این چیزی بیش از پایان یک دوران است. نقطه عطفی روانی برای کل لیگ قهرمانان اروپا است.

برای اولین بار از سال ۲۰۰۵ و برای اولین بار از زمان ورود کریستیانو رونالدو و لیونل مسی به حرفه فوتبال، هیچ یک از این دو در مرحله یک چهارم نهایی لیگ قهرمانان اروپا حضور ندارند. دو غول فوتبال مدرن در آنجا نیستند. این پیش‌بینی مسیر نهایی را بیش از پیش مشکل کرده است و توجه همه ناظران و بازیگران را به خود جلب کرده است. راه از رقاب با این دو پاک شده است.

تیم‌های حریف لازم نیست دیگر نگران این دو بازیکنی باشند که بیش از هر کس دیگر در طول تاریخ بازی‌ها برای حریفان‌شان دردسرساز شده‌اند.

جدا از اثر روانشناختی این پدیده بر بازی‌ها، تأثیر عاطفی آن بسیار ملموس است.

۱۶ بازی مساوی تأکیدی بر این واقعیت است که این دو بازیکن دیگر آن اثرگذاری سابق را ندارند. این‌ دو اکنون بیشتر بخشی از خاطراتند؛ بخشی از یک تصویر.

این فکر که آن‌ها قدرت جادویی برای تحول در هر موقعیتی دارند؛ که هرگاه در زمین باشند هر چیزی امکان‌پذیر است؛ هر روز بیش از دیروز رنگ می‌بازد. این امر در این حذف‌ تیم‌ها کاملاً مشهود بود. آن‌ها قادر نبودند مانند گذشته بر بازی‌ها اثرگذاری داشته باشند. محوریت آن‌ها از بین رفته است.

دو خدای فوتبال روی زمین افتاده‌اند و بالاخره آدمیزاد به نظر می‌رسند.

این برای مسی بسیار ناگهانی خود را نشان داد.

چند لحظه بعد از اینکه او با یک گل حیرت‌انگیز که شاید یکی از بهترین‌ گل‌های دوران حرفه‌ای‌اش باشد، بزرگی خود را به ما یادآوری کرد، یک ضربه پنالتی را از دست داد. این اولین باری نبود که در یک لحظه مهم فرصتی توسط مسی از دست می‌رفت،  اما شرایط طوری است که این حادثه سایه بزرگ‌تری بر میراث او می‌اندازد. بر خلاف سال ۲۰۱۲ مقابل چلسی یا ۲۰۱۶ در بازی کوپا آمریکا، زمان زیادی برای جبران این ناکامی ندارد.

رونالدو حتی نتوانست به پورتو گل بزند. او در اولین حمله فدریکو کیزا یک پاس گل خوب داد، اما این نوعی بازی تیزهوشانه به سبک تدی شرینگهام بود که متناسب با سن و سال جاافتاده‌اش بازی می‌کند، نه کسی که برای بازی پرانرژی در زمین به شهرت رسیده است.

به غیر از یک ضربه سر نسبتاً آسان که از کنار دروازه گذشت، در زمین هیچکاره بود.

همه به این دلیل است که دوران آن‌ها دارد به سر می رسد. این ناشی از اتفاقاتی نیست که برای آن‌ها یا در اطرافشان می‌افتد. این اتفاق صرفاً به علت تحلیل قدرتشان است. روزگار آن‌ها را در همان جایی که هستند قرار داده است، در تناسب با ضعف و نقصان تیم‌هایشان.

تاثیر این ممکن است بیشتر از یک تأثیر در لیگ قهرمانان باشد. ممکن است بر آینده آن‌ها تأثیر بگذارد.

با توجه به نحوه بازی رونالدو و چگونگی سازگاری کل تیم در اطراف او، کدام باشگاه پیشرفته و مدرن است که بتواند آن حد دستمزدی را که او می‌‌طلبد بپردازد؟

داستان مسی هم همین‌طور است. به نظر می‌رسد که یکی از گزینه‌های او اینک از روی میز برداشته شده است.

منچستر سیتی گمانه‌زنی‌های اخیر درباره علاقه آن به جذب مسی را رد کرده و منابع مختلف این موضوع را تأیید کرده‌ اند. فکر سرمایه‌گذاری هنگفت روی بازیکنی که در میانه ۳۰ سالگی است، منطقی نیست. به همین دلیل است که خریدهای منچستر سیتی اکنون کمتر از ۲۴ سال دارند. بیشترین بازده سرمایه‌گذاری در خرید جوانان است.

از جمله این خریدهای جدید البته ارلینگ براوت هالاند و کیلیان امباپه هستند. این دو به طور طبیعی این هفته امتیاز گرفتند، در حالی که اسلاف آن‌ها امتیازی نگرفتند. آینده از آن آن‌هاست.

به همین دلیل ممکن است که این پایان یک دوره به معنای دیگر باشد. رونالدو و مسی ممکن است به زودی مجبور باشند تصمیمات سخت بگیرند.

گفتن این حرف برای دو بازیکنی که به سطوح باورنکردنی رسیده‌اند، ممکن است مسخره جلوه کند اما آیا آن‌ها آنچه طلب می‌کنند می‌ارزند؟

شاید به زودی مجبور باشند رقم مطالبه شده در قراردادهایشان را کم کنند. اگر چنین نکنند، شاید آینده آن‌ها بیرون از گود لیگ قهرمانان باشد. ممکن است مجبور شوند حتی به دورترها نگاه کنند.

تصور آینده پیش روی آن‌ها یک ذهن جدید می‌طلبد.