امرالله صالح معاون اول رئیس جمهور افغانستان، سه روز قبل در سخنرانی که در کنفرانس گفت وگوهای امنیتی هرات داشت، گفت که افغانستان نه توافق صلح میان آمریکا و طالبان را به رسمیت می‌شناسد و نه هم از آن استقبال می‌کند. 

 او همچنان گفت که تنها واکنش دولت افغانستان به این توافق این بود که اظهار داشت که متوجه توافق صلح امریکا با طالبان است.

آقای صالح در سخنرانی‌اش همچنین گفت که دولت افغانستان خطرات زیادی از جمله آزادسازی خطرناک ترین جنایت کاران را از زندان‌ها به جان خرید تا خشونت‌ها در افغانستان کاهش پیدا کند که این کار هم صورت نگرفت.

همچنین دکتر عبدالله عبدالله رئیس شورای مصالحه ملی در اظهاراتی گفته بود که مذاکرات صلح هیچ‌گونه پیشرفتی نداشته است و طالبان فقط به افزایش خشونت و جنگ باور دارند.

به تازگی هربرت مک مستر مشاور سابق شورای امنیت امریکا در مصاحبه با بی‌بی‌سی گفته است که افغانستان بزرگ‌ترین ناکامی سیاست دونالد ترامپ بوده است.

آقای مک مستر می‌گوید، ما چنان در خروج از افغانستان شتاب کردیم و اولویت دادیم که با طالبان علیه دولت منتخب افغانستان همدست شدیم. مک مستر می‌گوید او نگران است که افغانستان دوباره به دوران سیاه دهه نود میلادی برگردد، تجارت مواد مخدر بیشتر شود و طالبان و مجاهدین قدرت را دوباره به دست بگیرند و تهدیدی برای جهان شوند.

اظهارات متواتر مقام‌های امریکایی و افغان، نشان می‌دهد که توافق صلح بیشتر از این که زمینه ساز گفت‌وگو‌های صلح شود، تنها امتیاز‌های را به طالبان داد و طالبان با استفاده از این امتیاز‌ها، جنگ را در افغانستان افزایش داد.

در حال حاضر از مجموع ۳۴ استان افغانستان در ۲۷ استان عملا جنگ میان دولت و طالبان جریان دارد.

 بر اساس گزارش نیویورک تایمز از آغاز ماه نوامبر الی ۱۵ نوامبر ۱۵۴ غیر نظامی و ۱۰۰ نظامی افغان در درگیری‌ها کشته شده اند. 

این وضعیت در حالی شکل گرفته است که هیچ گونه دورنمای روشنی از مذاکرات دوحه در دست نیست. بن بست مذاکرات همچنان پا بر جا است و در دو ماه گذشته کوچکترین پیشرفتی نداشته است. روز گذشته به نقل از فوزیه کوفی یکی از اعضای تیم دولت در مذاکرات صلح گفته شد که امید‌ها برای رفع بن بست مذاکرات بیشتر شده است. اما هنوز هم فاصله‌ای زیاد میان ایجاد امید برای رفع بن بست و رسیدن به توافق در مورد سیاست‌های مذاکرات صلح وجود دارد.

در چنین حالتی دولت افغانستان کم کم ‌می‌خواهد از دایره توافق صلح خود را بیرون کند. این توافق هزینه ای بسیار زیادی را بر دولت افغانستان تحمیل کرد. آزاد سازی پنچ هزار طالب از زندان‌های دولت افغانستان، باعث شده تا گستره جنگ تقریبا در سراسر افغانستان پهن شود. خشونت‌ها به حد چشمگیری افزایش بیابد. گفته ‌می‌شود یک تعداد از زندانیان آزاد شده از زندان‌های دولت افغانستان عملا فرماندهی جنگ علیه دولت را به دست گرفته‌اند.

از سوی دیگر پیروزی جوبایدن دموکرات در انتخابات ریاست جمهوری امریکا، این امید را به وجود آورده است که فشار‌ها بر دولت افغانستان برای تمکین به تمامی خواسته‌های طالبان کاهش خواهد یافت. هرچند نگران این است که مسیر پیموده شده ترامپ، توسط جوبایدن هم تعقیب شود. به خصوص این که خلیل‌زاد همچنان نماینده ویژه دولت امریکا در مسایل صلح افغانستان باقی بماند. اما به نظر نمی‌رسد دموکرات‌ها، به اندازه جمهوری‌خواهان بخواهند هزینه‌های سنگین را برای رسیدن به یک توافق در افغانستان بر دوش دولت این کشور بیاندازند. از سوی دیگر، هیچ ضمانتی وجود ندارد که طالبان بیایند و به یک حکومت توافقی و مشترک تن بدهند.

تمام تلاش طالبان گرفتن تمام قدرت است. به همین دلیل آقای مک مستر نگران برگشت به دهه ۹۰ میلادی است. زیرا در صورتی که طالبان قدرت را قبضه کنند. جریان‌های جهادی با حمایت کشور‌های همسایه دوباره خود را مسلح خواهند کرد و بخش‌های از افغانستان را به چنگ خواهند گرفت. نظام سیاسی متمرکز از هم خواهد پاشید و به احتمال زیاد ارتش افغانستان هم فرو بپاشد. و این دقیقا نگرانی بزرگ برای کشور‌های منطقه و جهان است.

دولت افغانستان با فاصله گرفتن از توافق صلح امریکا-طالبان ‌می‌خواهد ابتکار عمل را بیشتر در مذاکرات صلح به دست بگیرد و نگذارد تا تمامی خواسته‌های طالبان اعمال شود.