سال ۲۰۴۲ است. کار برناردو سیلوای ۴۸ ساله در خط هافبک منچسترسیتی به تازگی تمام شده است. این کار شامل ۱۳ کیلومتر دویدن همراه با بازی پرانرژی با توپ و مهارت تاکتیکی بود که برای مربی‌اش ارزش داشت.

با این حال، زیاد خوشحال نیست. مثل تمام تابستان‌های دو دهه اخیر و بیشتر، می‌خواست برود، اما در مجلل‌ترین زندان‌ها اسیر بود؛ فوتبالیستی درخشان که به بازی در یک تیم درخشان محکوم است و دستمزد فوق‌العاده‌ای هم دریافت می‌کند.

و اگر این [پیش‌بینی طنز‌آمیز] باعث همدردی اندکی با او ‌شود و چه بسا پیشگویی کاملا دقیقی از آینده نباشد، [در هر حال] سیلوا نشان می‌دهد که «فرنکی دی یونگ» تنها هافبکی نیست که در مرکز حماسه خارق‌العاده بارسلونا و باشگاه منچستر قرار دارد.

این می‌توانست آخرین بازی این بازیکن پرتغالی در بعدازظهر روز شنبه باشد – او آخرین بازیکنی بود که از زمین خارج شد، و وقتی هر چهار طرف جایگاه تشویقش می‌کردند، پیراهنش را به یک تماشاگر داد – که به یک خداحافظی دوست‌داشتنی شبیه بود؛ ولی شاید هم به‌هیچ‌وجه خداحافظی نباشد. او در تابستان‌های گذشته هم به دنبال خروج بود، اما هنوز در سیتی بازی می‌کند.

موقعیت او شاید منحصر‌به‌فرد باشد. تقریبا در هر تیمی در جهان می‌تواند حاضر شود – کوین دی بروینه و ایلکای گوندوغان با برتری خود دربرابر بورنموت، سعی کردند سیتی را ارتقا بدهند – و عملا پیوستنش به هر تیم دیگری به ضررش انگاشته می‌شود.

زمانی که به گواهی دی یونگ، رویاها در «نو کمپ» (Nou Camp) به باد می‌رود، به نظر می‌رسد که او یکی از بدترین‌ تیم‌های ۳۵ سال اخیر بارسلونا را به شاید بهترین تیم تاریخ سیتی ترجیح می‌دهد؛ حتی اگر آن جاه‌طلبی‌ها فقط شامل پرداخت مبالغ توافق‌شده در یک قرارداد باشد.

و خانواده سیتی می‌خواهند او را نگه‌ دارند. بلندترین تشویق برای پیروزی چهار- صفر مقابل بورنموت، در اولین بازی خانگی ارلینگ هالند یا گل‌های آنچنانی گوندوغان یا دی بروینه نبود، بلکه برای ورود سیلوا بود.

صحبت پپ گواردیولا درباره جدایی احتمالی‌ او، از اعلام نام سیلوا به منزله کسی که خواهان انتقال در سال ۲۰۲۱ بود تا گفتن این حرف در روز جمعه که نمی‌داند چه اتفاقی در پیش است، شاید به شکل عجیبی صریح به نظر برسد، اما او فقط چند بازیکن را بیشتر دوست دارد: [که کسانی چون] رحیم استرلینگ، گابریل ژسوس یا الکساندر زینچنکو که علاقه به حضور در تیم اصلی دارند، اما با برنامه‌های او ناسازگارند، جزوشان نیستند. او این هفته گفت: «من ۱۰۰ یا ۱۱۰ درصد برناردو سیلوا را در تیمم می‌خواهم. من دوستش دارم، وقتی درباره او حرف می‌زنم دست و دلم می‌لرزد. او آدم خاصی است.»

علاقه هم‌تیمی‌هایش به او نیز بارز است. دی بروینه گفت:«خیلی سرش می‌شود. به نظرم آدمی بسیار دوست‌داشتنی است.» این بلژیکی آدم رکی است؛ هیچوقت حرف بی‌ربطی نمی‌زند.

شاید تابستان گذشته یادش آمده بود که سیلوا به رفتن فکر می‌کرد، شاید بعید می‌دانست که بارسلونا به نوعی بند ۲۳م یا ۲۴م را برای خرید و ثبت او آزاد کرد. دی بروینه افزود: «اینطور که می‌بینم، فکر می‌کنم او اینجا می‌ماند، بنابراین جای نگرانی نیست. هر اتفاقی که بیفتد، او برای ما تمام و کمال است و انتظار دارم که امسال کنار ما باشد.»

اگر هم وجود دلایلی باعث شده باشد که سیلوا به آینده‌ای در جای دیگر فکر کند، که مهم‌ترین آن‌ها ناراحتی‌اش از زندگی در منچستر در در دوران قرنطینه بود، میلش به جابه‌جایی، جایش را به فوتبال شگفت‌انگیز داده است. می‌تواند گفت که فقط محمد صلاح بود که در نیم‌فصل اول لیگ برتر، بهتر [از او] بازی کرد. گواردیولا خواهد گفت در فصل ۱۹-۲۰۱۸ هیچکس بهتر از او نبود.

این برتری، جایگزینی او را دشوار کرده است و در دو هفته آخر پنجره انتقال، عملا ناممکن.      

شاید با اینکه گواردیولا این تصور را ایجاد می‌کند که منتظر است ببیند چه پیش می‌آید، اظهاراتش درواقع از سر این است که اطمینان دارد سیلوا جایی نمی‌رود.

در این صورت، او باز هم این موجود خارق‌العاده را [در تیمش] خواهد داشت. سیتی برای جذب هالند، احتمالا پرطرفدارترین مهاجم جهان، جذابیت کافی دارد، و دی بروینه، یکی از بهترین هافبک‌های فوتبال را با دلواپسی کمتری برای خود حفظ کرده است.

همان طور که افراد متفاوتی همچون رابرت لواندوفسکی و رافینیا نشان می‌دهند، بارسلونا کشش جاذبه دارد، و شاید سیلوا امیدوار بود بتواند به جای جان استونز، نام بازیکنان نوکمپ را روی سگ‌هایش بگذارد، اما تلاش‌های سیتی برای متقاعد کردن او در روز شنبه نشان داد که آن‌ها تا چه اندازه قدر فوق‌ستاره فداکار خود را می‌دانند.

و چنانچه حرف دی بروینه واقعیت داشته باشد و سیلوا جایی نرود، ممکن است این فصل برای او «سال موش‌خرما» [Groundhog - اشاره به فیلم «روز گراندهاگ»؛ روزی که مدام تکرار می‌شود] باشد و شاید برنامه بعدی نیز همین باشد.