رفتار توهین‌آمیز علیه زنان شجاع معترض تازگی ندارد

مبارزات این زنان، الهام‌بخش مقاومت در برابر امواج بلند زن‌ستیزی و تنفر است

سخنرانی ملالا يوسفزي، برنده جایزه صلح نوبل در مجمع جهانی زنان، توکیو  23 مارس 2019 - CHARLY TRIBALLEAU / AFP

به بودیکا حمله کردند و به دخترانش تجاوز کردند، چون شجاعت اعتراض به اقتدار روم را داشت. طالبان، بی‌نظیر بوتو را ترور کرد، چون محکم ایستاد و از برابری زنان در اسلام سخن گفت. سخنان این زنان باید الهام‌بخش مقاومت در برابر امواج بلند زن‌ستیزی و تنفر باشد.

وقتی آدم‌های خوب به خاطر جو مسموم سیاسی دیگر نخواهند نامزد انتخابات مجلس شوند، معلوم می‌شود که یک جای کار بدجوری می‌لنگد.

اما این فقط شامل سیاست نمی‌شود. اغلب پیش می‌آید که زنان روزنامه‌نگار و دانشمند، ستارگان ورزشی و هنری زن، زنان خانواده سلطنتی و زنان فعال در محله‌‌ها را تهدید می‌کنند، به آنان تجاوز و توهین می‌کنند، یا در فضای مجازی به صورت هماهنگ به آنان حمله می‌کنند. نژادپرستی و هم‌جنس‌گراهراسی نیز به این وضعیت دامن می‌زند.        

پنج سال پیش، حتی ممکن نبود تصور چنین اتفاقاتی را داشته باشم. فکرش را هم نمی‌کردم که دوست و همکارم قربانی خشونت شود، ولی جو کاکس کشته شد. به خواب هم نمی‌دیدم که کسانی از هم‌نوعانم که هرگز آن‌ها را ندیده‌ام، بخواهند من را به خاطر آنچه گفته‌ام و برای‌شان خوشایند نیست، بزنند، به من شلیک کنند، یا مرا دار بزنند.

اما آخر ما که از نزدیک در کارزارهای انتخاباتی شرکت داریم، می‌دانیم که بیشتر آدم‌ها همان آدم‌های صلح‌جو و مهربانی هستند که همیشه بوده‌اند، و همین است که باعث سرخوردگی‌مان می‌شود. بیشتر ما آدم‌ها، فارغ از اختلاف نظرهای سیاسی، برای یکدیگر ارزش و احترام قائلیم. اما اقلیت بدخو و گاه خطرناکی هم هست که ممکن است فضای عمومی و دموکراسی را به کام همه تلخ  کند.

Read More

This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)

اما نمی‌شود به آن‌ها اجازه داد چنین کاری کنند. دیگر وقت آن رسیده است که در برابر این اقلیت بایستیم و از زنانی که پیش از ما در برابر آنان مقاومت کرده‌اند، سرمشق بگیریم.

سه سال پیش شروع کردم به جمع کردن سخنرانی‌ها و داستان‌های زنانی از سراسر جهان که در طول تاریخ وارد عرصه‌های عمومی شده‌اند و به همین خاطر، اغلب با واکنش‌های انتقادی روبه‌رو بوده‌اند. در بیشتر مجموعه سخنرانی‌هایی که تا کنون گردآوری کرده‌اند، حضور مردان پررنگ است. اما قرن‌هاست که فریاد زنانی شجاع و جسور نیز برای همراه کردن دیگران با تجمع‌ها و اعتراضات و آموزش آنان بلند است؛ زنانی که الگوی دیگران برای تغییر اوضاع بوده‌اند. ولی اغلب سخنرانی‌های این زنان و قدرت آنان را در انجام این مهم، نادیده انگاشته‌اند.

این هفته تعدادی از این سخنرانی‌ها و داستان‌ها منتشر می‌شود؛ شامل داستان‌هایی از ملکه‌های جنگجو، رهبران جهان، نوجوانان، بازنشستگان، شُهرگان و حامیان جوامع محلی.

بعضی از آنان مشهورند، مانند بودیکا، اِمِلین پنکهرست،‌ میشل اوباما، و البته سخنرانی محشر جولیا گیلارد علیه زن‌ستیزی در مجلس استرالیا. اما برخی دیگر کمتر به شهرت رسیده‌اند. در سال ۱۹۶۸، زنان در کارخانه فورد دگنهام اعتصاب کردند و جوآن اوکانل، عضو اتحادیه کارگری ایرلند، در کنگره اتحادیه‌های کارگری بریتانیا سخنان پرشوری در باب برابری دستمزد ایراد کرد. این سخنرانی، الهام‌بخشِ صحنه‌ای از فیلم «ساخت دگنهام» شد. نکته جالب توجه این است که امروز که بیش از نیم قرن از آن زمان می‌گذرد، در «روز برابری دستمزدها» بسیاری از استدلال‌های جوآن هم‌‌چنان به نظر قدرتمند می‌رسند و هنوز کاربرد دارند.

حین جست‌وجو برای یافتن سخنرانی‌های مختلف، به داستان‌های اعجاب‌انگیز و الهام‌بخشی برخوردم که نشان‌دهنده قدرت کلمات در ایجاد تغییرات فکری و عملی در زندگی افراد است. با این حال، از این که می‌دیدم بسیاری از زنانی که چنان سخنرانی‌های پرشوری کرده‌اند، در طول قرن‌ها و در سراسر جهان، به جرم مقاومت و اعتراض، هدف تهدیدهای جدی، تجاوز و توهین یا خشونت قرار گرفته‌اند، حیرت کرده بودم.

به بودیکا حمله کردند و به دخترانش تجاوز کردند، چون شجاعت اعتراض به اقتدار روم را داشت. جوزفین باتلر، فعال حقوق زنان در دوران ملکه ویکتوریا، مجبور شد از پنجره انباری که داشت در آن سخنرانی می‌کرد فرار کند، چون انبار را آتش زده بودند.

بی نظیر بوتو، اولین نخست وزیر زن در پاکستان بود که با صلابت در مورد برابری زنان در اسلام سخنرانی کرد، و طالبان او را ترور کرد. چند دهه بعد، در پاسخ به ایستادگی ملاله یوسف‌زای بر سر حق تحصیل دختران، طالبان گلوله‌ای نیز به سر او شلیک کردند.

وانگاری ماآتای، فعال محیط زیست کنیایی، به جرم فعالیت صلح‌طلبانه، بی‌رحمانه از پلیس کتک خورد. گرتا تونبرگ، نوجوانی که پویش مقابله با تغییرات اقلیمی را به راه انداخت، نیز به شدت هدف توهین در فضای مجازی قرار گرفت. 

واکنش‌های انتقادی علیه زنانی که لب به اعتراض گشوده‌اند، چیز جدیدی نیست. البته رسانه‌های اجتماعی به این واکنش‌ها شکل و شمایل دیگری داده‌اند. اما خوشبختانه این واکنش‌ها نتوانسته است خللی در شجاعت این زنان قوی ایجاد کند و آنان راه خود را ادامه داده‌اند و پیروز شده‌اند: باتلر بالاخره قانون تن‌فروشی و سوءاستفاده جنسی از کودکان را تغییر داد، ماآتای پایه‌گذار جنبش سبز شد، و ملاله بنیادی را تأسیس کرد که حالا مدافع حق تحصیل دختران در سراسر جهان است. تونبرگ نیز الهام‌بخش نسل جدید در دفاع از پویش مقابله با تغییرات اقلیمی در سراسر جهان شده است.

سخنان و داستان‌های این زنان باید الهام‌بخش مقاومت در برابر امواج بلند زن‌ستیزی و تنفر باشد. چون حالا دیگر زنان بیشتری وجود دارند که می‌خواهند لب به اعتراض بگشایند. و روز به روز نیز بر تعداد این زنان افزوده خواهد شد. زنان و مردان باید محکم در کنار هم بایستند و با هر موج جدیدی از توهین و تجاوز مقابله کنند، چون الهام‌بخش‌ترین پیام زنانی که تا به حال مبارزه و ایستادگی کرده‌اند، عزم و ارده و خوش‌بینی آنان در رسیدن به آینده‌ای بهتر بوده است.

*یوت کوپر، در انتخابات عمومی نامزد حزب کارگر در نورمانتون، پونتفراکت و کسلفورد است. او اولین بار در سال ۱۹۹۷ در انتخابات مجلس عوام برنده شد. او نویسنده کتاب «فریاد یک زن: قدرت اعتراض زنان» است که انتشارات آتلانتیک آن را به چاپ رسانده است.

© The Independent