هرچند شدت اعتراض‌های مردمی در خیابان‌ها و شهرهای ایران کم و زیاد می‌شود، واقعیت مسلم این است که مردم ایران دیگر نمی‌توانند بیش از این تبعات حکومت جمهوری اسلامی را که ۴۴ سال بر مردم تحمیل شده است و توانایی فراهم کردن نیازهای اولیه زندگی آنان را ندارد، تحمل کنند.
این رژیم به جای توجه به فقر و تهیدستی، افزایش روزافزون نرخ ارز، نبود کالاهای موردنیاز در بازار، پایین بودن سطح خدمات اولیه مانند برق، آب و گاز، نبود خدمات پزشکی، کمبود دارو، واکسن و آنتی‌بیوتیک، چالش کمبود مسکن به‌ویژه برای جوانانی که قصد ازدواج دارند و پر کردن شکاف بین نسل‌ها، توجه خود را به تولید تسلیحات جنگی که سودی برای مردم ایران ندارد، متمرکز کرده است. رژیم جمهوری اسلامی مبالغ هنگفتی برای توسعه موشک‌ها و پهپادهای جنگی صرف می‌کند و پیوسته به دنبال افزایش میزان حمایت مالی از گروه‌های نیابتی‌اش در منطقه است.
فرمانده سپاه پاسداران در حالی که واشنگتن را با توانایی نظامی سپاه برای ضربه زدن به کشتی‌های آمریکایی در دریای مدیترانه، خلیج فارس و اقیانوس هند تهدید می‌کند، با افتخار بسیار خاطرنشان می‌کند که رژیم جمهوری اسلامی موشک‌هایی در اختیار دارد که برد آن‌ها به دو هزار کیلومتر می‌رسد. این در حالی است که سپاه پاسداران در داخل خود ایران توان محافظت از شخصیت‌های برجسته و تاسیسات مهم و حیاتی را ندارد و در برابر ترورها، حملات پهپادی و آتش‌سوزی‌هایی که کارخانه‌های سلاح‌سازی و تاسیسات غنی‌سازی اورانیوم را نابود می‌کند، ناتوان است.
این فرمانده می‌داند که به چالش کشیدن آمریکا عواقب ناگواری برای رژیم جمهوری اسلامی دارد؛ به‌ویژه اینکه تهران هنوز با تبعات ناشی از ترور قاسم سلیمانی، عماد مغنیه، مصطفی بدرالدین، جهاد مغنیه و سمیر قنطار درگیر است. علاوه بر این، رژیم جمهوری اسلامی هنوز خاطره تلخ بمباران بیش از ۷۰ سکوی دریایی ایران در دولت رونالد ریگان در سال ۱۹۸۹ را فراموش نکرده است و به‌خوبی می‌داند که آمریکا به تهدیدهایی ایران چه واکنش شدیدی نشان می‌دهد.
در واقع، شدیدترین پاسخ ایران به اقدام‌ها و حملات آمریکا و اسرائیل تاکنون در این عبارت محدود می‌شود: «ما این حق را برای خود محفوظ می‌دانیم که در زمان و مکان مناسب به این عمل پاسخ دهیم»، اما در عمل، رژیم جمهوری اسلامی با گذشت هر روز ملت ایران را در عمق، فقر، تنگدستی، بدهی، کسری تجاری و انزوای بین‌المللی فرومی‌برد.
هرچند کشورهای اروپایی نیز به پیروی از واشنگتن برای بازگشت رژیم تهران به جامعه جهانی، انگیزه‌های متعددی ارائه کردند، جمهوری اسلامی ایران با قرار گرفتن در کنار مسکو در جنگ علیه اوکراین، خود را در انزوای بیشتری فرو برد و به جای اجتناب از رویارویی با کشورهای اروپایی که تهران را در بسیاری موارد یاری رساندند، پهپادهای شاهد را به روسیه فرستاد تا کشورهای اروپایی هدف حملات سلاح‌های مرگبار ایرانی قرار گیرند.
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
یک سال پس از آغاز جنگ اوکراین، دخالت ایران در جنگ علیه اروپا و جهان ماهیت ارتباط روسیه و ایران را در تجاوز به مرزهای یک کشور مستقل، نقض حاکمیت آن و نقض قوانین بین‌المللی آشکار کرد. در واقع، ایران به عنوان کشوری ناتوان و درمانده که در انزوای بین‌المللی است، به روسیه نیاز شدیدی دارد تا با استفاده از حق وتو، از فعال شدن سازوکار ماشه و بازگشت تحریم‌های سازمان ملل علیه رژیم جمهوری اسلامی در شورای امنیت جلوگیری کند.
از سوی دیگر، تهران متوجه شده است که به‌رغم انعقاد قراردادهای تجاری مختلف با چین، پکن نمی‌خواهد در همه مسائل کنار ایران قرار گیرد، بلکه ترجیح می‌دهد هر پرونده را جداگانه مطالعه و بررسی کند و برخلاف میل رژیم جمهوری اسلامی، سعی می‌کند از هماهنگی و همگرایی مطلق با ایران بپرهیزد.
چین با توجه به اینکه در تلاش برای گسترش نقش بین‌المللی خود است، همواره افتخار می‌کند که در تاریخ معاصر در هیچ جنگی خارج از مرزهای خود شرکت نکرده و تصویری که از خود ارائه می‌دهد، مبتنی بر رد جنگ‌ها و امتناع از شرکت در ماجراجویی‌ها است. افزون بر این، چین در میانجیگری ۱۲ ماده‌ای خود بر لزوم «خودداری از استفاده یا تهدید به استفاده از سلاح‌های هسته‌ای» تاکید می‌کند؛ در حالی که رژیم جمهوری اسلامی ایران به دنبال ساخت بمب هسته‌ای است.
چین، به عنوان یک کشور بزرگ، نمی‌تواند با رژیم تهران در نقض قوانین بین‌المللی و انکار قطعنامه‌های بین‌المللی صادرشده در شورای امنیت همگام شود. پکن به دلیل اینکه یکی از اعضای شورای امنیت است و باید به منشور سازمان ملل متحد برای حفظ صلح و امنیت بین‌المللی پایبند باشد، در حال دور شدن از مسکو که متحد تهران محسوب می‌شود، است. در حالی که ایران با توسل به اقدام‌هایی که صلح و ثبات بین‌المللی را به خطر می‌اندازد، دوشادوش روسیه حرکت می‌کند.
تهران برای ساخت رآکتورهای هسته‌ای و به دست آوردن اورانیوم به مسکو نیاز دارد. روسیه نیز بدهی‌هایی به ایران دارد که بیش از هفت میلیارد دلار است و می‌خواهد آن‌ها را تسویه کند. بنابراین، معادله دوطرفه است؛ به این معنی که ایران در ازای دریافت اورانیوم، به روسیه پهپاد و موشک می‌دهد و مسکو جنگنده‌های سوخو۳۵ را به فرودگاه‌های نزدیک تنگه هرمز انتقال می‌دهد. افزون بر اینکه تهران به دنبال خرید تجهیزات نظامی اضافی از جمله هلی‌کوپتر، رادار و هواپیماهای آموزشی از روسیه است.
از سوی دیگر، در حالی که تداوم تحریم‌ها و انزوا توان ایران برای تولید گاز را محدود کرده است، تهران می‌کوشد با همکاری مسکو میدان‌های گازی خود را توسعه دهد و به همین دلیل قراردادهای متعددی را با شرکت‌های روسی امضا کرده است. علاوه بر اینکه رژیم جمهوری اسلامی برای افزایش میزان درآمد، بخشی از تولید خود را از طریق خطوط لوله روسیه قاچاق می‌کند.
همچنین رژیم تهران از اینکه نقشش در آینده عراق و سوریه کاهش یابد و کشورهای عربی و کشورهای حوزه خلیج فارس جایگزینش شوند، به‌شدت ابراز نگرانی می‌کند. بنابراین، می‌توان گفت که مشارکت تهران در جنگ مسکو علیه اوکراین به منظور حفظ نقش باقی‌مانده ایران در سوریه است.
در نتیجه، منافع مشترک تهران و مسکو باعث شده است پای ایران هم به جنگ روسیه با اوکراین باز شود، اما شکی نیست که قرار گرفتن تهران در کنار مسکو در جنگ کنونی، ایران را در عمق چالش و بحران فرومی‌برد.
