تلاش نافرجام برای ترور مصطفی کاظمی، نخست‌وزیر عراق، و واکنش‌های داخلی و بین‌المللی به‌ویژه موضع ایالات متحده در این زمینه را چگونه می‌توان ارزیابی کرد؟

نخست، طرفی که پیش از تلاش نافرجام اخیر، مصطفی کاظمی را تهدید کرده، با صدا و تصویر مشخص و شناخته شده است. علاوه بر این‌، در حمله به منزل مصطفی کاظمی از پهپاد استفاده شده است و همه می‌دانند که رژیم جمهوری اسلامی ایران پیوسته گروه‌های مسلح وابسته به خود در عراق را با پهپادهای جنگی مجهز می‌کند. در واقع در این مسئله هیچ ابهامی وجود ندارد؛ به‌ویژه اینکه شبه‌نظامیان حوثی نیز برای حمله به عربستان سعودی از پهپاد استفاده می‌کنند. بنابراین پهپاد سلاحی شناخته‌شده‌ است که در حال حاضر تنها رژیم جمهوری اسلامی ایران و گروه‌های وفادار به آن در منطقه استفاده می‌کنند؛ چه در عراق، چه در حمله به عربستان سعودی و چه برای هدف قراردادن پایگاه‌های آمریکایی در سوریه از آن سوی مرز عراق.

با این حال چرا جامعه جهانی تاکنون منتظر است و از اینکه نام رژیم ایران را ذکر کند، هراس دارد؟ در حالی‌که خبرگزاری رویترز به نقل از مقام‌های عراقی به این موضوع اشاره کرده است و شکی نیست که عراقی‌ها مقام‌های غربی را از این موضوع آگاه کرده‌اند.

دوم، همان‌گونه که از عنوان این مقاله پیدا است، تلاش نافرجام برای ترور مصطفی کاظمی و عاملان این تلاش رازی آشکار است که همه آن را می‌دانند. من خود نیز موضوع دست داشتن جمهوری اسلامی ایران در این حمله را از منابع آگاه عراقی شنیده‌ام اما با روایتی متفاوت؛ گفته می‌شود که بین فرمانده سپاه قدس و یکی از سرداران سپاه پاسداران جمهوری اسلامی ایران ناسازگاری و اختلاف‌نظر شدیدی وجود دارد و سردار یادشده بدون مشورت با فرمانده سپاه قدس، تصمیم حمله به منزل مصطفی کاظمی را اتخاذ کرده است. مهم‌تر اینکه تصمیم این حمله در ایران گرفته شده است اما عامل حمله گروه‌های مسلح وفادار به ایران در عراق‌اند. بنابراین برای پیگیری این مسئله نباید وقتمان را برای دنبال کردن تنش‌ها و اختلاف‌های داخلی جمهوری اسلامی ایران که هیچ نتیجه‌ای در پی ندارد، به هدر دهیم.

البته ماجرا بزرگ‌تر از هیاهویی است که در حال حاضر شاهد آنیم؛ زیرا اگر خدای‌ناخواسته سوءقصد نافرجام به جان نخست‌وزیر عراق به موفقیت می‌انجامید، عراق به بحرانی دیگر وارد می‌شد و ناگزیر بود به سمت نامعلومی حرکت کند. در نتیجه، عراق نیز به همان سرنوشت تلخی دچار می‌شد که لبنان پس از کشته شدن رفیق حریری به دست شبه‌نظامیان وفادار به جمهوری اسلامی ایران (حزب‌الله)، روبه‌رو شد.

سوم، با توجه به واکنش‌های داخلی در عراق، می‌توان دریافت که ناکامی طرح ترور مصطفی کاظمی نه تنها کارت‌های بازی را به هم ریخته بلکه موازنه قدرت در این کشور را کامل تغییر داده است و در این میان، جناح‌های وابسته به تهران بیشترین آسیب را متحمل و با شکستی غیرمترقبه مواجه شده‌اند؛ در حالی‌که مصطفی کاظمی و مقتدی صدر توانستند از میان تلاطم این آشفتگی بیشترین پیروزی را به دست آورند.

همان‌طور که از محافل سیاسی نزدیک به دولت عراق شنیده‌ام، هدف اصلی گروه‌های طرفدار جمهوری اسلامی ایران از حمله اخیر، تلاش برای جلوگیری از پیشرفت در روند انتخابات زودهنگام مجلس عراق است که موفقیت آن به مصطفی کاظمی نسبت داده می‌شود. افزون بر آن، این حمله می‌توانست مصطفی کاظمی را از صحنه سیاست عراق دور و از نامزدی او در دور بعدی انتخابات مجلس جلوگیری کند. اما مصطفی کاظمی از سوءقصد جان سالم به در برد و خود را در حالی‌ در تاریخ ثبت کرد که میزان محبوبیتش در جامعه عراق به‌طور چشمگیری افزایش یافته است. اکنون فارغ از اینکه مصطفی کاظمی بار دیگر به سمت نخست‌وزیری عراق برسد یا خیر، حذف آن از صحنه سیاسی عراق دیگر کار آسانی نیست.

از سوی دیگر، آسیب رساندن به مصطفی کاظمی می‌تواند به معنی قدرت بخشیدن بیشتر به «جریان صدر» باشد؛ به این معنی که جریان صدر به یک نیروی غالب و پیروز تبدیل می‌شود، نخست‌وزیر آینده را تعیین می‌کند و قدرت را در انحصار خود می‌گیرد و در آن زمان، نیروهای مسلح عراق و حتی حشدالشعبی که به‌نوعی تابع نیروهای مسلح عراق است، تحت کنترل جریان صدر قرار می‌گیرد.

در نتیجه می‌توان گفت که ما در حال حاضر با جنایتی تررویستی روبه‌روییم که طراح، عامل و سلاح استفاده شده در آن شناخته و مشخص شده است و هدف از آن حذف یک شخصیت بزرگ و برجسته سیاسی، برهم زدن نتایج انتخابات عادلانه و شعله‌ور کردن آتش درگیری با شهروندانی عراقی بوده است که با دخالت‌های رژیم ایران و اقدام‌ گروه‌های وابسته به تهران که در ترور نافرجام مصطفی کاظمی نیز دست داشتند، مخالف‌اند. با این حال، جامعه جهانی تاکنون در قبال حمله به منزل نخست‌وزیر عراق موضع قاطع و صریحی اتخاذ نکرده است؛ در حالی‌ که مردم عراق از وقوع فاجعه بزرگی که سراسر این کشور را به آشفتگی و بحران دچار کند به‌شدت نگران‌اند؛ به‌ویژه اینکه گزینه‌های پیشروی دولت عراق هر روز دشوارتر می‌شوند.