هنگامی که خواننده پاپ استرالیایی، تروی سیوان، به این خاطر که یک خبرنگار از او پرسیده بود ترجیح می دهد در آمیزش جنسی «بالا» باشد یا «زیر»، بر سر او فریاد زد، اغلب واکنشها در حمایت از او بود. اما هنوز برخی، مانند نویسنده مقالهای در مجله Out (اکنون این مقاله پاک شده است) هستند که خواننده استرالیایی متولد آفریقای جنوبی را، به دلیل آلبوم «شکوفه» ریاکار و متظاهر مینامند، چراکه ظاهرا این آلبوم تماما درباره «زیر بودن» است.
چنین احساس میشود که آخرین لحظات فرهنگ پاپ است، چون رفتارهای متفاوت نسلها در زمینه رابطه جنسی قابل درک نیستند. همچنان که در مصاحبه سیوان به اثبات رسیده است، متهم کردن نسلهای جوان به «جانماز آب کشیدن» بسیار ساده است (مقالهای در مجله Slate اظهار کرده است که متولدان هزاره درباره بیبند وباری، بد قضاوت شده بودند)، بدون در نظر گرفتن اینکه شاید بیشتر (داوریها) به زبانی که بهکار رفته است، ارتباط داشته باشد. بحث و گفتوگو درباره سکس در طول دهههای گذشته به مراتب گستردهتر شده است، بنابراین، جای تعجب نیست که نسلهای قدیمی در حال تقلا برای ادامه این مسیر باشند.
و در حالی که داستانهای خبری، و نظرات مختلف در طول سال گذشته به ما گفتهاند که متولدان هزاره روابط جنسی کمتری داشتهاند (پدیدهای که اضطراب و نگرانی محصول فشار زندگی مدرن را عامل آن میداند)، سکس در موسیقی پاپ سر جای خودش باقی مانده است. ما فقط به شکل متفاوتی درباره آن حرف میزنیم؛ خواه این حرفها درباره روابط دگرباشان، تصاویر بدنهای برهنه، خودارضایی، آزار و اذیت دینی باشد، خواه انحراف گرایشهای مردانه و زنانه، برای به چالش گرفتن کلیشههای اجتماعی.
برای هنرمندان دگرباش و همجنسگرا، موضوع مذهب وسیلهای است برای تضعیف دیدگاه منفی نسبت به فرهنگ دگرباشان، یا ابزار دیگری برای برقراری آشتی بین عشق و عبادت. خواننده گروه Serpentwithfeet، متولد بالتیمور، که در یک محیط خانوادگی مذهبی محدود بزرگ شده است، نخست در یک گروه کُر که همه اعضای آن پسر بودند آواز میخواند، و اکنون با استفاده از موسیقی گاسپل ( موسیقی مسیحیان پروتستان) درباره روابط خود با مردان آواز میخواند. مانند یک دوراهی در جادهای است که از طریق موسیقی گاسپل میتوان به موسیقی پاپ رسید، که نگاهها را به گذشته میبرد، مانند سال ۱۹۶۱ وقتی که بِن ای کینگ آهنگ پرفروش خود به نام «در کنارم بایست» را منتشر کرد (برگرفته از ترکیب درونمایه «در کنارم بایست پدر» که شامل یک خط از مزمور است. (هر یک از مزامیر داود را «مزمور» میگویند» ۴۶:۲/۳)
بِن ای کینگ در سال ۲۰۱۶ به روزنامه گاردین گفت: «بسیاری از ترانههای موسیقی گاسپل شهوتانگیز هستند، نوعی موسیقی عشقی و منحط درباره تمایل به تسخیر و وابستگی به این مرد. فقط در زمانی که شروع کردم به قرار ملاقات گذاشتن، متوجه شدم که تفاوت بین مردی که به او علاقهمند شده بودم را با مسیح نمیدانم».
در ترانه خیرهکننده Pussy is God (واژن خدا است)، پرنسس بن کینگ این تفکر را در سر دارد که واقعا چطور زنها باعث زایش در زندگی میشوند و آن را تا مرز جشن و سرور یک معاشقه زنانه بالا میبرند. این مساله با انتشار تکترانه «خدا یک زن است» آریانا گرانده در سال ۲۰۱۸ و سروده Janelle Monae برای واژن، به نام: «Pynk»، دنبال شد. ترانه «خدای دروغین» از آلبوم جدید تیلور سویفت به نام Lover، چنین اشاره میکند که «مذهب بر روی لبهایت است» و «محراب کلیسا باسن من است»، و در تکترانه MUNA در سال ۲۰۱۷ به نام «پایان اشتهای جنسی»، کیتی گوین میخواند: «خیلی عمیق میدانم/ یک الگوی دروغین را نیایش میکنم/ خیلی عمیق میدانم/ یک امید واهی است/ اما اجازه نخواهم داد که این احساس از بین برود/ مانند چیزی که برای باور به آن، به دست آوردهام».
ناکهانی توره (Nakhane) خواننده متولد آفریقای جنوبی مقیم لندن، مرزهای بین نیایشهای مذهبی و سکسی را محو و نامشخص میکند، تا جایی که شنونده قادر نیست فرقی بین خدا و معشوق خود قایل شود: ترانه «خدا در خانه تو» را در آلبوم «نمازخوان نوجوان» میخواند. «مرا انداخت روی زمین/ درون من تکانش داد». وی سال گذشته در گفتوگو با ایندیپندنت گفت: « جایگزینی دوباره، یک ابزار قدرتمند است. رقابت خیرهکننده که با چیزی که پیش از این برای از بین بردن شما استفاده میشده است، شجاعانه است. با تغییر مسیر از نفرت به عشق، آن را بیقدرت جلوه میدهید».
در میان تمام موسیقیدانان تاریخ، هیچ کس مذهب و روابط جنسی را همانند «پرینس» تلفیق نکرد. میکاییلا آنجلا دیویس، منتقد صنعت مُد، گفته است: «هر ترانه وی یا نیایش بود یا عشقورزی. موسیقی او آدم را به زانو زدن وامیداشت». زندگینامه نویس پرینس، «توره»، مینویسد: «میتوانید پرینس را به عنوان یکی از سکسیترین هنرمندان تمام دوران به یاد آورید، اما او در عین حال یکی از مذهبیترین هنرمندان در طول تاریخ نیز بوده است». بِن گرینمن، نویسنده کتاب «اگر میخواهی تصویری از خود بر جای بگذاری، حفر کن: فانک (نوعی موسیقی جاز)، سکس، خدا و نبوغ در موسیقی پرینس»، مینویسد که چگونه در ترانه « باران بنفش»، به نظر میرسد که یک هنرمند برای کنترل بر خود در اوج شهوت نفسانی، مجذوب خدا شده است.
یکی از جانشینان طبیعی پرینس، هنرمند مقیم لندن، «کولارد» ۲۴ ساله است، که به عنوان یک Mormon (گروهی مذهبی با باورهای خاص خود نسبت به خدا و جهان هستی) پرورش یافته است، اما کسی است که ترانه «فریاد صدای تیز سوراخ کردن» وی، نمود یک رابطه جنسی کامل است.
او موسیقی خود را یک مطالعه در وجدان مذهبی خود میداند، و در حالی که دیگر عضو فعالی از جامعه مذهبی نیست، احساس میشود که شیوه و زمینه شعرهای اعترافی او به گناه، شهوت و عشق، مستقیما تحت تاثیر تربیت او بوده است. دو ترانه از آلبوم نخستین او، «نامقدس»، دو روی یک سکه را نشان میدهد: ترانه جسارتآمیز و سکسی این آلبوم به نام «آهنگ جهنم» درباره درخواست سوختن با معشوق خود است، در صورتی که ترانه «گریه جنگجو» درباره رابطهای است که در آن کولارد احساس میکند «نجات» یافته است.
هنرمندان زن نیز، به همین شیوه، استعارههایی از موسیقی قدیمی پاپ را برمیدارند (برای مثال، رفتار مالکانه و خودخواهانه بسیاری از خوانندگان مرد که بهطور مداوم از یک روایت سلطهگر در موسیقی خود استفاده میکنند) و آنها را برای انتقال تمایلاتشان در به چالش کشیدن روش فکری ما درباره جنسیت زنانه، تطبیق میدهند. در تک ترانه جذاب و وقیحانه اِل دیواین به نام « برهنه تنها»، به وضوح خواستههای خود را بیان میکند: «خوب من با تمام اسامی دفترچه تلفنم تماس میگیرم/ اما حتی یک تکست نیز دریافت نمیکنم/ همه آنچه واقعا نیاز دارم مقداری سکس است/ احساس من را درک میکنی؟»
او به ایندیپندنت گفت: «ترانه «برهنه تنها» را وقتی که ۱۹ سالم بود نوشتم و تازه از شهر ویتلی بِی به لندن آمده بودم. بهندرت کسی را میشناختم، پس همانطور که میتوانید تصور کنید، اغلب اوقات تنها بودم، که این تنهایی در رابطه تنگاتنگ با بعضی از ناکامیهای سکسی است. من درباره اینکه یک دختر جوان چقدر راجع به شهوتی بودن حرف میزند تا به نقطه صحبت درباره آن برسد، به طرز خوشحالکنندهای بیاطلاع بودم».
برای دیواین، صحبت درباره روابط جنسی بیش از همیشه باز و آشکار و کمتر دارای عیب و شرمآور بود، و او نگران این است که متولدان هزاره نسبت به نسلهای پیشین استانداردهای بالاتری دارند، و به همین دلیل است که رابطه جنسی کمتری دارند. او به شوخی میگوید: «شاید ما فکر میکنیم که خودمان بهتر میتوانیم آن را انجام دهیم؛ به نظر من زنان متولد هزاره روابط جنسی خود را با شرایط خودشان بیان میکنند. گفتوگو درباره اوج لذت جنسی زنان و خودارضایی، دیگر مسائلی نیستند که حرف زدن از آنها شرمآور باشد».
در سالهای اخیر خودارضایی زنان در موسیقی پاپ چندین بار بهچشم خورده است. ترانههایی همچون «خودم را دوست دارم» از هیلی استینفیلد، (قصد دارم بدن خودم را در اولویت قرار دهم/ و خودم را آنقدر دوست داشته باشم تا آسیب ببینم)، ترانه «احساس خودم» از نیکی میناژ و بیانسه، ترانه «مهمانی تک نفره» از کارلی رای یپسن، و «بدن خودم» از چارلی اِکس سی اِکس (چون میتوانم حسش کنم درست مثل اینکه منتظر هستم/ آری وقتی تنها هستم بهتر میتوانم آن کار را انجام دهم)، از این گونه ترانهها هستند. زنان هنرمند همچنین درباره پیگیری لذتهای جنسی خود کمتر موشکافی میکنند، و عدم صبر و تحمل آنها قادر به برآورده کردن آن نیست. ترانه دوباره تنظیم شده «فاحشهها» از Tov Lo که با چارلی اِکس سی اِکس همکاری میکند، حاوی شعرهایی است مانند: «بگذار راهنماییات کنم، وقتی داری واژن من را میخوری»، در حالی که ویدیوی همراه آن، گروهی از زنان را نشان میدهد که به یک مرد یاد میدهند، چطور با دوست دخترش سکس دهانی داشته باشد.
دیواین میگوید: «من فکر میکنم که زنان بهتدریج از ارزش خود آگاه میشوند، و موسیقیدانان نیز به آن پاسخ میدهند. «خدا یک زن است»، کاملاً نمایانگر این است که مالک جنسیت خود بودن به چه معناست؛ در حالی که کریستین و کویینز به طور مداوم رفتارهای معمول جنسی را زیر پا میگذراند».
چارلی اِکس سی اِکس پیش از این به عنوان یک هنرمند خوشحال بود از اینکه ذائقههای جنسی خود را ابراز میدارد؛ مجددا در جایی که زن موضوع زُل زدن مردان است، و به روشی که قصهگویی سنتی را وارونه میکند. در آهنگ پرفروش سال ۲۰۱۷ خود به نام «پسرها»، تعدادی از مردان مشهور و ثروتمند را نام میبرد، از مارک رانسون و ویز خلیفه تا استورمزی و جک آنتونوف، که «چیزهای سکسی» را اجرا کردند که در آنها، زنان معمولا در موزیک ویدیوها نقش نازلی داشتهاند. آریانا گرانده تابوی لاس زدن را با ترانه «با دوست دخترت به هم زدی، من خسته شدم»، شکست، همانطور که هیلی کیوکو در آهنگ «کنجکاو» میخواند: «تو گفتی که مرا میخواهی، اما با او میخوابی».
در ترانه «دوست دختر» کریستین و کویینز، هنرمند فرانسوی را میبیند که موی خود را کوتاه میکند و شکلی از مردانگی را برای خود برمیگزیند تا تابوی زنانی را که درباره خواستن رابطه جنسی بی شیله پیله هستند، ابراز کند. اشعار آن تا سر حد تکبر و غرور، از خود راضی هستند: در ترانه «دوست دختر» میخواند: «مثل دوست دخترت احساس نکن/ اما معشوق/ لعنتی، من معشوقت خواهم بود». دانا دلری با ترانه «کاور» خود برای گروه سابلایمز به نام «زمانِ کردن» برای آلبوم جدید خود، Norman F***ing Rockwell، سخنرانی شدیداللحن برادلی ناول در ترانه «زن شیطانی» را وارونه کرد. با انجام این کار، و با ترکیب این واقعیت که او اشعاری را از دیدگاه یک مرد با صدای زنانه میخواند، این حس را میدهد که یک حرکت مهم، به عمد رویاپردازانه و با صدای زنانه خوانده شده است. ضمنا، سن وینسنت، با گذاشتن ردیف (قطعهای کوتاه که موضوع اصلی را به صورتی نوین تکرار میکند) بر روی ترانه تهاجمی و سکسی «فریک» از جورج مایکل، با صدایی سنگین و طناز، که به طور سیستماتیک استعارههای «باکره، مادر، فاحشه، پرستار، معلم سکسی» را با اشعار بسیار هوشمند از بین میبرد.
در ترانه «مرد»، تیلور سوییفت، هنگامی که نوبت به بررسی رسانهای میرسد، به استانداردهای دوگانهای درباره عشق زندگی خود با تصاویر بینهایت از لئوناردو دیکاپریو با یک مدل دیگر ۲۴ ساله اشاره میکند: «به سلامتی خودمون، اوه، بزار بازیکنان بازی کنند/ من میخواهم فقط مثل لئو در سنت تروپزباشم.»
منتقد آمریکایی، اَن پاورز، در کتاب خود به نام «تاراج خوب: عشق و سکس، سیاه و سفید، جسم و روح در موسیقی آمریکایی»، مینویسد که چگونه موسیقی راک به علایق نوجوانان اعتبار بخشید، اما همچنین آن را به عنوان چیزی «خطرناک، غیرقابل مقاومت و سیریناپذیر ارایه داد» و جانیس جاپلین را در جایگاه یک نمونه پیشرو قرار داد. بهتازگی، هنرمندانی چون کارلی رای یپسن و ایهنه آیکو با اشاره به وسواس، هیجان و تشنج یا خشونت، ترس یک مرد از روابط جنسی زنان را آشکار ساختند. در ترانه «خیلی زیاد» یپسن، درماندگی او را از نازکطبعی زنان در مواجهه با وقتی که رفتارها و احساسات مشخصی را «خیلی زیاد» بیان میکنند، میشنوید: «وقتی که مهمانی دارم، خیلی زیاد خوشحالی میکنم/ وقتی احساسش میکنم، خیلی زیاد حسش میکنم». ترانه «باعث شد» یا (روش آزاد)، یک ژرفاندیشی در اتفاقات پس از به هم زدن رابطه است که از «میخواهم همین حالا با تو سکس کنم/ همین حالا چراغها را خاموش کردم»، به «شاید همین دور و اطراف سکس کنیم و سر یک چیزی دیوانه بشیم/ شاید سکس کنیم، باید با خون خودت پولش را بدهی» میپرد.
آیکو در اوایل امسال به هنگام انتشار ترانهاش توضیح داد: «یک شب در احساسات خودم تعمق کرده بودم، از اینکه ممکن است دست به چه کاری بزنم، واهمه داشتم. نمیخواستم به همان عادتهای بد گذشته برگردم که بارها و بارها مرا به عقب برده بود. فهمیده بودم که به جای فرار از احساسات خودم… لازم دارم که با آنها بنشینم، خودم را ابراز کنم و هر چه که به فکرم میآید، بگویم. میشود گفت، دستکم یک درمان بود… و حالا کمی احساس آزادی بیشتری میکنم».
نوع دیگری از چالشهای «مورد قبول» در موسیقی پاپ، روابط جنسی زنان چاق است. Lizzo رپر معروف، که امسال با انتشار سومین آلبوم خود به نام «چون دوستت دارم» به موفقیت چشمگیری دست یافته است، پیامهای مثبت سکسی و جسمانی را در ترانه ها و ویدیوهای همراه آنها به نمایش میگذارد؛ مانند «Juice» که در حالی که یک پسر خوشتیپ بدون پیراهن سعی در جلب توجه او دارد، تاکید میکند: «نه من اصلا خوراک سرپایی نیستم/ نگاه کن عزیزم، من غذای لعنتی کاملی هستم». یکی از نکات برجسته در ویدیوی نورمانی برای «انگیزه»، لحظهای است که مدل سایز بالای کانادایی، نئو، با یک پسر خوشتیپ و بدون پیراهن دیگر که نورمانی و دوست دخترش بعدا با او لاس میزنند، میرود. بعدها نئو از نورمانی برای انتخاب یک «دختر درشتهیکل» برای این نقش تقدیر کرد، و از او برای «اختصاص و نمایش دخترهای رنگین پوست، چاق، دارای غبغب و همه چیزهای دیگر» تشکر کرد.
نسلهای قدیمی همچنان با پذیرش مفاهیمی همچون همهجنسگرایی، یا اینکه سکس بیش از عمل دخول به یک زن توسط یک مرد است، مشکل دارند. فقط نگاه کنید به واکنش کرتیس پیچارد، شرکت کننده در برنامه جزیره عشق، که مکررا توسط مجریان برنامه صبح بخیر بریتانیا، کیت گاراوِی و آدیل رِی، مورد بازخواست قرار میگرفت که از او میخواستند جنسیت خودش را مشخص کند. پیچارد در پاسخ به سوال رِی که میپرسید: «آیا داری میگی که دوجنسی هستی؟» میگفت که هیچ نیازی به «برچسب گذاری بر روی چیزی» احساس نمیکند. آنها ظاهرا قادر به درک این نبودند که جنسیت، سیاه و سفید نیست. ستاره پیشین گروه One Direction که در حال حاضر به تنهایی آواز میخواند، هری استایلز، مکررا انکار کرده است که بر روی جنسیت خود برچسب بگذارد، و به خیلی از خبرنگاران گفته است که او هرگز نیازی به برچسبگذاری بر روی خود احساس نمیکند. او در ترانه «دارو»، که در فهرست تک ترانههای آلبوم تنهای خودش نتوانست قرار بگیرد، میخواند: «دخترها و پسرها حاضر هستند/ من با اون پسره قاطی کردم/ و با این مساله راحتم». لیزو به مجله Teen Vouge گفت: «وقتی موضوع روابط جنسی و جنسیت به میان میآید، من شخصا فقط یک چیز را توضیح نمیدهم. یک طیف وجود دارد، و ما مدام داریم سعی میکنیم که همه چیز را در حد سیاه و سفید نگه داریم. این در مورد من کار نمیکند».
وقتی مساله ضمایر جنسی در موسیقی به میان میآید، نگرانی یا خواست کمتری وجود دارد، و این بازتاب دهنده دیدگاه اجتماعی بسیاری از افراد سنتی است که ساختار جنسیتی را با طبیعت محدود کننده خود بیان میکنند. در سال ۲۰۱۵، آنجیمایل، خواننده و ترانهسرای اهل بوستون، به Dazed گفت: «تجربه من به عنوان یک شخص دگرباش، سیاهپوست، همجنسگرا، خودآگاه و ناخودآگاه بر شعرهای من تاثیر میگذارد. من میخواهم که موسیقی من به جوامع دوردست و حاشیهنشین برسد تا آنها نیز بازتاب خود را مشاهده کنند». سوفی، تهیهکننده اسکاتلندی، که «ترنس» است، ترانههای درخشان و از نظر جنسی آزادانهای ساخته است همچون «پسر کوچولو» (تف کن به صورتم/ کوتوله را بنشان سر جاش) و در یک مصاحبه به I-D گفته است که «همیشه رویای ساخت چیزی را داشته است که فضای جوامعی را که همجنسگرا، سیال و متنوع، بدون جنسیت و پویا باشد، نشان دهد».
روز بهروز هنرمندان بیشتر و بیشتری، هنگامی بیان یک معشوق در موسیقی خود، به ابهام روی میآورند، زیرا دوست ندارند فقط با یک نوع رابطه شناخته شوند. به طور برابر، هنرمندان همجنسگرا نیز به دلیل کاهش بدنامی، اعتماد بهنفس بیشتری درباره بیان عشق همجنس دارند. ماریکا هکمن، خواننده و ترانهسرای بریتانیایی در آلبوم جدید خود به نام «هر نوع دوست انسانی» و در ترانه «من مرد تو نیستم» خود در سال ۲۰۱۷، در حالی که پیش از این جنسیت خود را پنهان میکرد، به سمت آخرین مورد گرایش پیدا کرده است. وی در گفتوگویی با I paper گفت: «علاقه زنان به یکدیگر هنوز برای مردان یک خرافه و جادو است». در ترانه «دوست پسر» نخستین ترانه آلبوم «من مرد تو نیستم»، او این را وارونه میکند و به یک مرد طعنه میزند، در حالی که با دوست دخترش رابطه دارد». در ترانه «دست تنها»، ارزشهای پدرسالارانهای را بهسخره میگیرد که «سکس مناسب» را دیکته میکنند: «من همه آن را دادم، اما تحت قوانین پدرسالارانه، من میخواهم به عنوان یک باکره بمیرم».
در کنار یک سوء تفاهم آشنا که بر مبنای آن، متولدان هزاره خودپسند و تنبل هستند و غرق در آووکادو، یک فرض دیگر هم بهوضوح وجود دارد، که به دلیل اینکه درباره سکس به روش قابل قبول نسلهای قدیمی بحث و گفتوگو نمیکنند، پس لابد اهمیتی هم به آن نمیدهند. اما واقعا، بحث درباره سکس و جنسیت در موسیقی پاپ هرگز تا به این حد جالب و چند وجهی نبوده است. و نتیجه آن فقط میتواند مثبت باشد.
© The Independent