با بازویی که ترکش آن را متلاشی کرده و رگه‌های خونی که از آستینش جاری است، زخمی عمیق در صورتی گل‌مالی‌شده و درحالی‌که پس‌از بیرون‌کشیده‌شدن از میان آوار به زحمت راه می‌رود– جنگجوی واگنر به یک قاتل خوفناک و بی‌رحم در لباس مزدوری زبده، هیچ شباهتی ندارد.

طلعت نظربکوف درپی شبیخون و تبادل آتش در شهر باخموت در شرق اوکراین به اسارت درآمد. دو نفر از همرزمانش که آن‌ها نیز سعی داشتند به مواضع اوکراین نفوذ کنند، کشته شدند و اجساد آن‌ها در همان نزدیکی افتاده بود. برخی دیگر که مجروح شده بودند، خود را به پایگاه روسیه رسانده بودند.  

طلعت، جوان ازبک، گفت که گروه اعزامی واگنر در خط مقدم با کمبود مهمات مواجه بود، تدارکات به آن‌ها نمی‌رسید، پشتیبانی آتشی که به آن‌ها وعده داده بودند، محقق نشد: روحیه [سربازان] بسیار پایین بود.

اوکراینی‌هایی که او را به اسارت گرفته بودند، می‌خواستند خودنمایی "زندانی را مقابل من و یک روزنامه‌نگار دیگر رژه می‌بردند، این همان چیزی بود که اسیرکنندگان اوکراینی او می‌خواستند بشنوند. این دقیقا همان چیزی بود که(سیستم)اطلاعاتی‌ خودشان پیشنهاد می‌کرد"، آن‌ها با زیرکی سرتکان می‌دادند. یک کاپیتان تیپ ۹۳ گفت: «ما مناطقی را که واگنر اشغال کرده پس می‌گیریم، آن‌ها شرایط خوبی ندارند، ما آماده‌ایم. خیلی‌هایشان زنده نمی‌مانند، این مرد واقعا شانس آورد که پیدایش کردیم. برای مداوا به بیمارستان منتقلش می‌کنند.»

جنگجوی واگنر با عصبانیت زمزمه کرد: «شما که بروید، من را می‌کشند.» سیگار خواست. یک سرباز اوکراینی پوزخندی زد و سیگاری برایش روشن کرد و گفت: «باید شما را از این فلاکتتان نجات بدهیم، اما نگران نباشید، این کار را نمی‌کنیم.» طلعت آن روز کشته نشد، چند روز بعد او را در بیمارستانی در دنیپرو دیدم. اما اوکراینی‌ها هم پیشروی نکردند – هر دو طرف در درگیری‌های فرسایشی خیابانی متوقف شدند و دستاوردی نداشتند.

یوگنی پریگوژین، رئیس واگنر، در آن زمان به‌شدت می‌خواست که توقعات مسکو را پایین بیاورد. او در حساب تلگرام خود نوشت: «وضعیت نزدیک باخموت دشوار است. نیروهای اوکراینی خوب مقاومت می‌کنند و روایت اوکراینی‌های فراری افسانه‌ای بیش نیست. اوکراینی‌ها مثل ما توپ‌های آهنی دارند.»

سه ماه بعد، نیروهای روسی به رهبری واگنر سرانجام در دونباس به موفقیت دست یافتند، و بیشتر سولدار، شهر معدن نمک در شمال باخموت، را تصرف کردند، [این پیروزی] اهرم راهبردی و نیز پیروزی تبلیغاتی برایشان مهیا کرد. جنگ ادامه دارد، اما از تابستان تاکنون، این دستاوردها تنها موفقیت کرملین در میدان جنگ است.   

گروه واگنر درحالی‌که برای تامین امنیت شبکه‌ای از تونل‌های زیرزمینی، از درون شهر عبور می‌کرد، اعلام کرد که جسد یکی از دو مرد بریتانیایی – اندرو بگشا ۴۸ ساله و کریس پری ۲۸ ساله – را که در این منطقه مفقود شده‌اند، یافته‌اند، هرچند نگفتند جسد کدام‌یک بوده است.

دستاوردهای سولدار به ادعاهای پریگوژین افزوده است که افراد او از بسیاری واحدهای نظامی عادی مسکو نیرویی به مراتب موثرترند. اکنون ۵۰هزار نفر از مزدوران این شرکت در اوکراین حضور دارند که برخی از آن‌ها را از زندان‌ها به خدمت گرفته‌اند، و یک‌چهارم کل نیروی روسیه را تشکیل می‌دهند – تعداد بیشتری نیز برای استقرار در آینده نزدیک آماده می‌شوند.

پریگوژین ملقب به «سرآشپز پوتین» به‌دلیل قراردادهای دولتی روسی با کسب‌وکار خدمات غذایی‌اش [کیترینگ]، از معتمدان دیرینه رئیس‌‌جمهوری روسیه به‌شمار می‌رود. او در زمانی که واگنر به نمایندگی از کرملین در میدان‌هایی ازجمله لیبی، سوریه، جمهوری آفریقای مرکزی و اخیرا مالی مستقر شده بود، نسبتا کم‌حاشیه ظاهر شد.

با این حال، طی چند ماه گذشته، پریگوژین بارها درپی جلب توجه، برسر راهبرد و راهکار‌های نظامی به سلسله‌مراتب نظامی کرملین حمله کرده، درحالی‌که اوکراین همزمان با تزلزل نیروهای روس پیشرفتی مستمر در میدان جنگ داشته است. رمضان قدیروف، حاکم چچن که سربازان او نیز در اوکراین به‌سر می‌برند، در این انتقادهای شدید با او همراه شده است، همین‌طور برخی از وبلاگ‌نویسان نظامی جنگ‌طلب و بانفوذ در روسیه.

قدیروف پریگوژین را – «برادر عزیزش» – خوانده و به مبارزانش که درمجموع ۲۰هزار تن و رسما بخشی از روس‌گواردیا (Rosgvardiya) ، گارد ملی روسیه‌اند، گفته است که به سخنان رئیس واگنر «خوب توجه کنند».

دفعات جابه‌جاشدن افسران ارشد روس در طول حمله به اوکراین نشان می‌دهد که پوتین، رئیس‌جمهوری [روسیه]، هنوز از شیوه اداره جنگ راضی نیست. آخرین مورد جایگزینی، ژنرال سرگئی سوروویکین است که درست بعد از سه ماه، نقش خود را درمقام رئیس آنچه که مسکو «عملیات نظامی ویژه» می‌نامد، به ژنرال والری گراسیموف، فرمانده ارتش این کشور، واگذار کرد.

رسانه‌های طرفدار کرملین به سوروویکین، فرمانده سابق نیروهای هوایی روسیه، به‌دلیل راهبرد تهاجمی‌اش در سوریه، از جمله بمباران ویرانگر حلب، لقب «ژنرال آرماگدون» دادند. کارزار حمله به زیرساخت‌های غیرنظامی اوکراین ابتکار او بود. با این حال، با رهگیری بیشتر پهپادها و موشک‌ها پیش از رسیدن به اهداف، تاثیر مخرب آن حملات کاهش یافت.

وزارت دفاع روسیه اعلام کرد که انتصاب ژنرال گراسیموف برای اطمینان از «تماس نزدیک‌تر بین شاخه‌های مختلف نیروهای مسلح و بهبود کیفیت و کارایی مدیریت نیروها» انجام شده است.

اما گزارش‌هایی به وجود اختلاف نظر میان سوروویکین و گراسیموف – و نیز سرگئی شویگو، وزیر دفاع، دلالت دارند. در این جنگ قدرت داخلی، پریگوژین حامی سوروویکین و منتقد شویگو بوده است.

رئیس واگنر دشمنان زیادی در مسکو دارد و گمانه‌زنی‌ها بر این است که آن‌ها پشت داستان‌های منفی باشند که به‌تازگی درباره او منتشر شده است. برجسته‌ترین این داستان‌ها مربوط است به دوران زندان پریگوژین است که به اتهام دزدی و سرقت همراه با ضرب‌وجرح محکومیت ۱۳ساله زندان را می‌گذراند.

در یک ویدیو، مردی که خالکوبی‌های زندان بدنش را پوشانده و خود را ساشا کورارا می‌نامید، ادعا کرد که پریگوژین در زندان، «ب....» او و دیگر سران گروه‌های تبهکاری بوده است. این سردسته احتمالی جنایتکاران گفت: «او جایگاه خودش را می‌دانست و با آن موافق بود.»

متحدان پریگوژین قصد دارند این اتهام‌ها را به حساب بدنام کردن او بگذارند – که نشان می‌دهد مخالفانش چقدر از قدرت روبه‌رشد او نگران‌اند.  

معلوم نیست این اختلاف‌ها و رنجش در سلسله‌مراتب نظامی روسیه چه تاثیری بر میدان جنگ خواهد گذاشت.

تسلط بر سولدار، امکان دسترسی به تونل‌های ۱۹۳ کیلومتری را فراهم می‌کند که از آن برای جابه‌جایی نیروها و تسلیحات استفاده می‌شود. پریگوژین مزیت معابر زیرزمینی را برجسته کرده است. او گفت: «این معابر گروه بزرگی از افراد و نیز تانک‌ها و خودروهای جنگی پیاده‌نظام را در عمق ۸۰ تا ۱۰۰ متری در خود جای می‌دهند. هم می‌توان آن‌ها را آنجا ذخیره کرد و هم می‌توان از این طریق جابه‌جایشان کرد.»

تسلط بر سولدار همچنین نقاط برتری را برای حمله‌های توپخانه‌ای بیشتر به باخموت فراهم می‌کند. تصرف باخموت غیر از آنکه یک پیروزی نمادین است، راه را برای حمله به شهرهای اصلی دونباس یعنی اسکویانسک و کراماتورسک نیز هموار می‌کند.

واگنر مجموعه‌ای از تسلیحات – از جمله هواپیماهای اس‌یو-۲۵، تانک‌های تی-۹۰، سیستم‌های موشکی اس-۳۰۰، موشک‌انداز گرمافشاری تی‌اواس-۱ای، توپخانه سنگین ۲۳میلی‌متری و سامانه‌های پدافند هوایی پنتسیر (Pantsir) را برای ماموریت خود در اوکراین تامین کرده است. ماه گذشته، کاخ سفید اعلام کرد که این گروه ماهیانه ۱۰۰میلیون دلار در اوکراین هزینه می‌کند و جان کربی، سخنگوی شورای امنیت ملی آمریکا، گفت که این گروه یک محموله تسلیحاتی را از کره شمالی تحویل گرفته است. این شرکت همچنین موازی با وزارت دفاع روسیه، در بلگورود و کورسک مراکز آموزشی و استخدامی  راه‌اندازی کرده است.

هیچ ارتش خصوصی دیگری در جهان چنین زرادخانه‌ای ندارد و پیش‌بینی می‌شود واگنر در فصل جدید مبارزه‌ها که بعد از وقفه زمستانی آغاز خواهد شد، نقش مهمی ایفا کند. هر دو طرف درحال تدارک حمله‌اند.

تسلیحات نیز موضوع بحث متحدان اوکراین است. موشک‌اندازهای هیمار (HIMAR) و ام‌ال‌آراس (MRLS) که غرب تامین‌کننده آن است، در طول تابستان در دونباس و جنوب، جریان را به نفع اوکراین تغییر داد و قرار است تعداد بیشتری از این سامانه‌ها ارسال شود.

خودروهای جنگی زرهی مانند بردلی (Bradleys) آمریکایی، ماردر (Marders) آلمانی، و ای‌ام‌ایکس (AMX) فرانسوی نیز در دست ساخت‌اند و بریتانیا اعلام کرده که تعداد کمی تانک رزمی چلنجر ۲ تامین خواهد کرد. متحدان برلین نیز این دولت را تحت فشار قرار داده‌اند تا اجازه دهد تانک‌های لئوپارد۲ (Leopard2) ساخت آلمان که ارتش‌های اروپا از آن‌ها استفاده می‌کنند، به کی‌یف منتقل شوند.  

در ماه‌های آینده، ورود زره‌پوش – به‌ویژه تانک- و توپخانه تاثیر بسزایی خواهد داشت و در تصمیم‌گیری برای جنگ ولادیمیر پوتین در قلب اروپا، نقش مهمی ایفا می‌کند. همچنین برای کسانی مانند یوگنی پریگوژین که در بحبوحه این قتل عام به‌دنبال کسب قدرت بیشترند.