« افراد خانواده باید درباره تجاوز و آزار جنسی گفت‌وگو کنند.» این سرآغاز گزارش جدیدی است که واکنش‌ها به تجاوز و آزار جنسی توسط فردی از افراد خانواده را مورد مطالعه قرار داده است. این گزارش که هفته گذشته منتشر شد، نگرانی‌هایی را برجسته کرده است که پیرامون برخورد و اقدام در مورد این‌گونه تجاوزها در میان خانواده وجود دارد. برآورد شده که آزار جنسی کودکان در میان خانواده، حدود دو سوم کل تجاوزهای جنسی علیه کودکان را تشکیل می‌دهد. پژوهش اخیر بخشی از تحقیقات مستقلی درباره آزار جنسی کودکان است؛ و ضمن تایید این نکته، نتیجه‌گیری می‌کند که تقریبا نیمی از قربانی‌هایی که در این مورد زبان می‌گشایند، ‌توسط یکی از اعضای خانواده خودشان مورد تجاوز یا آزار جنسی قرار گرفته‌اند.  

هرچند این آمار هم اکنون نیز بسیار بالاست، تجربه شخصی و حرفه‌ای‌ام به من می‌گوید این ارقام در واقعیت به مراتب بیش از تصور است.

به عنوان یکی از اعضای هیئت مشاوره تحقیق در مورد قربانیان، افتخار آن را داشته‌ام که به روایت بازماندگان این‌گونه تجاوزها گوش کنم و تحت تاثیر آن قرار بگیرم؛ اسباب تاسف بسیار است که بسیاری از روایت‌هایی که شنیده‌ام انعکاس محتوای این گزارش است.

زنی که سال گذشته ملاقات کردم، به من گفت در کودکی سال‌ها توسط یکی از افراد خانواده اش مورد آزار جنسی قرار می‌گرفته است... و سرانجام زمانی که جرات آن را یافت که درباره آنچه برایش روی داده حرف بزند، نخست حرفش را باور نکرده، و سپس او را از خانواده طرد کردند. البته از آن جایی که خانواده‌اش سفیدپوست، مرفه و تحصیل‌کرده بوده‌اند، حاضر به پذیرش این نشده‌اند که چنین اتفاقی برای آن‌ها یا به وسیله آن‌ها رخ داده است.

آماندا اسپیلمن، بازرس کل اداره استانداردهای آموزشی، مهارت‌ها و خدمات کودکان بریتانیا، «آفستد»، در اشاره به این گزارش می‌گوید این طرز فکر مانع اصلی مقابله با آزار جنسی کودکان در میان خانواده است: «در سطح جامعه، ما از گفت‌وگو درباره آزار جنسی در میان خانواده اکراه داریم. آسان‌تر است که فکر کنیم آزار جنسی جایی بیرون خانواده و برای دیگران اتفاق می‌افتد.»

او درست می‌گوید؛ از دید جامعه، مردم نمی‌خواهند درباره آزار جنسی کودکان بشنوند و ببینند و حرف بزنند. اما خطر این طرز فکر که «این برای ما اتفاق نمی‌افتد» می‌تواند به معنی آن باشد که ما چشممان را به روی آنچه باید ببینیم، می‌بندیم.

در این گزارش همچنین بر بار عظیمی‌ که بر دوش کودکان، برای صحبت از آزار جنسی به نزدیک‌ترین کسانشان وجود دارد، تاکید شده است. اگر عامل این آزار کسی باشد که کودک در غیر این صورت به او اعتماد می‌کرد، این بار سنگین‌تر می‌شود.

ما بزرگسالان باید آن شجاعتی را که از کودکان انتظار داریم، در خودمان به وجود بیاوریم و تاکید بیشتری روی تشخیص نشانه‌های تجاوز و آزار جنسی بکنیم. همچنین فرهنگی به وجود بیاوریم که در آن مردم برای افشای این معضل توانایی بیشتری در خود احساس کنند. یکی از مهم‌ترین نکات این گزارش این است که: «فرد فرد افراد جامعه باید با تشخیص نشانه‌های آزار جنسی کودکان آشنا باشند و بدانند در صورت ظن به آزار جنسی، چگونه واکنش نشان دهند.» 

ایجاد فضایی که افراد در آن بتوانند درباره آزار جنسی صحبت کرده و آن را گزارش بدهند، گامی ‌مهم در جهت پیشگیری از آن است. در عوض نگرانی از عواقب گزارش آزار جنسی کودکان، باید این گفت‌وگوهای دشوار را آغاز کنیم.

به همین دلیل است که هیئت مستقل تحقیق در مورد آزار جنسی کودکان «پروژه حقیقت» را ایجاد کرده است. این ابتکاری است که هدف آن به وجود آوردن فضایی امن برای بازماندگان و قربانیان این گونه تجربیات است، که درباره آن حرف بزنند. برای بسیاری، این نخستین بار خواهد بود که آن را با کسی درمیان می‌گذارند. 

پروژه حقیقت از شنیدن موارد آزار جنسی کودکان در پرورشگاه‌ها گذشته، و بر موارد تجاوز به کودکان، توسط اعضای خانواده یا نزدیکان آن‌ها تمرکز می‌کند؛ کسانی که در مرحله نخست، روایتشان توسط نهاد‌ها و سازمان‌ها رد شده است؛ مواردی که مسئول در مقابل گزارش تجاوز جنسی به کودک واکنش درست نشان نداده یا پزشک یا آموزگار نشانه‌های این گونه آزار را نادیده گرفته است.

تاکنون ۴۰۰۰ قربانی این گونه تجاوزها پا پیش گذاشته‌اند تا روایت خود را برای پروژه حقیقت بیان کنند.

به اشتراک گذاشتن این گونه تجربیات می‌تواند به از میان برداشتن‌ هاله‌ای که آزار جنسی کودکان را فرا گرفته است، کمک کند؛ و همچنین فضایی به وجود بیاورد که افراد برای افشای تجربیاتشان احساس راحتی بیشتری کنند. شرم و گناه تجاوز و آزار جنسی متعلق به قربانیان آن نیست، بلکه متوجه عاملان آن است. نمی‌توانیم بیش از آین سکوت کنیم تا تجاوز جنسی زندگی آدم‌ها، خانواده‌ها و جوامعی را که دوستشان داریم نابود کند. با دیدن، شنیدن و حرف زدن درباره این پلیدی، نادیده دیده، و ناشنیده شنیده می‌شود. 

*اما لوئیز، عضو هیئت مشاوره تحقیقات مستقل درباره قربانیان و بازماندگان تجاوز و آزار جنسی کودکان است.