فرماندهی فضایی ایالات متحده یافته‌های دانشمندان هاروارد را مبنی بر برخورد یک سنگ فضایی از یک منظومه ستاره‌ای دیگر به زمین در سال ۲۰۱۴، تایید کرد.

این اطلاعیه، تاریخ نخستین کشف تاییدشده از [برخورد] یک بازدیدکننده فراخورشیدی [به زمین] را سه سال به عقب می‌برد و احتمال جمع‌آوری تکه‌های شهاب‌سنگ بیگانه از اقیانوس آرام را که [این سنگ آسمانی] به شکل یک آذرگوی بر فراز آن منفجر شد افزایش می‌دهد، هرچند امری بعید است. این نشان می‌دهد که سنگ‌های فراخورشیدی ممکن است بازدیدکنندگان مرسوم و همیشگی منظومه شمسی باشند.

روز ششم آوریل، فرماندهی فضایی با انتشار یادداشتی از امیر سیراج و آبراهام لوئب، ستاره‌شناسان هاروارد، یادآور شد که سرعت و مسیر حرکت آن شهاب‌ نشان می‌دهد که منشاء این سنگ فضایی، فراخورشیدی بوده است. دکتر سیراج و لوئب در سال ۲۰۱۹ مقاله ای نوشتند که استدلال می‌کرد این شهاب‌سنگ منشاء فراخورشیدی دارد، و آن را در پایگاه مقالات علمی آرکایو (ArXiv) منتشر کردند. اما به گزارش وایس (Vice)، با توجه به اینکه آن دو به داده‌های حسگرهایی استناد کرده بودند که وزارت دفاع ایالات متحده استفاده می‌کرد، نمی‌توانستند مقاله خود را در یک مجله داوری تخصصی منتشر کنند.

«افتخار داشتم که به همراه دکتر موزر، دانشمند ارشد، یادداشتی را امضا کنم که تایید می‌کند جرم پیش‌تر شناسایی‌شده بیناستاره‌ای (interstellar)، واقعا یک جرم بیناستاره‌ای بوده است؛ تاییدی که به جامعه بزرگ‌تر اخترشناسی کمک کرد.

 فرماندهی فضایی ایالات متحده (US_SpaceCom@) ۷ آوریل ۲۰۲۲

لوئب و سیراج پس از کشف «اوموآموا» (Oumuamua)، سیارک بزرگ و باریک و کشیده‌ای که در حال گذر از منظومه شمسی ما است و در نهایت مشخص شد که منشاء بیناستاره‌ای دارد، شروع به بررسی داده‌های تاریخی مرکز مطالعات اجرام نزدیک به زمین (CNEOS) کردند تا شواهدی از شهاب‌های کوچک که ممکن است از خارج منظومه شمسی آمده باشند و در اتمسفر زمین سوخته باشند، پیدا کنند.

یکی از این شهاب‌‌ها در ۸ ژانویه ۲۰۱۴ در پاپوآ گینه نو، یک آذرگوی [یا شهاب پرنور] ایجاد کرده بود و داده‌های مرکز مطالعات اجرام نزدیک به زمین (CNEOS) نشان می داد که منشاء این جرم یک شهاب کوچک است که نسبت به خورشید به طرزی غیرعادی سریع حرکت می‌کند که حاکی از آن بود که منشاء آن، جایی بیرون منظومه شمسی است.

وقتی که دکتر لوئب و سیراج اعداد را تحلیل کردند، به این نتیجه رسیدند که «شهاب ۸ ژانویه ۲۰۱۴ با اطمینان ۹۹.۹۹۹% بینا‌ستاره‌ای بوده است.» اما ضریب خطا به حدی خوب نبود که مقاله آن‌ها مراحل داوری مقاله را پشت سر بگذارد. به گزارش وایس، این کار مستلزم داده‌های حسگرهای مرکز مطالعات اجرام نزدیک به زمین بود که ارتش ایالات متحده نیز برای رصد ابرهای داغ ناشی از سلاح‌های اتمی از آن استفاده می‌کند.

گزارش روز اول ماه مارس که به امضای جوئل موزر، دانشمند ارشد فرماندهی عملیاتی فضایی ایالات متحده رسیده است، ممکن است این مقاله را از بلاتکلیفی خارج، و به انتشار آن کمک کند.

گذشته از موضوع انتشار [این مقاله]، این یادداشت تایید می‌کند که «اوموآموا» تنها بازدیدکننده بیناستاره‌ای از منظومه شمسی نبوده است، و نشان می‌دهد که نه «اوموآموا» و نه شهاب سال ۲۰۱۴، آخرین مورد نخواهند بود. دکتر لوئب و سیراج در این مقاله نتیجه می‌گیرند که تقریبا یک بار در هر ده سال، یک شهاب فراخورشیدی به زمین برخورد کرده است و تاکنون در سراسر زمین، ۴۵۰ میلیون شهاب از این دست به زمین برخورد کرده است.

آن‌ها در مقاله خود می‌نویسند که حتی ممکن است که این پیک‌های بینا‌ستاره‌ای شواهدی از حیات بیگانه در خود داشته باشند: «شهاب‌های بیناستاره‌ای احتمالا ممکن است حیات را از منظومه سیاره‌ای دیگر منتقل کنند و به عنوان پخش‌کننده بذر حیات [در عالم] عمل کنند.»

دکتر لوئب همچنین استدلال می‌کند که «اوموآموا» ممکن بود نه یک سیارک فراخورشیدی، بلکه نوعی از یک فناوری بیگانه باشد، اما این موضع او در میان جامعه نجومی در اقلیت قرار دارد.

دکتر سراج در گفت‌وگو با وایس گفت که چه با نشانه‌های حیات چه بدون آن، او قصد دارد سفری اکتشافی ترتیب دهد تا ببیند آیا می‌توان تکه‌هایی از شهاب‌سنگ ۲۰۱۴ را از اقیانوس بازیابی کرد یا خیر.

او می گوید: «این یک مسئولیت و کار بزرگ خواهد بود، و ما قصد داریم که آن را عمیق و دقیق بررسی کنیم، زیرا احتمال به دست آوردن نخستین قطعه از مواد بیناستاره‌ای به قدر کافی هیجان‌‌انگیز است که آن را با وسواس و دقت فراوان بررسی کنیم.»