شبکه خبری پی‌بی‌اس آمریکا در گزارشی از دو‌دستگی‌ها میان آژانس‌های سازمان ملل و کشورها و نهادهای امدادرسان درباره ارسال کمک به افغانستان و ادامه کار کمک‌رسانی به این کشور خبر داد.

این رسانه به نقل از کارشناسان، نوشته است که آژانس‌های سازمان ملل در حال حاضر در مورد کمک‌رسانی به افغانستان به دو بخش تقسیم شده‌اند، برخی از آن‌ها با کارکنان مرد به کارشان ادامه داده‌اند و برخی دیگر به‌دلیل منع کار زنان، فعالیتشان را متوقف کرده‌اند.

پیش از این، دیده‌بان حقوق بشر نیز از دو دستگی میان آژانس‌های سازمان ملل متحد درباره کمک‌رسانی به افغانستان انتقاد کرده بود.

در حالی که سازمان ملل پس از دستور منع کار زنان در ادارات این سازمان در افغانستان، اعلام کرد که تا زمان لغو این محدودیت، به کارکنان مرد نیز اجازه کار نمی‌دهد، اما اکنون برخی از آژانس‌های این سازمان در افغانستان کارکنان مرد را دوباره به کار بازگردانده‌اند و فعالیتشان را از سر گرفته‌اند.

دیده‌بان حقوق بشر این برخورد آژانس‌های سازمان ملل را «فقدان انسجام و دو‌دستگی میان آژانس‌های این سازمان» عنوان کرده بود. اما برخی دیگر از فعالان عرصه کمک‌رسانی و مدافعان حقوق بشر معتقدند که قطع کمک‌رسانی به افغانستان بیش از هر چیز دیگری به طبقه فقیر و نیازمند در این کشور صدمه می‌زند.

یان اگلند، دبیر شورای پناهندگان نروژ که اخیرا برای گفتگو با طالبان در مورد محدودیت‌های وضع شده علیه زنان، به افغانستان رفته بود، در مصاحبه با شبکه خبری پی‌بی‌اس گفت افغانستان «احتمالا بیشترین تعداد افراد نیازمند به کمک‌های بشردوستانه را در سراسر جهان دارد.»

او تصریح کرد: «در حال حاضر، ۲۸ تا ۳۰ میلیون نفر به کمک نیاز دارند و میلیون‌ها نفر نیز دچار سوءتغذیه شدید هستند.»

دبیر شورای پناهندگان نروژ، با اشاره به وضعیت کنونی افغانستان، از کاهش شدید بودجه کمکی به این کشور انتقاد کرد و گفت: «در مورد کمک‌رسانی به افغانستان، مشکل بزرگ‌تر از محدودیت‌های طالبان برای کارکنان زن، کمبود شدید بودجه است.»

او تصریح کرد: «بسیاری از وزبران توسعه (کشورهای کمک‌کننده) زنان هستند که به ارسال کمک به افغانستان نه می‌گویند. (استدلالشان این است) که ما چگونه می‌توانیم برای کشوری با چنین رژیمی که به‌طور سیستماتیک حقوق زنان را پایمال می‌کند، هزینه کنیم؟ ما باید پول را پس بگیریم.»

اما دبیر شورای پناهندگان نروژ تاکید کرد که کمک‌های بشردوستانه نباید سیاسی شوند، بلکه باید دقت شود که کمک‌ها به سربازان طالبان نرسد، اما به زنان و کودکان نیازمند داده شود. او گفت که در صورت قطع کمک‌ها، افراد فقیر و نیازمند آسیب می‌بینند، نه طالبان.

یان آگلند معتقد است که ارسال کمک‌ها به افغانستان باید ادامه یابند و در عین حال تلاش برای لغو محدودیت برای کار زنان نیز صورت بگیرد. او گفت که هنوز هم امکان کار زنان تا حدودی وجود دارد.

آگلند تصریح کرد: «با وجود محدودیت‌ها، هنوز کمی امکان فعالیت برای ما وجود دارد. زنان در بخش‌های بهداشت و آموزش معافیت دارند و در برخی از استان‌ها هنوز مشغول به‌کارند. برخی دیگر هم در خانه یا در مزارع (نه در اداره) کار می‌کنند.»

استدلال این مقام نروژی این است که با توجه به بحرانی بودن اوضاع انسانی در افغانستان، سازمان‌های امدادرسان باید در هر شرایطی به کارشان ادامه دهند و کشورهای اهداکننده نیز برای کمک به مردم فقیر و آسیب‌پذیر، برای تامین بودجه‌های کمکی همکاری کنند.