یک مامور سابق سازمان اطلاعات [آمریکا] که در زمان ترور جان اف کندی در دالاس در سال ۱۹۶۳ چند متر با رئیس‌جمهوری سابق آمریکا فاصله داشت، از یافته‌های رسمی را دوباره زیر سوال ببرد.

پل لندیس ۸۸ ساله که به محافظت از جکی کندی، بانوی اول، منصوب شده بود، یافته‌های کمیسیون وارن [کمیسیون پژوهش درباره ترور کندی] را مبنی بر اینکه یک «گلوله جادویی» به رئیس‌جمهوری اصابت کرده و سپس خارج شده و به فرماندار وقت تگزاس، جان کانلی جونیور، خورده است، به چالش کشید.

لندیس به نیویورک‌تایمز گفت پشت لیموزین رئیس‌جمهوری راه می‌رفت و یادش است که صدای چندین گلوله را در دیلی پلازا شنید و دید که او پس از اصابت گلوله به سرش، با صورت روی زمین افتاد.

او به تایمز گفت به‌قدری نزدیک بود که مجبور شد برای اینکه بافت مغز رئیس‌جمهوری به او نپاشد، سرش را پایین بیاورد.

لندیس گفت که در لحظات آشفته پس از ترور، از روی صندلی عقب لیموزین،‌ درست جایی که کندی نشسته بود، یک گلوله تقریبا سالم برداشت.

به گفته این مامور بازنشسته، او گلوله را به همان بیمارستانی برد که مرگ کندی را اعلام کرد و آن را برای بررسی روی برانکار رئیس‌جمهوری قرار داد.

مدت‌ها تصور می‌کردند که این گلوله روی برانکار کانلی پیدا شده است. بازرسان می‌گفتند این گلوله از گلوی کندی رد شده و بعد به نحوی به شانه راست فرماندار سابق خورده و پشت، قفسه سینه، مچ دست و ران او را زخمی کرده است.

این نظریه به «تک گلوله» یا «گلوله جادویی» معروف شد و کمیسیون وارن به آن به‌مثابه مدرکی که ثابت می‌کرد لی هاروی اسوالد ترور را به‌تنهایی انجام داده است، اتکا کرد.

لندیس به تایمز گفت به نظر او زمانی که آن‌ها در بیمارستان کنار هم بودند، گلوله ممکن است از برانکار رئیس‌جمهوری روی برانکار کانلی افتاده باشد.

او به تایمز گفت: «کسی برای برقراری امنیت صحنه آنجا نبود و این مرا بسیار آزار می‌داد. تمام عواملی که آنجا حضور داشتند، روی رئیس‌جمهوری متمرکز بودند.»

کمیسیون وارن این احتمال را که گلوله از برانکار کندی افتاده باشد، رد کرد.

لندیس گفت که بلافاصله به اهمیت این گلوله پی‌ برد و می‌خواست آن را برای تجزیه و تحلیل پزشکی قانونی حفظ کند. او این نظریه را مطرح کرد که این گلوله از زخمی سطحی پشت رئیس‌جمهوری بیرون افتاده، برای اینکه سالم است.

کمیسیون وارن با لندیس مصاحبه نکرد و او نیز پیش از این روایتش را بازگو نکرده بود. در سخنان مکتوب او بلافاصله پس از ترور، اشاره‌ای به کشف گلوله دیده نمی‌شود.

لندیس که پیش از انتشار کتاب خاطراتش، «شاهد نهایی» (The Final Witness) در ماه آینده، با تایمز صحبت کرد، گفت حالا صحت تئوری تک‌تیرانداز بودن اسوالد بعد از مدت‌ها باور اینکه او تنها عامل این ترور بوده، زیر سوال برده است.

او گفت: «با این اوصاف دارم به خودم شک می‌کنم. حالا دارم تعجب می‌کنم.»

آزمایش بالستیک تطابق این گلوله سالم با اسلحه منلیخر‌ــ‌‌کارکانو (Mannlicher-Carcano) را نشان داد.

اگر ادعای لندیس درست باشد، معنایش این است که این گلوله به کانلی نخورده که این امر مدت‌ها موجب تردید ناظران این ترور بوده است.

جیمز روبنالت، تاریخدان که روی خاطرات لندیس کار می‌کرد، می‌گوید روایت این مامور سابق احتمال وجود بیش از یک تیرانداز را نشان می‌دهد.

«اگر گلوله‌ای که آن را گلوله جادویی یا سالم می‌شناسیم، پشت کندی ‌مانده، معنایش این است که نظریه اصلی گزارش وارن، یعنی نظریه وجود تنها یک گلوله، اشتباه است.»

فیلمی که آن روز گرفته شد، کندی و کانلی را نشان می‌داد که به فاصله تقریبا یک ثانیه از هم واکنش فیزیکی نشان می‌دهند.

پژوهشگران این‌طور تخمین زدند که ۲.۳ ثانیه طول می‌کشید تا اسوالد تفنگ گلنگدنی خود را دوباره پر کند، نشانه بگیرد و باز هم شلیک کند.

روبنالت در مقاله‌ای برای [نشریه] وینتی فر (Vanity Fair) نوشت که اگر گلوله «سالم» به هر دو آن‌ها اصابت نکرده، پس احتمالا گلوله‌ای جداگانه‌ از «بالا و از عقب» به کانلی شلیک شده است.

«بازآفرینی اف‌بی‌آی نشان می‌دهد که اسوالد برای شلیک دو گلوله جداگانه به این سرعت زمان کافی نداشته است تا پس از زخمی شدن رئیس‌جمهوری، از عقب به کانلی شلیک کند.»

لندیس که در زمان ترور ۲۸ سال بیشتر نداشت، گفت که از دیدن این قتل ضربه روحی خورده و بلافاصله پس از آن، سازمان اطلاعات را ترک کرده است.

او ادعا کرد تا پیش از خواندن کتاب «شش ثانیه در دالاس» در سال ۲۰۱۴، نمی‌دانست یافته‌های کمیسیون وارن تا این حد با روایت او متفاوت‌اند.

لندیس به تایمز گفت: «در این مقطع، هیچ هدف خاصی ندارم. فقط به‌نظرم آن‌قدر زمان گذشته بود که بتوانم روایت خودم را تعریف کنم.»