دارم با خودم فکر می‌کنم که روح مارگارت تاچر درباره کابینه جدید جانشینش چه تحلیلی دارد؟ او در ۱۱ سال نخست‌وزیری، فقط یک زن را به مقامی [در کابینه] منصوب کرد.

بیش از یک دهه پس از خروج او از صحنه سیاسی بود که اولین عضو سیاه‌پوست کابینه در دولتی به ریاست حزب کارگر منصوب شود، و اولین بار در دولت ائتلافی دیوید کامرون در سال ۲۰۱۰ بود که یک نماینده آسیایی‌تبار به نام سعیده وارثی به سمتی در کابینه منصوب شد.

در مقابل، بوریس جانسون اکنون هشت زن و هفت عضو اقلیت قومی را در کابینه‌اش دارد. مسلم است که هنوز تا برابری جنسیتی راهی طولانی در پیش داریم‌ــ در واقع، در کابینه کنونی دو زن کمتر از دولت تحت نخست‌وزیری گوردن براون از حزب کارگر حضور دارند. اما اگر روح تاچر دوباره به خانه پلاک ۱۰ باز‌می‌گشت، حزبش را می‌دید که سکان دولت را در دست دارد و متحول شده است.

وزیران جانسون بسیار متنوع‌ترند، نه فقط در ظاهر بلکه در پیشینه. دختر راننده اتوبوس (نادین دریس) اکنون به پسر راننده اتوبوس (ساجد جاوید) ملحق می‌شود. کودک پناهنده سابق (ندیم زهاوی) با مردی که زندگی‌اش را در یتیم‌خانه آغاز کرده بود (مایکل گوو) شانه‌به شانه می‌نشیند. محافظه‌کاران همواره برای خروج از تنگناها به دامان آرزوی زندگی بهتر متوسل شده‌اند. این وزیران کابینه نمونه انگلیسی رویای آمریکایی را زندگی می‌کنند.

تاچر بی‌تردید این کابینه را تایید می‌کرد، به‌ویژه آنکه ارزش‌های اکثریت قریب به اتفاق اعضای کابینه جانسون در حال حاضر بدون شرمندگی همان ارزش‌های تاچری، بازار آزاد و برگزیت است. جای تعجب نیست افرادی که ترفیع گرفته‌اند بین اعضای عادی حزب محافظه‌کار محبوبیت دارند.

حال، معنای همه این‌ها برای جهت‌گیری دولت و در واقع کشور چیست؟

نظرهای متفاوتی وجود دارد. از یک سو، برخی استدلال می‌کنند که جانسون اکنون پایگاه خود را راضی نگه داشته است (و طبق نظرسنجی‌ خانه حزب محافظه‌کار، چهار وزیر عزل‌شده یا تنزل‌ مقام یافته کمترین محبوبیت را بین اعضای حزب محافظه‌کار داشتند)، و اینک جانسون آزادی مانور دارد که سیاست‌های ریز و درشت خود را وارد کتاب قانون کند.

طبق این نظریه، و اکنون می‌تواند با آزادی عمل بیشتر، مالیات بیشتری وضع کند و بیشتر خرج کند.

اما شاید جانسون تجسم تصویر متفاوت خودش باشد. شاید او برخلاف آنچه قبلا درباره خود گفته بود، «هزلتاین برگزیتی» نباشد. شاید او محافظه‌کاری از نوع محافظه‌‌کار یک‌ملتی از جنس معاون نخست‌وزیر سابق، لرد هزلتاین، نباشد و بیشتر وارث واقعی تاچر باشد. اگر تاچر شیر را از تغذیه بچه‌های مدرسه‌ای حذف کرد، جانسون با کسر هفته‌ای ۲۰ پوند کمک‌هزینه یونیورسال کردیت، بهت و حیرت نسل جدید محافظه‌کاران میانه‌رو را برانگیخته است.

حقیقت این است که برای درک اهمیت تغییر دیروز، واقعا باید بفهمیم جانسون واقعا کیست. دو سال پس از تکیه به کرسی نخست‌وزیری‌، او همچنان جمع اضداد است.

شهردار سابق لندن، که زمانی پیشنهاد عفو مهاجران غیرقانونی را داد، با مقاله‌ای که در آن زنان مسلمان برقع‌پوش را به «صندوق پست» تشبیه کرد به بیگانه‌هراسی متهم شد.

مشهور است که گفته است «گوربابای کسب‌و‌کارها!» اما با افتخار گفته است که «تمام‌قد از بانکداران حمایت می‌کند». مردی که گفته است می‌خواهد محافظه‌کاران «جنگجویان محرومان» باشند، همچنین ادعا کرده است که فرزندان مادران مجرد «بد تربیت‌ شده‌اند، نادان، پرخاشگر و نامشروع‌اند». او که در گذشته با «‌چاقال‌های آستین‌حلقه‌ای‌پوش» شوخی می‌كرد، در رژه غرور اقلیت‌های جنسیتی با کلاه صورتی حضور یافت.

آیا در آینده برمی‌گردیم و به این هفته همچون لحظه‌ای می‌نگریم که جانسون بلوف و تظاهر را کنار گذاشت و خود واقعی‌اش را آشکار کرد؟ به هر حال، در حالی که تغییر کابینه قبلی جانسون کار دومینیک کامینز بود، این یکی کار خود نخست‌وزیر است.

دوستان او می‌گویند هدف جانسون‌گرایی یکسان‌سازی است. جانسون زمانی در مصاحبه‌ با ریچل سیلوستر، روزنامه‌نگار‌، گفت حزب او باید «قهرمان فقرا و نجات‌دهنده محرومان باشد. ما باید آن انسان‌هایی باشیم که بسان قوچ درها را درهم می‌شکنند تا به آن‌هایی که نیاز دارند، کمک کنند.»

با خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا، متحدان جانسون اصرار دارند که او اکنون قصد دارد پس از همه‌گیری رهبر و پیشگام تولدی مجددی باشد و درست مانند تاچر، بریتانیا را بازسازی کند. مخالفان چنین باوری ندارند.

کن لیوینگستون، شهردار سابق لندن از حزب کارگر، یک بار رقیب محافظه‌کار خود را «اصول‌گراترین ایدئولوگ جریان راست پس از تاچر» توصیف کرد. او بعد به این نتیجه رسید که جانسون فقط «یک بازیگر به‌نسبت تنبل است که فقط می‌خواهد در بازی سیاسی حضور داشته باشد».

معتقد متعصب یا فرصت‌طلب؟ وقت آن است که او- و ما- این موضوع را دریابیم.

*کتی نیومن مجری «اخبار کانال ۴» در روزهای هفته در ساعت ۷ بعد از ظهر است.