ستون‌نویسان روزنامه معمولا شخصیت‌هایی شناخته‌شده‌‌اند.

اما یک نویسنده در میان آن‌ها که می‌خواست هویتش محرمانه بماند، ژنرال فرانسیسکو فرانکو، دیکتاتور اسپانیایی، بود.

تحقیقات جدید نشان داده مردی که از سال ۱۹۳۹ تا ۱۹۷۵ بر اسپانیا حکومت کرد، در یک روزنامه دولتی به نام «آریبا» با اسم مستعار مقاله می‌نوشته و با نام ساختگی حتی از توصیه به دولت بریتانیا در مورد نحوه کشورداری خودداری نمی‌کرده است.

فرانکو در مقاله‌هایش در مورد موضوع‌های جاری از سه نام مستعار استفاده می‌کرد.

او زمانی که در مورد مسائل ملی می نوشت از نام «هیسپَنیکوس»استفاده می‌کرد. شاید عجیب‌تر از همه، نام «جاکین بوُر» برای اظهارنظر در مورد فراماسون‌ها که با آن‌ها مخالف بود، باشد؛ و اگر در مورد امور بین‌الملل می‌نوشت، از نام مستعار «مَکوُلی» استفاده می‌کرد که گمان می‌رود اشاره‌ای به توماس مکولی، سیاستمدار حزب «ویگ» در (آمریکای) قرن نوزدهم باشد.

در سال ۱۹۴۷، او توجه خود را به مشکلات اقتصادی بریتانیا پس از جنگ جهانی دوم معطوف کرد. به رغم مخالفت‌های حزب کارگر با رژیم فرانکو، دیکتاتور اسپانیا می‌گفت که مسئولیت مصائب بریتانیا را متوجه دولت دست‌چپی کلِمِنت اَتلی، نخست‌وزیر این کشور، نمی‌داند.

فرانکو نوشت: «از نظر ما، تظاهر به اینکه تمام اشتباهات (و) مشکلات ملت بریتانیا متوجه حزب کارگر است، یک بی‌عدالتی و اشتباهی تاسف‌بار است. نه فرمول‌های محافظه‌کارانه و نه نظم کاپیتالیستی نمی‌توانند بریتانیای کبیر را از این شرایط بدبختی نجات دهند.»

به دنبال پیروزی متفقین در سال ۱۹۴۵، اقتصاد بریتانیا به هرج‌ومرج دچار شد. صنایع کلیدی مانند حمل‌ونقل و تولید زغال‌سنگ به‌شدت با کمبود تجهیزات رو‌به‌رو شدند و به تعمیر نیاز مبرم داشتند. این کشور کالایی برای صادرات و راهی برای پرداخت هزینه واردات یا حتی غذا نداشت. 

برنامه وام-اجاره با ایالات متحده که بریتانیا برای تامین نیازها و تسلیحات خود به آن وابسته بود، در سال ۱۹۴۵ به پایان رسید و لندن ناچار شد برای یک وام جدید ۳.۷۵ میلیارد دلاری با واشنگتن مذاکره کند. 

در تعاریف بین‌المللی، بریتانیا ورشکسته بود و جیره‌بندی‌ها تا دهه ۱۹۵۰ همچنان ادامه داشت.

انریکه دی آگیناگا، روزنامه‌نگار سابق، کپی مقالات سال ۱۹۴۷ فرانکو را بیرون کشید که نسخه‌هایی از قبل و بعد حذف پاراگراف‌های مربوط به بریتانیا را نشان می‌داد.

به گفته آقای آگیناگا، مقاله‌ مربوط به بریتانیا در ۲۶ اوت ۱۹۴۷ منتشر شده بوده است. جالب اینجا است که بخش سانسور شده قسمتی است که به حزب کارگر (بریتانیا) اشاره داشته است. دلیل آن احتمالا مخالفت‌های حزب کارگر با حکومت فرانکو در اسپانیا بوده است.

او به نشریه «لا وَنگاردیا» گفت: «از آنجا که جنبش چپ در بریتانیا مخالف فرانکو بود، سانسورچی، یک کارمند دولتی که نمی‌دانست مکولی کیست، روی آن پارگراف‌ها (درباره حزب کارگر) با قرمز نوشته بود.»

همان فرد پاراگراف‌هایی را که در آن فرانکو هرگونه سانسور در مطبوعات اسپانیا را تکذیب کرده، با قرمز مشخص کرده است.

در دوران دیکتاتوری، فرانکو همه‌چیز -از کتاب‌های جورج اورول و ارنست همینگوی گرفته تا متن ترانه‌ها و حتی فیلم‌های جیمز باند را سانسور کرد.

بر اساس تحقیقاتی که جوردی کورنلا، استاد مطالعات اسپانیایی دانشگاه گلاسگو، در سال ۲۰۱۶ انجام داد، حتی پس از مرگ او این سانسور در برخی از این آثار باقی ماندند زیرا نسخه‌‌های اسپانیایی با توجه به اصل این آثار بازبینی نشدند.

امروز همچنان بسیاری از صحنه‌های سکسی فیلم‌های جیمز باند در نسخه‌های اسپانیایی کتاب‌های موجود در قفسه‌ کتابفروشی‌‌ها وجود ندارند. به همین گونه اشارات به روابط جنسی زنان همجنسگرا در رمان همینگوی به اینکه این دو زن «دوستان خوبی» بودند، تغییر یافته است.