وقتی دونالد ترامپ لقب «جو خوش‌خواب» را به جو بایدن داد منظورش توهین کردن به او بود، ولی رئیس جمهور منتخب و تیم انتقال او دارند تمام تلاش خود را می‌کنند. 

یک هفته پس از اعلام اکثر نفرات تیم آینده امنیت ملی، بایدن و معاونش کامالا هریس امروز به معرفی اعضاء اصلی تیم اقتصادی خواهند پرداخت. این نفرات عبارتند از ژانت یلین برای خزانه‌داری (رئیس سابق بانک مرکزی فدرال که اولین زنی خواهد بود که در رأس دومین وزارت‌خانه قدیمی دولت قرار می‌گیرد)، والی آدیمو به عنوان معاون خزانه‌داری (اولین آمریکایی آفریقایی‌تبار در این پست)، و سیسیلیا رز، رئیس دانشکده امور بین‌الملل پرینستون، که در صورت تأیید، اولین آمریکایی آفریقایی‌تباری خواهد بود که شورای مشاوران اقتصادی را اداره خواهد کرد. 

گروه فوق همراه با نامزد دفتر برنامه و بودجه، نیرا تاندن (که اولین زن رنگین‌پوست در رأس اداره بودجه خواهد بود)، در کنار تیم امنیت ملی بایدن،  که شامل اولین رئیس آمریکایی‌آفریقایی سازمان اطلاعات و اولین لاتین‌تبار و مهاجر در رأس وزارت امنیت کشور است،  هسته رنگین‌ترین کابینه تاریخ آمریکا را تشکیل می‌دهند و شاید به غیر از تاندن (که حضور آشکارا جنگنده او در شبکه‌های اجتماعی خوراک انتقادات جمهوری‌خواهان سنا را تأمین کرده) نفرات کابینه و تیم انتقالی بایدن تاکنون مورد پسند چهره‌های مختلف بیرون و درون دولت از هر دو حزب قرار گرفته‌اند. 

و با وجود تأخیر ۲۰ روزه آغاز فرآیند رسمی انتقال که عمدتا به دلیل ‌عدم تمایل ترامپ به پذیرش شکستش بود، آن چه بیشترین جلوه را در نظر تیم‌های قبلی انتقال دولت داشت، این است که تیم بایدن-هریس به لحاظ لحن، سازمان و ظاهر چقدر آرام، حرفه‌ای و مهم‌تر از همه «عادی» بوده است. 

به گفته منابع نزدیک به تیم انتقال بایدن، این حس پیش‌بینی‌پذیری از همان اول در فرآیند انتقال تزریق شده است. 

آن‌ها می‌گویند: «پس از این همه بلبشو چهار سال گذشته، عادی بودن به نظر کسالت‌آور است ولی فارغ از هر حزبی، مردم دوست ندارند سایه رئیس جمهور ایالات متحده را در هر لحظه از زندگی روزانه خود احساس کنند.» 

از مضحکه نمایش‌های بی‌وقفه‌ای که آغاز رسمی دوره ترامپ را رقم زد مدت زیادی می‌گذرد. 

آمریکایی‌ها به مدت ۷۲ روز، از اواخر سال ۲۰۱۶ تا اوایل ۲۰۱۷، تقریبا در لحظه وقوع، خبردار می‌شدند که دونالد ترامپ با چه کسی قرار گذاشت و چگونه قرار گذاشت چرا که یک دوربین تلویزیونی تمام وقت جلوی در آسانسور طلایی لابی آسمان‌خراش همنام خودش کار گذاشته شده بود. هر کسی که می‌خواست بداند ترامپ با چه کسی دیدار کرده است، کافی بود در اینترنت به سراغ شبکه سی اسپن برود و اعضاء آینده کابینه، مشاوران ترامپ و زنجیره‌ای از افراد سرشناسی را مشاهده کند که به چهل و پنجمین رئیس جمهور آمریکا خوش‌آمد می‌گویند. حتی می‌توانستند مجموعه خبرنگارانی را تماشا کنند که برای کنفرانس‌های خبری خارج از برنامه جمع شده بودند، یا حتی پشت صحنه وقایعی را ببینند که ترامپ به دفعات برای پز دادن به تصویر کشید تا نشان دهد چگونه افراد عالی‌رتبه دور او را گرفته‌اند (از جمله صحنه‌ای که نخست وزیر آن زمان ژاپن، شینزو آبه، را نشان داد). 

فاجعه تمام‌نشدنی منصوبان و نامزدهایی که در لابی ساختمان ترامپ رژه می‌رفتند حتی وخیم‌تر شد وقتی معلوم شد برنامه انتقال ترامپ-پنس عملا پس از انتخابات از اول از سر گرفته شد. علت این بود که ترامپ ماه‌ها کار آماده‌سازی فرماندار سابق نیوجرسی، کریس کریستی، را به توصیه دامادش، جرد کاشنر، روانه سطل زباله کرد چرا که معلوم شد کریستی پدر او را سال‌ها پیش به زندان انداخته بود.

برای تیم‌های قبلی انتقال دولت، این زنگ هشداری بود برای بی‌کفایتی‌های آینده. 

مایکل استیل، رئیس پیشین کمیته ملی جمهوری‌خواهان، که در ماه‌های پیش از انتخابات در برنامه‌ریزی‌های کریستی به او مشورت می‌داد، گفت: «وحشتناک بود. واقعیت این بود که آن چه شاهد بودیم همان چیزی بود که ترامپ گفته بود می‌خواهد انجام دهد: به هم زدن رویه.» 

به نظر کریس لو که مدیر اجرایی برنامه انتقالی اوباما-بایدن در سال ۲۰۰۸ بود، انتقالی که به درستی برنامه‌ریزی شده باشد «در اولین موفقیت‌های دولت جدید نقشی اساسی دارد». او اشاره کرد که ترامپ خودش نخواست برنامه انتقالی برنامه‌ریزی شده داشته باشد چرا که همه زمینه‌چینی‌ها را ناکار کرد. 

او گفت: «وقتی رئیس تیم انتقالی ترامپ درست پس از روز انتخابات ۲۰۱۶ اخراج شد و تمام گزارش‌ها و اسناد به سطل زباله رفت، نشانه‌های آشفتگی و نابه‌سامانی که مشخصه ریاست جمهوری ترامپ است، کاملا آشکار شد.» 

چهار سال بعد، تفاوت بین ترامپ و رئیس جمهور بعدی نمی‌تواند آشکارتر از این باشد که در فرآیند انتقال شاهدیم. 

در حالی که ترامپ فرآیند انتقال را در برج لوکس روزهای اوج حرفه‌ای خود تشکیل داد، کانون اصلی اقدامات بایدن برای «بهتر ساختن»، یک سالن تئاتر در مرکز شهر ویلمینگتون در دلاویر بود که به اندازه خود جمهوری قدمت دارد. 

سالن تئاتر ملکه که ابتدا هتلی بود که در سال ۱۷۸۹ ساخته شد، قبلا نیز پذیرای رئیس جمهور آینده بوده است. مارتین ون بارن در سال ۱۸۲۹، هفت سال پیش از این که به هشتمین ریاست جمهوری آمریکا برسد، آن جا اقامت کرد. ولی تقریبا ۲۰۰ سال گذشت تا این ساختمان دوباره پذیرای فردی شد که قرار است رئیس جمهور شود. کارزار انتخاباتی بایدن-هریس با پرداخت ماهانه ۱۰۰ هزار دلار (به گزارش کمیسیون انتخابات فدرال) به این سالن، از آن جا به عنوان مکانی برای ضبط مصاحبه‌ها و برنامه‌های انتخاباتی استفاده کرد. 

و با این که انتخاب این مجموعه عمدتا به دلیل ملاحظات همه‌گیری کرونا بوده است، مقام رسمی تیم انتقال بایدن گفت تصادفی نیست که نحوه انتخاب کابینه رئیس جمهور چهل و ششم این همه با شیوه رئیس جمهور قبلی متفاوت است. 

این مقام مسؤول گفت: «این شیوه احمقانه که مردم را مجبور کنیم در برج ترامپ یا بدمینستر رژه بروند تو گویی که برای گرفتن سمت، آزمایش می‌شوند… نوعی خفت است  (زیرا) هر کسی خودش می‌دانست که وقتی جلوی دوربین قرار می‌گیرد پس برای یک سمتی در نظر گرفته شده است. ما می‌توانیم بحث کنیم که ترامپ تا چه اندازه هنجارها را به هم زده است و چگونه، در برخی موارد، بعضی چیزها هرگز به حالت عادی بر نخواهند گشت. ولی به نظر من، از منظر چگونگی گزینش و همچنین شخص گزینش شده، فکر می‌کنم که ما به هنجار برگشتیم.» 

کسانی که فرآیند انتقال‌های قبلی را مشاهده کرده‌اند این بازگشت به هنجار را به خوبی احساس می‌کنند. 

استیل، که شاهد بود طرح‌های دقیق کریستی در اثر نابه‌سامانی و جلوی دوربین چگونه نقش بر آب شد، گفت شیوه‌ای که بایدن و تیمش مقاصد داخلی خود را تا زمانی که آماده اعلام شوند دور از دسترس نگه می‌دارند، برای آمریکایی‌های دلخسته موجب آسایش خیال می‌شود. 

او گفت: «موضوع با نمایش تلویزیونی نیست که پشت پرده را دید بزنیم تا ببینیم چگونه دارند سوسیس درست می‌کنند، زیرا دیگر برای هیچ کس مهم نیست. مردم دیگر دوست ندارند سوسیس درست کردن ما را ببینند، فقط محصول نهایی را به دستشان برسان - همه را با هم در بسته‌بندی و برچسب خورده - فقط کار را تمام کن. برای مردم تازگی داشت که صحنه‌ها را جلوی دوربین می‌دیدند، که افراد را تا آسانسور دنبال می‌کرد و سپس ترامپ ظاهر می‌شد و آن اظهارات متعالی را درباره هیچی می‌کرد. ولی آن ۲۰۱۶ بود. حالا ما می‌گوییم چه در چنته داری، لیاقت خود را نشان بده.» 

و دین هوارد، فرماندار سابق ورمونت که در زمان انتقال اوباما-بایدن در سال‌های ۲۰۰۸ و ۲۰۰۹ ریاست کمیته ملی دموکراتیک را به عهده داشت، از شیوه کم سر و صدا و بی‌جنجال انتقال بایدن تقدیر کرد و گفت این نشان از برنامه مدیریتی خوب او دارد. 

دین گفت: «فکر می‌کنم برای سلامت جامعه مهم است که این فرآیند با آن فاجعه مسخره‌ای که چهار سال گذشته شاهد بودیم فرق دارد. ولی به نظرم بایدن کسی است که به این ترتیب دولت خود را اداره می‌کند.» 

دین همچنین انتخاب کابینه بر پایه  «مرد عمل» بودن تا «مرد نمایش» بودن را ستود و دومی را منبع دائمی مشکلات دانست. 

او ضمن مقایسه ماجرای تعویض شغل ۱۹۸۵ رئیس دفتر ریگان، جیمز بیکر، و دونالد ریگان خزانه‌دار با نحوه گزینش بایدن که هر کسی را در سمت مناسبی قرار می‌دهد گفت: «ریگان به خاطر حس نمایش‌گری افرادی چون (وزیر دفاع) کپ واینبرگر و دیگرانی که نتوانستند در حالت ذخیره بمانند، مشکلات زیادی برای خود درست کرد.» 

او گفت: «ما راه درازی در پیش داریم، ولی تا این جا نمره ۲۰ می‌دهم. مرحله اول، گزینش‌ها براساس ترتیبی است که برای کشور اهمیت دارد - یعنی دفاع از کشور - پس از آن تیم اقتصادی را تشکیل می‌دهیم. خبر ندارم مرحله بعدی چیست ولی او همه این افراد را به عنوان تیم خود، دورهم جمع کرده و این بسیار مهم است. من دارم نگاه می‌کنم و با خود می‌گویم چه عالی! واقعا همه شایسته هستند. و این چیزی نیست که در یک دولت زیاد دیده شود.»