یک منبع مطلع از داخل زندان پلچرخی در کابل به ایندیپندنت فارسی گفت که منیژه صدیقی، فعال حقوق زنان و عضو یکی از جنبش‌های اعتراضی زنان افغانستان، در دادگاه طالبان به یک سال و شش ماه زندان محکوم شده است و دوران محکومیتش را در زندان پلچرخی سپری می‌کند.
این منبع که خواست نامش محفوظ بماند، گفت که طالبان منیژه صدیقی را به آتش زدن عکس ملا هبت‌الله آخندزاده، رهبر این گروه، در یکی از همایش‌های اعتراضی متهم کرده‌اند و حکم حبس او نیز بر همین اساس صادر شده است.
منیژه صدیقی در مهر ۱۴۰۲ و پس از بازداشت سه زن معترض دیگر بازداشت شد، زنان دیگر که فقط به شرکت در اعتراضات علیه طالبان متهم شده بودند، پس از دو یا سه ماه آزاد شدند.
یک منبع دیگر از نزدیکان منیژه صدیقی به ایندیپندنت فارسی گفت که ماموران طالبان براساس اطلاعاتی که زیر شکنجه از یکی از زنان بازداشت‌شده گرفته بودند، منیژه صدیقی را به اتهام دست داشتن در آتش زدن عکس رهبرشان بازداشت کردند.
پس از اینکه طالبان دستور منع تحصیل دانشگاهی دختران را صادر کردند، شماری از زنان افغانستان در اعتراض به این دستور، عکس‌های رهبر و برخی از مقام‌های ارشد این گروه را مقابل دوربین آتش زدند و ویدیوها و عکس‌های آن را در شبکه‌های اجتماعی منتشر کردند.
منبع خبری مزبور گفت که طالبان یکی از این ویدیوها را به منیژه صدیقی ربط داده‌اند و او را به بی‌حرمتی به رهبرشان متهم کرده‌اند. به همین دلیل، با وجود رهایی سه زن معترض دیگر که همزمان با منیژه صدیقی بازداشت شده بودند، او کماکان در زندان باقی ماند و در دادگاه طالبان نیز در غیاب او برایش حکم حبس صادر شد.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
یکی دیگر از نزدیکان منیژه صدیقی در گروه زنان معترضی که او نیز عضو آن بود، به ایندیپندنت فارسی گفت که منیژه در کارزار اعتراضی آتش زدن عکس رهبر و دیگر مقام‌های طالبان هیچ نقشی نداشت و براساس اطلاعات نادرست بازداشت شده است.
به گفته منابع خبری، منیژه صدیقی ۴۷ روز در زندان ریاست ۴۰ اداره استخبارات طالبان تحت بازجویی و شکنجه قرار داشت و سپس به زندان پلچرخی منتقل شد. منابعی در داخل زندان نیز گفتند که منیژه تا سه روز پیش حتی از حق ملاقات با اعضای خانواده‌اش هم محروم بود.
سازمان عفو بین‌الملل دو هفته پیش در بیانیه‌ای در مورد وضعیت این فعال حقوق زن ابراز نگرانی کرد و گفت که او در معرض شکنجه و آزار قرار دارد و از حق دسترسی به وکیل و حتی ملاقات با اعضای خانواده‌اش محروم است.
برخی دیگر از سازمان‌های حقوق بشری نیز اخیرا درباره وضعیت سلامتی او ابراز نگرانی‌کرده‌اند. نهاد حقوق بشری «آزادی اکنون» (Freedom Now) سه روز پیش در بیانیه‌ای گفت که این فعال حقوق زنان در زندان طالبان با تهدید و شکنجه مواجه است و خواستار آزادی فوری و بدون قید‌وشرط او شد.
طالبان در دو سال گذشته شمار زیادی از زنان و دختران جوان افغانستان را به علت مقاومت یا اعتراض به دستورهای سختگیرانه این گروه، بازداشت و شکنجه کرده‌اند. برخی از این دختران در این مدت کشته یا ناپدید شده‌اند و نمونه‌هایی نیز از تجاوز یا آزار جنسی این زنان در زندان‌های طالبان گزارش شده است.
با این حال، بخش بزرگی از آنچه در زندان‌های طالبان یا پس از آزادی برای شماری از زنان رخ داده، به دلیل ترس از انتقام‌جویی طالبان و نیز باورهای اخلاقی و به‌اصطلاح «آبرو» در جامعه سنتی افغانستان، پنهان مانده و در سکوت دفن شده است. خانواده‌های بیشتر قربانیان این حوادث حاضر به دادن هیچ گونه اطلاعاتی به رسانه‌ها نیستند و حتی خود قربانیان نیز پس از آزادی از زندان به خودسانسوری و سکوت وادار می‌شوند.
