شورای سردبیری نیویورک‌پست همزمان با اعلام تعویق چهارمین دور مذاکرات جمهوری اسلامی و آمریکا در یادداشتی نوشت: زمان در پایان دادن به جاه‌طلبی‌های هسته‌ای ایران حیاتی است، هر روز تاخیر، جمهوری اسلامی را یک روز به نقطه گریز هسته‌ای نزدیک‌تر می‌کند.

در این یادداشت آمده است: به همین دلیل، وظیفه اصلی رئیس‌جمهور ترامپ این است که به هر قیمتی برای توافقی بجنگد که منافع سیاستی آمریکا را تامین کرده و اطمینان حاصل کند که ملاها هرگز به سلاح هسته‌ای دست نمی‌یابند. نه اینکه مانند رئیس‌جمهور باراک اوباما در سال ۲۰۱۵، فقط برای در دست داشتن برگه‌ای که بتواند به‌عنوان یک «دستاورد تاریخی» نمایش دهد، به توافق فاجعه‌بار موسوم به «برنامه جامع اقدام مشترک» یا برجام تن دهد.

و حالا که صحبت از اوباماست، بیایید محبوب‌ترین مغلطه او را در این زمینه کنار بگذاریم:

سخت‌گیری با جمهوری اسلامی از طریق سیاست «فشار حداکثری» که ترامپ در دوره اول خود به کار گرفت، احتمال جنگ را بیشتر نمی‌کند.

برعکس: قطع مسیر دستیابی به سلاح هسته‌ای، تحریم‌ها و اقدام قاطع علیه هرگونه نیروی نیابتی ایران که امنیت یا منافع اقتصادی آمریکا را تهدید کند، موجب بازدارندگی جمهوری اسلامی خواهد شد.

نیویورک‌پست می‌نویسد، برای اثبات این موضوع، کافی است به رفتار نسبتا غیرتهاجمی تهران در دوره اول ترامپ نگاه کنید — در مقایسه با موج تروریسم بی‌مهار پس از ورود جو بایدن به کاخ سفید.

در یادداشت نیویورک‌پست آمده است: ترامپ ما را از برجام خارج کرد، قاسم سلیمانی، فرمانده نیروی قدس را با حمله پهپادی از میان برداشت و مجازات‌های اقتصادی سنگینی بر جمهوری اسلامی اعمال کرد.

در پاسخ، تهران تهدیدهای آخرالزمانی کرد، اما حتی پس از مرگ سلیمانی، هیچ‌یک را عملی نکرد.

در مقابل، بایدن که کل دوران ریاست‌جمهوری‌اش را صرف جلب رضایت جمهوری اسلامی کرد، شاهد افزایش حملات نیابتی تهران و چراغ سبز دادن به «وحشی‌گری» حماس در ۷ اکتبر بود — و همچنین جهش بزرگ در ظرفیت غنی‌سازی اورانیوم جمهوری اسلامی.

نیویورک پست می‌نویسد: هر توافقی که نتواند برنامه‌های تسلیحات هسته‌ای ایران را فلج کند، نیروهای نیابتی آن را خلع‌سلاح کند و تحریم‌های سختی را فراهم کند که بلافاصله پس از هرگونه تخلف دوباره اعمال شوند، یک شکست خواهد بود.

در ادامه این یادداشت آمده است: ترامپ این را می‌داند، بنابراین جای تاسف است که تیم او پیشاپیش امتیاز می‌دهد و بدون هیچ پیش‌شرطی وارد مذاکره شده است.

نیویورک‌پست می‌نویسد: حتی انتخاب استیو ویتکاف به‌عنوان نماینده آمریکا پیام بدی دارد. او یک تاجر موفق است اما هیچ تجربه‌ای در این حوزه ندارد و دیپلمات هسته‌ای کارکشته‌ای نیست؛ همین باعث می‌شود تهران فکر کند می‌تواند با حقه‌هایی مشابه آنچه به اوباما فروخت، دوباره موفق شود.

نیویورک پست با طرح این پرسش که «آیا ترامپ می‌تواند یک توافق خوب با ایران به‌دست آورد؟» می‌نویسد: توجه داشته باشید که ترامپ صراحتا به ویتکاف دستور داد اظهارات خطرناک خود مبنی بر احتمال مجاز بودن غنی‌سازی اورانیوم توسط تهران را پس بگیرد.

در پایان این یادداشت آمده است: رئیس‌جمهور اصل ماجرا را درک کرده: هیچ‌کس خواهان جنگ آمریکا با ایران نیست — کم‌تر از همه، خود ایران. ترامپ باید از تمام اهرم‌های فشار خود استفاده کند، نه اینکه به صلح جعلی حاصل از «توافق صرفا برای توافق» رضایت دهد.