شرل بنارد، نویسنده آمریکایی و همسر زلمی خلیل‌زاد، فرستاده پیشین ایالات متحده در امور صلح افغانستان، در مطلبی راجع به تصمیم دولت ایالات متحده برای پایان دادن به وضعیت حفاظت موقت پناهندگان افغان در آمریکا، مدعی شد که شرایط بازگشت برای مهاجران افغان فراهم و حتی درهای مدارس خصوصی در افغانستان «در همه سطوح» به روی دختران باز است.
شرل بنارد این ادعا را در مقاله‌ای که روز سه‌شنبه ۲۰ مه، در نشنال اینترست منتشر شد، بیان کرد و نوشت: «در حال حاضر، آموزش عمومی برای دختران بالاتر از کلاس ششم وجود ندارد و این بی‌تردید یک فاجعه است، اما مدارس خصوصی مجازند در همه سطوح فعالیت کنند و احتمالا این گزینه‌ای برای بازگشت‌کنندگان خواهد بود.»
این در حالی است که شواهد متعدد از داخل افغانستان، از جمله گزارش‌‌های رسانه‌‌ای، نهادهای حقوق بشری و سخنان ساکنان محلی، نشان می‌دهد که طالبان نه‌تنها مدارس دولتی، بلکه بسیاری از آموزشگاه‌های خصوصی و حتی کلاس‌های درس خانگی دختران را نیز در سراسر این کشور تعطیل کرده‌اند. از زمان ممنوعیت آموزش دختران در مقاطع بالاتر از کلاس ششم و همچنین تحصیل در دانشگاه و اشتغال زنان، ده‌ها نفر از فعالان عرصه آموزش و معلمان مدارس و مراکز آموزشی خصوصی، به دلیل اینکه به دختران بالاتر از کلاس ششم درس داده‌اند، بازداشت و زندانی شدند.
شرل بنارد در ادامه، با انتقاد از اعتراض مهاجران افغان به تصمیم دولت بایدن برای بازگشت اجباری، آن‌ها را به بزرگ‌نمایی مشکلات امنیتی و اقتصادی متهم کرد و این ترس‌ها را «بی‌اساس» خواند. او نوشت: «طالبان هرچه باشند، احمق نیستند. آسیب رساندن به بازگشت‌کنندگان به‌معنای پایان امیدهایشان برای به رسمیت شناخته شدن خواهد بود.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
وزیر امنیت داخلی ایالات متحده هفته گذشته اعلام کرد که وضعیت حفاظت موقتی برای پناهندگان افغان در ایالات متحده که در تاریخ ۲۰ مه منقضی می‌شود، تمدید نخواهد شد و حدود هشت هزار نفر مشمول این وضعیت باید برای بازگشت به خانه آماده شوند. این تصمیم بر اساس ارزیابی وزارت او و در مشورت با وزارت خارجه آمریکا گرفته شد و در آن آمده که «اوضاع امنیتی در افغانستان بهتر شده است و اقتصاد در حال تثبیت آن دیگر مانع بازگشت افغان‌ها به کشورشان نیست».
شرل بنارد نیز مدعی شد که وضعیت امنیتی در افغانستان به‌طرز چشمگیری بهبود یافته است و افزود: «در دوران جمهوری، خشونت گسترده و مداوم بود. امروز جاده‌هایی که زمانی مناطق ممنوعه بودند، دوباره برای تجارت و سفر بین‌شهری استفاده می‌شوند.»
همسر آمریکایی زلمی خلیل‌زاد به کریستی نوم، وزیر امنیت داخلی ایالات متحده، پیشنهاد کرد به افغانستان سفر کند. به گفته او، «طالبان سفارت آمریکا را در کابل پاکسازی کرده‌اند، آن را دست‌نخورده نگه داشته‌اند و با افتخار به بازدیدکنندگان آمریکایی نشان می‌دهند».
شرل بنارد در این مقاله در حالی چهره‌ای زیبا از افغانستان تحت حاکمیت طالبان ترسیم می‌کند که واقعیت‌های میدانی و گزارش نهادهای بین‌المللی چنین چشم‌اندازی ارائه نمی‌کنند. او تاکید می‌کند که بازگشت مهاجران به این کشور نه‌تنها ممکن، بلکه مطلوب است و برخلاف کارشناسان سازمان ملل متحد که وضعیت افغانستان را برای زنان مصداق «آپارتاید جنسیتی» می‌دانند، تاکید می‌کند که اوضاع زنان در این کشور از هند بهتر است.
شرل بنارد با مقایسه وضعیت زنان در افغانستان و هند، مدعی می‌شود که رفتار طالبان با زنان، در مقایسه با آنچه او «وحشیگری سازمان‌یافته» در هند می‌نامد، ملایم‌تر است.
او نوشته است: «افغانستان واقعا یک جامعه فقیر و قرون‌وسطایی است که تلاش می‌کند پس از ۴۵ سال جنگ، خود را از ویرانی بیرون بکشد. با این حال، رفتار آن با زنان به هیچ‌وجه به وحشی‌گری‌های سازمان‌یافته در هند، که یک قدرت جهانی پیشرفته و فناوری‌محور است، نمی‌رسد.»
او با اشاره به آمار مرگ‌های ناشی از اختلاف خانواده‌ها سر مهریه در هند گفت: «این کشور سال‌ها است که از اتخاذ تدابیر جدی علیه حدود هشت هزار مورد مرگ مهریه در هر سال خودداری کرده است و زنان تنها به این دلیل که مهریه‌شان کمتر از حد انتظار است، با ریختن نفت سفید، زنده‌زنده سوزانده می‌شوند.»
شرل بنارد همچنین به سقط جنین انتخابی، موارد متعدد تجاوز گروهی و نرخ پایین محکومیت متجاوزان در هند اشاره کرد و نوشت که این‌ها نمونه‌هایی از بی‌ارزشی جان زنان در این کشورند. البته شرل بنارد در این مقایسه، به فرمان‌های رهبر طالبان علیه زنان و محرومیت زنان افغان از حق تحصیل و اشتغال اشاره‌ای نکرد و گفت که در سفرش به افغانستان در ماه مه، زنانی را دیده است که در مغازه‌ها فروشندگی می‌کردند.
شرل بنارد رویکرد ایالات متحده و جهان را در مورد رژیم طالبان «رفتار عجیب و گزینشی» خواند و گفت اگر قرار باشد حکومت‌ها بابت عملکردشان در قبال زنان منزوی و طرد شوند، کشورهایی مانند هند نیز باید در این دسته قرار گیرند.
