان بریتانیا ازدواج میان زوج‌های همجنس‌ را قانونی کردند. اما نکته مهم اینجاست که تبصره‌ای بر این قانون گذاشته شد که می‌گفت اگر نمایندگان پارلمان ایرلند شمالی تا روز ۲۱ اکتبر به پارلمان بازگردند، می‌توانند اعمال این قانون را بار دیگر مسدود کنند. اما اگر نمایندگان پارلمان ایرلند تا یک دقیقه پس از نیمه شب ۲۱ اکتبر وارد شور نشوند، نخستین موارد ازدواج میان همجنس‌گرایان ایرلند شمالی در فوریه ۲۰۲۰ ممکن خواهد شد.

حزب اتحاد دموکراتیک سخت از این بابت خشمگین شد. روز ۲۱ اکتبر، آرلین فاستر، رهبر حزب، در صدر هیئتی از همکاران حزبی‌اش، در اعتراض به این تبصره وارد محل پارلمان ایرلند شمالی شد و آن را «روزی شرم آور» برای ایرلند شمالی توصیف کرد، اما این اعتراض عمدتا جنبه نمادین داشت.

با زنگ ساعت در نیمه شب ۲۱ اکتبر، در سراسر ایرلند شمالی جشن و سرور برگزار شد؛ از تراجنسی‌های پوشیده از شیرینی و آب نبات گرفته تا در آغوش کشیدن‌های زوج‌هایی که سال‌ها بود فقط نامزد بودند. پس از انتظاری چنین طولانی، بسیاری با نگرانی از این که امیدشان بار دیگر ناامید شود، از اظهار خوش‌بینی بیش از حد در این باره خودداری می‌کردند. 

با وجود این، لحظاتی که خیلی‌ها فکر می‌کردند فرا نخواهد رسید، به وقوع پیوست: نخستین عقد ازدواج میان دو همجنس‌. روز سه شنبه، روز شادی نه تنها برای شارنی و رابین، بلکه برای نسل‌های «ال‌جی‌بی‌تی پلاس» بود که به گونه‌ای خستگی ناپذیر برای حق ساده ازدواج با فردی که دوستش دارند، مبارزه کرده بودند.