همه می‌دانند که شناگرها کلاه‌های پلاستیکی سر می‌کنند تا از موهایشان حفاظت شود و فضای بازتری داشته باشند، اما قصه کلاه واترپولو که ضدآب نیست و سوراخ‌های کوچکی دارد چیست؟

ماجرا این‌جا است که بازیکنان واترپولو مانند بازیکنان راگبی باید از گوش‌هایشان حفاظت کنند. این ورزش آبی شاید به اندازه راگبی زد و خورد نداشته باشد اما تصادم در آن کم پیش نمی‌آید و توپ‌ به گوش بازیکنان برخورد می‌کند.

آرام عیدی‌پور، سرمربی تیم واترپولوی «بارنت»، به ایندیپندنت گفت: «توپ‌های واترپولو پلاستیکی‌اند و ۴۰۰ تا ۴۵۰ گرم وزن دارند. توپ خیلی سنگینی نیست اما اگر به انسان بخورد درد دارد.»

پرده گوش عضو حساسی است و طراحی هوشمندانه کلاه شنا جلو پاره شدنش را می‌گیرد. پرده گوش فقط زمانی که خشک باشد التیام می‌یابد که می‌تواند چند هفته زمان ببرد و این برای ورزشکاران المپیکی که باید در آب تمرین کنند مناسب نیست. 

به گفته آقای عیدی‌پور، تمام باشگاه‌های معتبر از بازیکنان خود می‌خواهند برای دلایل بهداشتی و ایمنی کلاه واترپولو سر کنند. 

گوش‌پوش‌های پلاستیکی این کلاه‌ها مثل آبکش عمل می‌کنند و در آن‌ها سوراخ‌های کوچکی تعبیه شده و به گونه‌ای طراحی شده‌اند که می‌توانند میزان آبی که وارد گوش می‌شود کاهش دهند و با این کار بازیکنان می‌توانند هنگام مسابقه صدای یکدیگر را بشنوند.

بخش‌های پارچه‌ای کلاه هم یک لایه ضخیم حفاظتی دارد و البته مصرف مهم‌تر دیگری نیز دارد. آقای عیدی‌پور می‌گوید: «از روی کلاه می‌توان هم‌تیمی‌ها را تشخیص داد چون تنها بخش بدن که بیرون از آب قرار می‌گیرد، سر است.»

او می‌افزاید: «شماره‌ای در کنار کلاه هست و گاهی اوقات نام کشور جلو و نام بازیکن پشت کلاه نوشته می‌شود.»

برخی بازیکنان واترپولو مانند شناگران زیر کلاه‌های خود یک کلاه شنا اضافه هم می‌پوشند تا از موهایشان حفاظت کنند. کلاه‌های واترپولو سه رنگ دارند: قرمز برای دروازه‌بان و آبی و سفید برای دو تیم.