اعظم طالقانی، دبیر کل «جامعه زنان انقلاب اسلامی» و فرزند آیت الله سیدمحمود طالقانی در سن هفتاد و شش سالگی، چهارشنبه شب دارفانی را وداع گفت. در روزهای گذشته خبر بستری شدن اعظم طالقانی در یکی از بیمارستان‌های تهران منتشر شد و امروز برادر وی در گفت وگو با خبرگزاری ایرنا خبر درگذشت وی را تأیید کرد. دبیر کل جامعه زنان انقلاب اسلامی از بامداد دوم آبان امسال به علت عارضه مغزی در بخش آی. سی. یو بیمارستان بستری و تحت مراقبت‌های پزشکی قرار داشت.
اعظم طالقانی به واسطه فعالیت‌های سیاسی پدرش پیش از انقلاب سال ۵۷ وارد دنیای سیاست شد. فعالیت‌های سیاسی او در راستای فعالیت‌های پدرش، آیت‌الله طالقانی تعریف می‌شد هرچند که پس از انقلاب گرایش‌های سیاسی او بسیار نزدیک به حاکمیت بود اما رفته رفته و در سال‌های اخیر برخی از انتفادهای وی از وضع موجود چهره‌ای متفاوتی از او ساخت. در سال‌های اخیر عمده فعالیت‌های اعظم طالقانی معطوف به فعالیت در حوزه زنان بود. طالقانی در اواخر دهه شصت خورشیدی مبادرت به تاسیس تشکلی در دفاع از حقوق زنان کرد. تشکلی که بعدتر با نام «جامعه زنان انقلاب اسلامی» شناخته شد. سال ۱۳۷۱ شمسی بود که این تشکل پس از تصویب در وزارت کشور وقت پروانه تاسیس دریافت کرد و به صورت رسمی شروع به فعالیت کرد.
اعظم طالقانی سابقه حضور در مجلس شورای اسلامی را نیز در کارنامه داشت. او نماینده مردم تهران در اولین دوره مجلس شورای اسلامی بود اما خاطره نام‌نویسی او برای انتخابات ریاست جمهوری در سال ۱۳۷۶ برای بسیاری پررنگ‌تر از حضور او در مجلس شورای اسلامی‌ست. همان‌طور که پیش‌بینی می‌شد شورای نگهبان به دلیل «زن» بودن اعظم طالقانی صلاحیت او را تایید نکرد. او در سال‌های ۱۳۸۸ و ۱۳۹۶ نیز برای انتخابات ریاست جمهوری ثبت‌نام کرد تا پافشاری خود بر امکان رئیس جمهور شدن زنان در ایران را ثابت کند و تابوی حضور زنان در مناصب مهم مملکتی را بشکند و تفسیری تازه از مفهوم «رجل سیاسی» ارائه کند.
طالقانی هم‌چنین تجربیاتی در حوزه مطبوعات داشت و تیغ تیز احکام «سعید مرتضوی» پر مجله «پیام هاجر» به صاحب امتیازی اعظم طالقانی را نیز گرفت و این نشریه نیز در سال ۱۳۸۰ توقیف شد. نشریه‌ای که بیشتر تمرکزش بر مسایل و حقوق زنان استوار بود.
اعظم طالقانی همواره در مقاطع مختلف نسبت به وقایع روز به‌خصوص در حوزه زنان فعال بود. یکی از جنجالی‌ترین آن‌ها تحصن طالقانی مقابل زندان اوین بود که در اعتراض به «نبود امنیت جانی زندانیان» انجام گرفت. بهانه این تحصن مرگ «زهرا کاظمی» روزنامه‌نگار کانادایی-ایرانی در زندان اوین بود که بسیاری «سعید مرتضوی» را مسئول اصلی آن می‌دانستند.
