دانشمندان می‌گویند سیاهچاله‌هایی به این بزرگی اصلا نباید در کهکشان ما وجود داشته باشند.

ستاره‌شناسان سیاهچاله ستاره‌وار بزرگی را در کهکشان ما مشاهده کرده‌اند که چندین برابر بزرگ‌تر  از چیزی است که تا کنون قابل تصور بوده است.

دانشمندان فکر می‌کردند چنین سیاهچاله‌هایی می‌توانند حداكثر جرمی حدود 20 برابر جرم خورشید داشته باشند. اما ستاره‌شناسان آکادمی علوم چین می‌گویند جرم این شیء تازه کشف شده 70 برابر بزرگ‌تر  از خورشید است.

بر همین اساس دانشمندان می‌گویند، این کشف می‌تواند درک ما از چگونگی شکل‌گیری این اشیای وسیع و اسرارآمیز را کاملا تغییر دهد. سیاهچاله‌های ستاره‌وار، که تراکم آنها به حدی است که حتی نور را می‌بلعند، در نتیجە فروپاشیدن یک ستاره عظیم به وجود می آیند.

پروفسور لیو می‌گوید: «طبق جدیدترین الگوهای تکامل ستارگان، سیاهچاله‌هایی به این بزرگی اصلا نباید در کهکشان ما وجود داشته باشند.

ما فکر می‌کردیم ستارگان بسیار بزرگ با ترکیب شیمیایی رایج در کهکشان ما، باید با نزدیک شدن به پایان عمرشان، اکثر گازهای خود را در بادهای قدرتمند ستاره‌ای از دست بدهند و به همین دلیل، بقایای آن‌ها نباید تا این حد عظیم باشد. ال‌بی-1 دو برابر بزرگ‌تر از چیزی است که ما تصور می‌کردیم. حالا نظریه‌پردازان باید با این چالش جدید روبرو شوند و چگونگی شکل‌گیری آن را توضیح دهند.»

این شی‌ء وسیع و عظیم در کهکشان ما، یعنی راه شیری، قرار دارد که تصور می‌شود بیش 100 میلیون از این سیاهچاله‌های ستاره‌وار را در خود جای داده باشد. سیاهچاله جدید که به ال‌بی-1 معروف است 15 هزار سال نوری از زمین دور است.

تا این اواخر، سیاهچاله‌های ستاره‌وار فقط در لحظه بلعیدن گاز یک ستاره مجاور قابل شناسایی بودند. در هنگام این اتفاق، یک اشعه ایکس از درون کهکشان به سمت زمین پرتاب می‌شود، که از طریق آن می‌توانیم ستاره در حال فروپاشی را شناسایی کنیم.

اما بیشتر سیاهچاله‌های ستاره‌وار در کهکشان ما ستاره‌ها را نمی‌بلعند، و بنابراین نمی‌توانیم از این طریق آن‌ها را ببینیم. این باعث شده که با وجود این تصور، که تعداد بسیار زیادی سیاهچاله در کهکشان راه شیری وجود دارد، نتوانیم بیش از چند مورد آنها را به طور مناسب شناسایی و درک کنیم.

برای کسب اطلاعات بیشتر، محققان در پژوهش جدید به دنبال ستاره‌هایی گشتند که به نظر می‌رسید به سوی جاذبه شیئی پنهان کشیده می‌شوند. این اولین بار در قرن 18 به عنوان روشی برای مشاهده فضا پیشنهاد شد، اما تا این اواخر عملا ممکن نبود.

بعد از استفاده از این تکنیک، دانشمندان مشاهدات بیشتری انجام دادند تا درباره سیاهچاله‌های ستاره‌واری که فکر می‌کرده‌ند یافته‌اند، اطلاعات بیشتری به دست بیاورند. چیزی که پیدا کردند آن‌ها را شگفت‌زده کرد، چون ستاره‌ای را نشان می‌داد که جرم آن هشت برابر سنگین‌تر از خورشید ما بود و هر 79 روز یک بار به دور سیاهچاله‌ای وسیع می‌چرخید.

پروفسور دیوید ریتز، مدیر «لیگو» و استاد دانشگاه فلوریدا، در ایالات متحده می‌گوید: «این کشف ما را وادار می‌کند که در الگوهای خود از نحوه شکل‌گیری سیاه‌چاله های ستاره‌وار بازنگری کنیم.»