طبق تحقیق جدیدی، ورزش کردن مرتب می‌تواند از رایج‌ترین شکل سرطان کبد جلوگیری کند.
در میان رایج‌ترین علل مرگ‌ومیر سرطانی در جهان، سرطان کبد جایگاه چهارم را دارد و شیوع آن به علت تشدید «همه‌گیری دیابت-چاقی» در جهان به سرعت در حال افزایش است.
چاقی و بیماری قند در میان مبتلایان به بیماری کبد چرب رواج دارد و این بیماری هم مقدمه پوش‌چنگار کبدی (هپاتوسلولار کارسینوما) است.
هر سال در سراسر جهان بیش از ۸۰۰ هزار نفر دچار این سرطان می‌شوند. این سرطان، علت اصلی مرگ‌ومیرهای سرطانی است و سالانه بیش از ۷۰۰ هزار نفر در جهان بر اثر آن می‌میرند.
به گفته دکتر جفری فارل از مدرسه عالی پزشکی دانشگاه ملی استرالیا که سرپرست این تحقیق بوده است، «از آن جا که هنوز برای سرطان کبد درمان‌های مؤثر خیلی کمی وجود دارد و میزان مرگ‌ومیر و ابتلا نزدیک به هم است، یافتن روش‌هایی برای جلوگیری از سرطان کبد خیلی ضروری است.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
طبق برخی داده‌های سرشماری، احتمال ابتلا به سرطان کبد در افرادی که مرتباً ورزش می‌کنند کم‌تر است، اما تحقیق‌ها در مورد این که آیا چنین چیزی مبنای زیست‌شناختی واقعی دارد یا نه، و اگر دارد، سازوکار مولکولی پدیدآورنده چنین حفاظتی چیست، اندک‌شمار است و یافته‌های آن‌ها قاطع نبوده است.»
بنابراین، گروه تحقیق برای بررسی اثر ورزش کردن مرتب بر آن‌هایی که بیش از همه در خطر ابتلا به سرطان کبد هستند، چگونگی اثرگذاری میزان ورزش بر موش‌های دچار چاقی- بیماری قند را بررسی کردند.
در این تحقیق، از مجموعه موش‌هایی استفاده کرده بودند که بر اثر پرخوری ناشی از تحریک ژنتیکی در اوان جوانی، دچار چاقی و دیابت نوع ۲ شده بودند.
به این موش‌ها همچنین در مراحل اولیه زندگی اندکی عامل سرطان‌زا تزریق کرده بودند.
سپس نیمی از این موش‌ها را مرتباً روی چرخ رونده‌ای گذاشتند، در حالی که به بقیه موش‌ها فرصت ورزش ندادند تا بی‌تحرک باشند.
طبق یافته‌های این محققان، موش‌های قرار گرفته روی چرخ‌ها روزی ۴۰ کیلومتر می‌دویدند.
در آن روند، فقط در سه ماه نخست، وزن‌افزایی این موش‌ها کاهش یافت، ولی در پایان شش ماه ورزش نیز موش‌های ورزشکار همچنان چاق بودند.
محققان پس از شش ماه هر دوگروه موش‌ها را آزمایش کردند و مشخص شد که اکثر موش‌های بی‌تحرک دچار سرطان کبد شده‌اند، ولی هیچ یک از موش‌های ورزشکار دچار آن نشدند.
به گفته محققان، این آزمایش نشان داد که ورزش می‌تواند جلو ابتلا به سرطان کبد در موش‌های دارای کبد چرب و دچار چاقی و دیابت نوع ۲ را بگیرد.
در بازه زمانی این آزمایش‌ها، موش‌های ورزشکار کاملاً در برابر ابتلا به سرطان مصون بودند. اما وزن‌افزایی آن‌ها از روند سرطان کبد تبعیت نمی‌کرد.
محققان متوجه شدند که ورزش خودخواسته، بر مسیرهای مولکولی اثر می‌گذارد و از جمله جلو پروتئین‌های فعال شده بر اثر تنش را می‌گیرد و ژن غده‌زدایی به نام «یاخته‌بان» را فعال می‌کند.
دکتر فارل می‌گوید: «پیش از این مشخص شده بود که ورزش حدی از بهبود در وضعیت بیماران دچار تشمّع کبدی(سیروز) پدید می‌آورد. اگر بررسی‌های حاضر در مورد جانورانی بسیار شبیه انسان، در مورد انسان‌های دارای کبد چرب نیز همین نتایج را داشته باشد، محتمل است که ورزش بتواند شروع سرطان کبد را به تأخیر اندازد و اگر کاملاً جلو آن را نگیرد، از شدت آن بکاهد و در نتیجه، بهبود چشم‌گیری در بیماران ایجاد کند.»
«همچنین، با شناسایی مسیرهای مولکولی می‌توان با استفاده از دارودرمانی و خوراک‌درمانی اثرات حفاظتی نیرومند ورزش را تقویت کرد و خطر سرطان کبد را در افراد دارای اضافه‌وزن و دچار بیماری قند، کاهش داد.»
این تحقیق در مجله کبدپزشکی منتشر شده است.
© The Independent
