چندسالی‌ست که فراگیری اعتراضات و اعتصاب‌های کارگری در ایران آنقدر زیاد شده که به جرات می‌توان گفت روزی نیست که خبری در این زمینه مخابره نشود. در تازه‌ترین خبر جمعی از کارگران معترض شرکت «هپکوی اراک» مسیر ریل راه‌آهن شمال - جنوب را بستند. به گزارش خبرگزاری ایرنا، این کارگران خواستار تعیین تکلیف حقوق و مزایای معوقه و سهامداری عمده این واحد صنعتی هستند و از مسئولان درخواست دارند تا مطالبات صنفی آنان پیگیری شود. 

خواسته کارگران شرکت «هپکو» دقیقا همان خواسته‌ای‌ست که تمام کارگران معترض در تمامی بخش‌های کارگری به دنبال مطالبه آن هستند. خواسته‌ای که در واقع ابتدایی‌ترین خواسته همه کارگران است. یکی از کارگران شرکت «هپکو» به خبرگزاری ایرنا گفته است: «درماه‌های گذشته صحبت‌هایی در خصوص تعیین تکلیف معوقات کارگران و سرنوشت سهامداری عمده هپکو مطرح شده که کارگران خواستار پیگیری آن هستند». اجرایی شدن قرارداد سال‌ گذشته وزارت راه و شهرسازی برای ساخت دو هزار و ۴۰۰ دستگاه انواع ماشین آلات راهسازی از دیگر خواسته‌های کارگران هپکو است.

مشکلات این کارخانه قدیمی از زمانی آغاز شد که در اواسط دهه هشتاد شمسی درست زمانی که این کارخانه در شرایط سوددهی بالای اقتصادی بود، توسط دولت به بخش خصوصی واگذار شد. از آن هنگام به بعد مشکلات این کارخانه بزرگ شروع شد و حتی در تجمعات این کارگران در سال ۱۳۹۶، که در آن کارگران  مسیر راه‌آهن را بسته بودند، منجر به احضار تعدادی از کارگران معترض به مراجع قضایی شد. در آن سال مقام قضایی درخصوص این پرونده گفته بود که «کارگران هپکو به دلیل بستن خطوط راه‌آهن مرتکب جرم شده‌اند. بستن خطوط راه‌آهن از خطوط قرمز ما است». مشکلات معیشتی کارگران در شهر اراک به جایی رسیده بود که بسیاری از آن‌ها در تامین ساده‌ترین نیازهای خود نیز با مشکلات فراوانی دست‌پنجه نرم می‌کردند.  

 حالا و پس از گذشت نزدیک به دو سال از اعتصاب قبلی کارگران «هپکو» بار دیگر صبر کارگران را لبریز شده آن‌ها چاره‌ای جز بستن مسیر راه‌آهن برای رساندن صدای خود به گوش مسئولین پیدا نکردند. هرچند که این کارگران سابقه برخورد خشن نیروهای انتظامی را در تجمعات قبلی خود داشتند اما انگار کارد به نحوی به استخوانشان رسیده که دیگر ترس روبرو شدن با قوه قهریه نظام هم نمی‌تواند آنان را از مطالبه حقوق اولیه خود منصرف کند. 

می‌توان به روشنی گفت که صدای اعتراض و اعتصاب کارگران کارخانه «هپکو» اراک فقط صدای خواست مطالبه یک مجموعه مشخص نیست بلکه صدای کارگران بی‌شماری‌ست که در کارخانه‌ها و یا کارگاه‌های بزرگ و کوچک در سراسر ایران مشغول به کار هستند و روزی نیست که شرایط ناعادلانه کار مسبب حق‌خواهی آنان نشود. 

مدت زمان زیادی از ابلاغ احکام سنگین و غیرانسانی قوه‌قضاییه به کارگران و فعالان حقوق کارگری در پرونده «نیشکر هفت‌تپه» نمی‌گذرد. احکامی که حتی رئیس قوه قضاییه، ابراهیم رئیسی، را نیز درآورد و باعث شد تا این مقام حکومتی بخواهد که در این احکام تجدیدنظر شود. هرچند که هنوز هیچ نشانه‌ای از تغییر رفتار با فعالان کارگری مشاهده نشده است و از طرفی شاهد هیچ اقدام مشخصی برای رسیدگی به مطالبات کارگران نیز نبوده‌ایم. 

به‌نظر می‌رسد که مقامات دستگاه قضا در ایران با صدور احکام سنگین برای کارگران معترض و هم‌چنین فعالان حقوق کارگری قصد داشتند تا با ایجاد رعب و وحشت میان مردم، از بار سنگین این اعتراضات کم کنند. اعتراضاتی که به جرات می‌توان گفت زمینه‌های اعتراضات سراسری دی‌ماه سال ۱۳۹۶ را در بسیاری از شهرهای کوچک ایران مهیا کرد. 

مشخص نیست که راهکار نظام  برای حل بحران‌های کارگری چیست. از سویی روزبه‌روز بر تعداد اعتراضات و اعتصابات کارگری اضافه می‌شود و درعین‌حال آگاهی اقشار مختلف جامعه از مشکلات ابن طبقه بیشتر می‌شود و از سوی دیگر نشانه‌های برخورد‌های قهری بیشتر با شهروندان این طبقه بیشتر و بیشتر می‌شود. همین چند روز پیش بود که «سپیده قلیان» از بازداشت‌شدگان اعتراضات «نیشکر هفت‌تپه» که در زندان «قرچک ورامین»‌ زندانی‌ست  در پیامی صوتی از بدرفتاری‌های مقامات زندان و تهدید‌های مکرر بازجوها می‌گفت.