همزمان با افزایش فشارها و محدودیت‌ها برای زنان از سوی طالبان در افغانستان، جمعی از فعالان زن اهل افغانستان، یک گروه اعتراضی و دادخواهی به نام «جنبش زنان برای صلح و آزادی» تشکیل داده‌اند. این گروه در حال حاضر در کابل و شهر هامبورگ آلمان فعال است و برنامه‌های دادخواهی برای زنان افغانستان برگزار می‌کند. این گروه جدید درحالی شکل گرفته است که طالبان به اشکال مختلف فعالیت‌های اعتراضی و دادخواهانه زنان را در افغانستان سرکوب می‌کنند.

فعالان زن افغانستان که تاکنون در داخل کشور به اشکال مختلف به اعتراض علیه سیاست‌های طالبان پرداخته‌اند، بارها به اشکال مختلف هدف تهدید و ارعاب قرار گرفته‌اند و ده‌ها نفر از آنان بازداشت شده‌اند. برخی از زنان بازداشت‌شده پس از رهایی از زندان‌های طالبان، از انواع شکنجه‌های هولناک در زندان‌های این گروه سخن گفته‌اند. یکی از این زنان، پروانه ابراهیم خیل نجرابی، خبرنگار و فعال حقوق زنان، است که در اولین ماه‌های تسلط طالبان بر افغانستان بازداشت شد و نزدیک به یک ماه را توام با شکنجه‌های گوناگون در زندان طالبان سپری کرد. 

پروانه که اکنون به آلمان رسیده است، با ایجاد گروه جنبش زنان برای صلح و آزادی، زنان مبارز در کابل و نیز فعالان اجتماعی و مدافعان حقوق زنان و حقوق‌بشر در شهر هامبورگ آلمان را دور هم جمع کرده است تا در زمینه دادخواهی برای زنان افغانستان فعالیت کنند.

جنبش زنان برای صلح و آزادی در نخستین بیانیه‌اش، افغانستان تحت سلطه طالبان را «سیاه‌چالی برای بیش از سی‌میلیون جمعیت افغانستان» توصیف کرده است. در این بیانیه تصریح شده است که طالبان در یک سال و ۹ ماه اخیر، برای تحکیم قدرتشان، به انواع جنایت و خشونت علیه بشریت متوسل شده و علاوه‌بر محروم‌کردن زنان و دختران از تحصیل و کار، شمار زیادی از زنان و مردان را به جرم مخالفت با این گروه، زندانی و شکنجه کرده‌اند.

جنبش زنان برای صلح و آزادی در نخستین برنامه اعتراضی‌شان از سکوت جامعه جهانی، سازمان ملل متحد و کشورهای حامی دموکراسی و حقوق‌بشر دربرابر سیاست‌های ناقض حقوق‌بشر طالبان، انتقاد کردند. در بیانیه این گروه آمده است: «از جامعه جهانی تقاضا می‌کنیم که سکوت را بشکنند و تماشاگر ادامه نقض حقوق‌بشر، موازین و مفاد اعلامیه‌ها و کنوانسیون‌های جهانی ازسوی طالبان نباشند.» 

گروه‌ها و حرکت‌های اعتراضی زنان علیه طالبان در نزدیک به دو سال گذشته، یکی از موانع بزرگ برسر راه رسیدن طالبان به مشروعیت بین‌المللی تلقی می‌شوند؛ زیرا این گروه‌ها با واکنش‌های اعتراضی، از تظاهرات خیابانی گرفته تا گردهمایی‌هایی در فضای بسته، خشم و انزجار زنان افغانستان از دستورهای سختگیرانه طالبان و نقض حقوق بشر را به جهان مخابره کرده‌اند.

درحالی‌که فشار و کنترل طالبان بر رسانه‌ها و نیز ترس مردم از این گروه، سبب شده است که اطلاعات زیادی درمورد وضعیت مردم و آنچه در افغانستان زیر سلطه طالبان می‌گذرد، از چشم جهانیان پنهان بماند، گروه‌های اعتراضی زنان در چنین وضعیتی به تنها صدای افغانستان بدل شده‌اند.

هرچند فعالیت‌های گروه‌های زنان با فراز و فرودهایی همراه بوده، اما باقی‌ماندن حدود ده گروه کوچک و بزرگ زنان در صف مبارزه با طالبان، نشان‌دهنده استقامت آنان در امر دادخواهی برای زنان افغانستان است.