سه سال پیش در بزرگ‌ترین تظاهرات تاریخ آمریکا میلیون‌ها نفر به خیابان‌ها سرازیر شدند تا خشم خود را نسبت به آغاز به کار یک مردسالار به تمام معنا ابراز کنند. اکنون، بریتانیا یکی از همان نوع مردان را به نخست وزیری برگزیده است. 

«راهپیمایی زنان» سنتی سالانه و جهانی را برانگیخت، سنتی که بریتانیا بیش از همیشه به آن نیاز دارد. هرچند راهپیمایی زنان بیشتر معطوف به سرکوب جنسیتی است، اما امروز اعتراض به یک شخص خاص را نیز هدف قرار داده: بوریس جانسون.     

سابقه زن‌ستیزی جانسون هم همانند ترامپ وحشتناک است.

در سال 1996، جانسون به عنوان یک روزنامه‌نگار جوان از سوی «دیلی تلگراف» مامور تهیه گزارش از کنفرانس «حزب کارگر» شد. اما وی به جای پرداختن به موضوع اصلی کنفرانس، به بررسی زنان شرکت کننده در آن مشغول شد. او نوشت «دوباره یک زیبارو به عنوان زنی جوان پشت کرسی خطابه می‌رود.» او در ادامه مدعی شد که زنان از سر «ناتوانی ذاتی» خود به «حزب کارگر» می‌پیوندند. او زنان را با سگ‌‌ها مقایسه کرده و نوشت آنان می‌توانند «پیروزی» و «قدرت» را «بو بکشند».         

به تازگی مطرح شد که جانسون در مقاله‌ای در نشریه «اسپکتیتور» فرزندان زنان مجرد را «بد تربیت، نادان، پرخاشگر و نامشروع» خوانده و نوشته بود که این برای یک مرد «نشانه ضعف» است که نخواهد یا نتواند «زن خود را کنترل کند» - اظهاراتی که به گفته شمی چاکرابارتی، دادستان کل دولت در سایه از «حزب کارگر»، می‌توانست مصداق ترویج آزار جنسی باشد.   

این نخستین باری نبود که جانسون چنین کاری می‌کرد. وی هنگام ترک نشریه «اسپکتیتور» در سال 2005، به جانشین خود گفت که بهترین روش برای برخورد با مسئول انتشارات وقت که یک زن بود، این است که «دستی به پشتش بکشی و بفرستیش سراغ کارش» -- اظهاراتی به شکل تاسف‌باری شبیه به توصیه ترامپ منبی بر دست درازی به زنان بود.

همچنین این صحبت‌ هم تازگی نداشت: در سپتامبر سال گذشته، یک زن روزنامه‌ نگار مدعی شد که جانسون در مراسم نشریه «اسپکتیتور» در سال 1999  با نیت جنسی پای وی و زن دیگری را لمس کرد. این زن نوشت که چطور جانسون دست خود را روی پای او کشید که باعث جا خوردن وی از این اقدام شد.   

پس از چندین سال و بعد از پیشرفت‌هایی که جانسون در حرفه‌اش داشته، زن‌ستیزی او هنوز فروکش نکرده که هیچ، افزایش نفوذ او باعث شده تا همفکران خود را بی‌پرواتر کند. در سال 2018، زمانی که جانسون در یک ستون در روزنامه «تلگراف» زنان مسلمان را به «صندوق پُست» تشبیه کرد، رئیس «مرکز مسلمان محافظه کار»، محمد امین، گفت که  این یادداشت باعث «برانگیختن نفرت نسبت به زنانی می‌شود که نقاب و برقع به صورت دارند». حق با او بود. یک هفته پس از اظهارات جانسون، حوادث اسلام‌ستیزانه افزایش یافت؛ در 42 درصد از این وقایع که در خارج از فضای مجازی رخ داده بود (و بیشترش معطوف به زنان محجبه بود) به صورت مستقیم به صحبت بوریس جانسون ارجاع داده شده یا از سخنان مقاله وی استفاده شده بود.   

برای بسیاری از زنان پیوند زندگی شخصی و سیاسی جانسون بسیار آشکار است. تصمیم وی برای کنار گذاشتن لایحه حیاتی خشونت خانگی، اندکی پس از پیروزی وی در انتخابات، به ویژه با این واقعیت رنگ تاسف‌بارتری به خود می‌گیرد که چندماه پیش از آن وقتی پلیس به خانه جانسون رفت، او با صدای بلند مشغول مشاجره با دوست دختر خود بود. همسایه‌ها در گزارش خود گفتند که زنی جیغ می‌کشید و خطاب به جانسون می‌گفت «ولم کن» و «از آپارتمان من برو بیرون».  

جنبش «می تو» در نتیجه دهه‌ها رنج زنان از آزار و اذیت در سکوت به وجود آمد؛ این جنبش همچون یک شعاری وحدت بخش برای زنان بود تا بتوانند مردان و صاحبان قدرت را به دلیل اعمال زن‌ستیزانه‌شان پاسخگو سازند. دیدن مردی در جایگاه نخست وزیر که متهم به آزار جنسی و خشونت خانگی است، نه تنها باعث خشم می‌شود که وحشتناک است.    

البته تاثیر زیان‌بار جانسون بر زنان بریتانیا، نه تنها فردی که ساختاری هم هست. پیروزی وی در انتخابات پس از یک دهه چیرگی سیاست‌های «حزب محافظه‌کار» صورت می‌گیرد که بیشترین صدمه را به زنان وارد کرده و جانسون به عنوان نماینده همواره از این سیاست‌ها حمایت کرده است. هشتاد و شش درصد از سنگینی بار سیاست‌های ریاضت اقتصادی به دوش زنان – به ویژه زنان مهاجر – افتاده در حالی که کاهش مزایا از سوی «حزب محافظه‌کار» باعث افزایش شکاف اقتصادی میان زنان و مردان شده است. آشکار است که با وجود نخست وزیری که کمترین اهمیت را به زنان می‌دهد، این وضعیت تنها وخیم‌تر خواهد شد.

زنان امروز در حالی به خیابان‌ها می‌آیند که خشمگین‌اند و دلیل درستی هم برای این خشم دارند. آنان خشمگین‌اند از انتخاب مردی که همواره هم در گفتار و هم در رفتارش نسبت به زنان بی‌احترامی کرده، خشمگین‌اند از دولتی که مزایای آنان را کاهش داده، بر شکاف درآمد و هزینه افزوده و آنها را تنها گذاشته تا با بحران تآمین اجتماعی دست و پنجه نرم کنند.    

امروز زنان با زبان حقیقت با صاحبان قدرت و به ویژه با جانسون سخن می‌گویند: شما قدرتمند هستید، اما ما با هم قدرتمندتریم.