یکی از اهداف اساسی تظاهرات و اعتراضات جاری در عراق، مداخله و نفوذ سنگین ایران در این کشور است. معترضان عراقی از آغاز، خشم و نارضایتی خود را نسبت به سلطه ایران در کشورشان ابراز داشته و در جریان تظاهرات برای سومین بار کونسلگری ایران را در نجف به آتش کشیدند.

اما شروع اعتراضات و نارضایتی‌ها در اصل به ماه مه سال ۲۰۱۶ بر می‌گردد، آنگاه که صدها جوان از جریان جامعه مدنی و از طرفدران مقتدا صدر در قلب منطقه سبز بغداد دست به تظاهرات زدند و با سر دادن شعارهای ضد ایرانی، خواستار پایان نفوذ و سلطه ایران در کشورشان شدند.

علت اساسی این بود که پس از خروج کامل نیروهای آمریکایی در سال ۲۰۱۱ از عراق، حضور و نفوذ ایران هرچه بیش‌تر گسترش و عمق پیدا کرد و رژیم ایران چه به گونه مستقیم و چه از طریق سازمان‌ها و گروه‌های زیر فرمانش، سلطه خود را بر کلیه نهاد‌های دولتی و اجتماعی و اقتصادی عراق، تحمیل کرد.

از این جهت هنگامی که تظاهرات مه ۲۰۱۶ در ساحه سبز بغداد صورت گرفت، قاسم سلیمانی فرمانده سپاه قدس، ملامتی را بر دوش مقتدا صدر رهبر جریان صدر، انداخت و وی را متهم کرد که با راه اندای چنین تحرکاتی در پی رسیدن به منافع سیاسی در عراق است.

پس از این، مقتدا صدر به ایران سفر کرد و بیش از یک ماه در آنجا ماند. در این مدت سلیمانی تلاش ورزید تا اختلافات موجود میان احزاب و جریان‌های سیاسی عراق را از طریق تقسیم قدرت میان آن‌ها، مرفوع ساخته مشکلات به وجود آمده را حل و فصل کند.

اما راه حلی‌که قاسم سلیمانی ارائه کرد، مقطعی و سطحی بود. وی به عوامل و ریشه‌های اصلی مشکل عراق توجه نکرد. مشکل اساسی و ریشه‌ای این بود که در اثر فساد، تبعیض، اختلاس و سوء مدیریت احزاب و گروه‌های سهیم در قدرت، به ویژه گروه‌های طرفدار ایران به نخست وزیری نور المالکی، سرمایه‌های ملی عراق به هدر رفت و نا امنی، ظلم، بی‌کاری، فقر و نارضایتی عراق را فرا گرفت و نهادهای اداری و نظامی، فرو پاشید که در نتیجه آن، داعش بر سه یکم خاک عراق تسلط پیدا کرد.

از همین جهت بود که نارضایتی‌ها بار دیگر غلیان کرد و در سپتامبر سال ۲۰۱۸ مردم بصره دست به تظاهرات و اعتراضات زده کونسلگری ایران را به آتش کشیدند و مسئول حقیقی مشکلات عراق را رژیم ایران و شخص قاسم سلیمانی، قلمداد کردند.

رویدادهای یاد شده، می‌رساند که ایران هیچ‌گاه در فکر راه حل حقیقی و اساسی برای مشکلات عراق نبوده و بدون این که توجهی به خواسته‌های مردم عراق داشته باشد، به مداخلات خود در آن کشور ادامه می‌دهد.

همزمان با شدت گرفتن موج نفرت و خشم مردمی در عراق به خاطر مداخلات ایران، به نظر می‌رسد که رژیم ایران نسبت به گروه‌های مزدور خود در عراق، بی‌اعتماد شده و اکنون نگران است که هرگاه این رژیم نتواند از منافع آن‌ها دفاع کند، این گروه ها، دیگر به ایران اعتنای نخواهند کرد.

اعزام ۷۵۰۰ نفر از یگان ویژه نیروی انتظامی ایران به عراق برای تأمین امنیت زوار ایرانی، در اربعین حسینی امسال، ناشی از همین نگرانی می‌باشد.

حقیقت مهم دیگری که باید به آن توجه کرد این است که ماجرای به آتش کشیده شدن کونسلگری ایران در نجف و قبل از آن تلاش برای آتش زدن کونسلگری ایران در کربلا، نه تنها با محکومیت زیادی از جانب افکار عامه عراق روبرو نشد، بلکه واکنش‌ها نسبت به آن تا سرحد رضایت و خشنودی کم رنگ بود. در حالی‌که شهرهای نجف و کربلا از اماکن مقدس شیعیان محسوب شده و جایگاه دینی و سمبولیک ویژه‌ای در حافظه مشترک دینی و سیاسی ملت‌های عراق و ایران دارند.

در واقع، تکرار حمله به کنسولگری های ایران در عراق، نشان می‌دهد که خط فاصلی میان این دو ملت به وجود آمده و تحول قابل توجهی در وضعیت روانی و دیدگاه‌های مذهبی آن‌ها پدیدار شده است که تنها به فاصله و دوری ناشی از مداخلات سیاسی و برنامه‌های ویرانگر رژیم ایران در عراق، منحصر و محدود نمی شود.

این در حالی است که رژیم ایران بدون توجه به رنج و درد ملت عراق و به خاطر پیش‌برد پروژه های سیاسی و اقتصادی خود، به دست اندازی‌ و مداخله در عراق و پشتیبانی از گروه‌های فاسد گوش به فرمان خود، مانند گذشته ادامه می‌دهد.

https://www.independentarabia.com