پس از آنکه سازمان ملل به طور موقت برنامه کمک خود را متوقف کرد من از شیکاگو به ادلب سفر کردم تا در کنار آوارگان باشم به آنها کمک کنم. چیزی که از آن زمان تاکنون دیده‌ام بسیار دردآور است.

من در زمین گل‌آلود یکی از 1150 اردوگاهی که برای آوارگان داخلی در ادلب برپا کرده بودند ایستاده بودم. باران می‌آمد و عمق گل به نیم متر می‌رسید. در ماه ژانویه هوای اینجا خیلی سرد است، اما بچه‌ها با کفش‌های تابستانی و دمپایی قدم می‌زدند.

13

گالری عکس - ادلب سوریه

گالری عکس - ادلب سوریه

• 1/13

  Members of the Syrian Civil Defence, also known as the White Helmets, recover a wounded boy from the rubble of a building following a regime air strike on a vegetable market in Syria's last major opposition bastion of Idlib AFP via Getty

• 2/13

  The regime air strikes killed at least nine civilians, striking bustling areas of Idlib city AFP via Getty

• 3/13

  An injured woman waits to receive treatment at a makeshift hospital AFP via Getty

• 4/13

  Syrian Civil Defence, also known as the White Helmets, searching through the rubble of a building AFP via Getty

• 5/13

  A Syrian boy is evacuated AFP via Getty

• 6/13

  AFP via Getty Images

• 7/13

  The wreckage of a car AFP via Getty Images

• 8/13

  A Syrian boy cries as he is evacuated AFP via Getty Images

• 9/13

  AFP via Getty Images

• 10/13

  A Syrian youth stands at the site of a regime air strike in Ariha town AFP via Getty

• 11/13

  AFP via Getty

• 12/13

  Syrian White Helmet civil defense workers extinguish a burning car Syrian Civil Defense White Helmets via AP

• 13/13

  A Syrian walks on the rubble of a building AFP via Getty

درست سه هفته قبل از شروع مأموریت پزشکی من، گروه بزرگ دیگری از غیرنظامیان سوری آواره شدند. برای من سؤال بود که مردم چگونه می‌توانند در این هوای طاقت‌فرسا در این چادرها زندگی کنند. پسربچه 10 ساله‌ای به اسم علی به من گفت که رؤیایش این است که یک بار دیگر در خانه‌ای گرم زندگی کند، اما این آرزوی او همچنان دست‌نیافتنی است.

پس از نه سال درد و رنج، به نظر می‌رسد که جامعه بین‌الملل و سازمان ملل مردم سوریه را به حال خود رها کرده‌اند. در مدتی که من آنجا بودم، حتی چادرهای مناسبی که معمولا توسط کمیساریای عالی پناهندگان فراهم می‌شوند و می‌توانند تا حدی مردم را گرم نگه دارند، در آنجا موجود نبود.

در طول ماه گذشته، 359 هزار غیرنظامی از جمله 165 هزار کودک، آواره شده‌اند و از مه 2019 تاکنون بیش از 60 بیمارستان بمباران شده‌اند.

ادلب که یک منطقه محصور در خشکی است، حدود 4 میلیون غیرنظامی و بیش از 1150 اردوگاه برای آوارگان در خود جای داده است. نیمی از آنها مجبور به فرار از مناطق دیگر سوریه شده‌اند. ترکیه که هم اکنون میزبان 3.9 میلیون پناهنده است، مرز را مسدود کرده است. جایی برای فرار از بمباران و خشونت وجود ندارد. ادلب به چیزی شبیه یک اردوگاه کار اجباری بزرگ تبدیل شده است.

من از شیکاگو به ادلب سفر کردم تا در کنار مردم آنجا باشم و حمایت‌های مردم آمریکا را به آنها برسانم. من با سازمان «مدگلوبال» که خود عضو آن هستم در بسیاری از مناطق فاجعه بوده‌ام. ما خدمات درمانی رایگان به آوارگان و پناهندگان ارائه می‌دهیم. من در ماموریتهای پزشکی در جاهای مختلف شرکت کرده‌ام از یمن، کلمبیا، غزه، یونان، عراق، لبنان و اردن گرفته تا بحران روهینگیا در بنگلادش. آنچه در ادلب اتفاق می‌ افتد، با اختلاف زیادی بدترین آنها است. در عین حال، قوانین بین‌المللی بشردوستانه که محافظت از غیرنظامیان، بیمارستانها و کودکان را تضمین می‌کنند، هر روز نقض می شوند – و متأسفانه این توسط یکی از اعضای شورای امنیت سازمان ملل صورت می‌گیرد. نباید اجازه داد که، حتی در شرایط جنگی، این به یک پدیده عادی مبدل شود.

کودکان ادلب رنج می‌کشند. آنها توسط بمب‌ها و موشک‌های روسیه و رژیم سوریه هدف قرار می‌گیرند. صندوق نجات کودکان، در گزارشی که اخیرا درباره تأثیر بحران ادلب بر کودکان منتشر کرده است، آمار بسیار نگران‌کننده‌ای را برجسته کرده است: در یک سال گذشته، به طور متوسط هر روز یک کودک سوری در نتیجه بمباران‌های روسیه یا سوریه کشته شده است. در مدت یک ماه (مشخصا ژوئیه 2019)، بیش از کل سال 2018، کودکان کشته شده‌اند.

مدیریت وضعیت انسانی خارج از توان سازمان‌های مردم‌نهاد محلی در سوریه است، به ویژه از زمانی که آژانس‌های سازمان ملل عملیات کمک‌رسانی به غیرنظامیان را برای مدتی متوقف کردند. کمکهای فرامرزی از 10 ژانویه سال 2020 تقریبا به خوبی از سر گرفته شده، اما کاهش تعداد نقاط دسترسی که توسط شورای امنیت فراهم می‌شوند مسائلی را ایجاد کرده است. از نظر من، هنوز به نظر نمی‌رسد که سازمان ملل برنامه‌ای عملی و قابل‌اجرا داشته باشد. باید صندوق‌های اضطراری قابل دسترسی وجود می‌داشت که در صورت بروز وضعیتی مانند این به کمک مردم می‌آمدند. اما، مقامات سازمان ملل عمدتاً هنوز به ملاقات اکثریت مردمی که قرار است از آنها محافظت کنند و کمک‌های بشردوستانه برایشان فراهم کنند، نرفته‌اند.

به عنوان بخشی از همبستگی جهانی با کودکان ادلب، «مدگلوبال» با همکاری گروهی متشکل از چند سازمان بشردوستانه، در کنار 1.2 میلیون غیرنظامی آواره سوری در ادلب ایستاده است تا وضعیت فاجعه‌بار آنها را به جهانیان نشان دهد. ما همچنین از آنتونیو گوترس، دبیر کل سازمان ملل، دعوت کرده‌ایم تا از 359000 نفری که اخیرا آواره شده‌اند بازدید کند. تاکنون، هیچ جوابی دریافت نکرده‌ایم.

سازمان ملل و گوترش در واکنش به این وضعیت فاجعه‌بار با تأخیر عمل کرده‌اند. ابراز «نگرانی عمیق» در دفتر او در ساختمان سازمان در نیویورک کافی نیست - او باید از ادلب دیدار کند همانطور که از مناطق فاجعه‌زده دیگر بازدید کرده است. این وظیفه اوست. آنچه در سوریه، در ادلب، اتفاق می افتد، لکه‌ای در تاریخ سازمان ملل و نشانه شکست کامل سیستم بدون انعطاف و منسوخ آنها است.

دکتر لوبنا سعد، متخصص اطفال اهل سوریه که سه هفته پیش به همراه خانواده خود از شهر معرةالنعمان آواره شد، شرایط وحشتناک تخلیه شهر خود را توصیف کرد. بیشتر مردم در پناهگاه‌های موقتی زندگی می‌کنند که فاقد ملزومات اساسی هستند. گازوئیل برای گرمایش کمیاب و گران است. خانواده‌ها برای گرم کردن خود، کیسه‌های پلاستیکی و لوازم خانگی‌شان را می‌سوزانند. دکتر لوبنا می‌گوید: «کودکان آسیب روانی دیده‌اند. من کودکانی را معالجه کرده‌ام که سوءتغذیه شدید دارند. زنانی هستند که به خاطر شوک روانی و تغذیه ناکافی نمی‌توانند از کودکانشان مراقبت کنند. برای کودکان آواره بسیار دشوار خواهد بود که این زمستان سخت را پشت سر بگذارند.»

با وجود این، مردم بسیار مقاومند. آنها به بهترین شکلی که می‌توانند با این فاجعه روبرو می‌شوند. یکی از روش‌هایی که برای زنده ماندن به کار می‌گیرند عبارت است از سوزاندن کمپرس هسته زیتون و پوسته آجیل به جای گازوئیل، یا حتی کیسه‌های پلاستیکی، کفش و دمپایی کهنه برای گرم کردن اجاق. این برای من، به عنوان یک پزشک، نگران کننده است – من می‌دانم که استنشاق طولانی‌مدت دود پلاستیک چه عواقب و عوارضی دارد.

به منظور ارزیابی وضعیت درمانی در این اواخر، من به باب‌الهوا، بزرگترین در بیمارستان ادلب، رفتم و با مدیریت و کادر پزشکی آن دیدار کردم. از آنجا که در نزدیکی مرز ترکیه است، به خوبی از آن محافظت می‌شود و به دلیل امنیت نسبی آن، بسیاری از خدمات پزشکی صرفا در این بیمارستان ارائه می‌شوند. این بیمارستان سالانه به 240هزار بیمار خدمات جراحی و درمانی ارائه می‌دهد، اما این به این معنا نیست که نیازی به امکانات و محافظت ندارد.

در سوریه، پزشکان و پرستاران در صورتی که در مناطق خارج از کنترل دولت فعالیت کنند هدف قرار می‌گیرند. از سال 2016 تاکنون حدود 589 بیمارستان بمباران شده‌اند و طبق گزارش سازمان مردم‌نهاد «پزشکان در خدمت حقوق بشر» حداقل 914 کادر درمانی کشته شده‌اند. این قهرمانان با آزار و اذیت روبه‌رو می‌شوند، هدف قرار می‌گیرند و فراموش می‌شوند. آنها سزاوار حمایت، احترام و همبستگی ما هستند و گام اول در این زمینه را باید رهبران جهان بردارند.

دونالد ترامپ باید به قطعنامه 2254 شورای امنیت سازمان ملل پایبند باشد، سوریه را در اولویت قرار دهد، تمام فشارهای دیپلماتیک را برای پایان دادن همیشگی به این بحران به کار بگیرد، و کمک‌های بشردوستانه برای کودکان سوری را از طریق سازمان های مردم‌نهاد محلی در این کشور افزایش دهد. کودکان سوری به اندازه کافی رنج کشیده‌اند. کشورهای مسئول باید کمک‌های بشردوستانه به این آوارگان را افزایش دهند و تمام فشارهای دیپلماتیک را بر روسیه اعمال کنند تا بمباران ادلب را متوقف کند.

من از بچه‌های اردوگاهی واقع در کنار بزرگراه از شهر ادلب به ترکیه که از آن بازدید کردم، پرسیدم که می‌خواهند در آینده چه کاره شوند. برخی می‌خواستند مهندس شوند، برخی معلم و برخی حتی می‌خواستند رئیس‌جمهور شوند. اما بیش از نیمی از بچه‌های اردوگاه می‌خواستند پزشک شوند. من امیدوارم که جامعه بین‌الملل به آنها فرصتی بدهد تا به جای اینکه ناامیدی بیشتری تجربه کنند، بتوانند منبع التیامی برای کل منطقه باشند.

ظاهر سهلول پزشک ساکن آمریکا و رئیس سازمان «مدگلوبال» است.