بر اساس مطالعه‌ای تازه، نوشیدن آبجوهای هاپی (hoppy- با عصاره گل رازک) ممکن است خطر ابتلا به زوال عقل را کاهش دهد.

مواد شیمیایی که طعم تلخ خاصی به آی‌پی‌ای‌ها (IPAs) می‌دهند، از جمع شدن پلاک‌های پروتئینی مربوط به آلزایمر در ظروف آزمایشگاهی جلوگیری می‌کنند.

پژوهشگران ایتالیایی به رغم این مطالعه، در مورد استفاده از آن برای توجیه نوشیدن بیشتر آبجو هشدار داده‌اند.

مصرف بیش از حد الکل می‌تواند باعث مشکلات شناختی شود، زیرا ممکن است ماده سفید مغز را کوچک کند، که این اتفاق نشانه‌هایی را به قسمت‌های مختلف مغز می‌فرستد.

همه انواع آبجوهایی که با استفاده از عصاره گل رازک ساخته می‌شوند دارای آنتی اکسیدان‌های طبیعی هستند، به همین دلیل، گفته می‌شود که از سلول‌های بدن محافظت می‌کند.

اما معلوم شده است تتنانگ (Tettnang) رازکی که در آلمان می‌روید و در آبجوی لاگر (lager) سبک و کهربایی استفاده می‌شود، بهترین ماده برای پاکسازی توده‌های پروتئینی است.

بیش از یک میلیون نفر در بریتانیا مبتلا به آلزایمرند که شایع‌ترین نوع زوال عقل است.

پژوهشگران دانشگاه میلانو-بیکوکا (Milano-Bicocca) با بررسی «خوراک‌داروها» (غذاهایی که برای عملکرد دارویی یا تغذیه‌ای به کار می‌روند) و تمرکز بر گل‌های رازک  پس از مطالعه‌ای که پیشتر انجام داده بودند، دریافتند که آن‌ها می‌توانند بر افزایش پروتئین‌های آمیلوئید بتا در مغز تاثیر بگذارند.

این گروه با استفاده از روشی بسیار شبیه روشی که برای تولید آبجو استفاده می‌شود، چهار نوع رایج رازک را بررسی کردند.

پژوهشگران سپس رازک را در معرض سلول‌های عصبی انسان و پروتئین‌های آمیلوئید قرار دادند.

تتنانگ برترین رازک عمل‌کننده بود و در بسیاری از آبجوهای لاگر و آل‌ (ale) سبک‌تر استفاده می‌شد.

این ماده همچنین در چای‌های گیاهی و برخی از نوشیدنی‌های غیرالکلی وجود دارد.

در حالی که این یافته‌ها احتمالا مردم را به نوشیدن بیشتر آبجو ترغیب نمی‌کند، اما نشان داده است که رازک می‌تواند به غذاهایی اضافه شود که در صورت مصرف می‌تواند خطر ابتلا به بیماری‌های نورودژنراتیو (تخریب‌کننده سلول‌های عصبی) را کاهش دهد.

آلزایمر چیست؟

آلزایمر یک بیماری پیش‌رونده و دژنراتیو (تخریب‌کننده) مغز است که در آن تجمع پروتئین‌های غیرطبیعی باعث مرگ سلول‌های عصبی می‌شود.

عملکردهای مغز مانند حافظه، تشخیص مکان و زمان و توانایی تفکر با مرگ سلول‌ها از بین می‌روند.

پیشرفت بیماری نیز بسیار تدریجی و کند است. بیماران معمولا ۵ تا ۷ سال پس از آن که بیماری‌شان تشخیص داده شد، زنده می‌مانند، اما ممکن است ۱۰ تا ۱۵ سال نیز زندگی کنند.