به‌رغم همه ادعاهای دولت در جنوب پنجاب، در پیوند با عوامل اخراج دختران از مدرسه و جلوگیری از این ستم، اقدامات عملی و مؤثری به چشم نمی‌خورد.

حتی امروز، صدها دختر به دلیل نبود امکانات اولیه، قاعدگی، ازدواج  [قبل از سن قانونی]، سرپرستی از خواهر یا برادر کوچک‌تر، و نیز فشار والدین، یا از مدرسه اخراج می‌شوند، و یا از سوی خانواده‌ مجبور به ترک تحصیل می‌شوند.

بدین ترتیب، در رتبه‌بندی اداره‌ آموزش و پرورش پنجاب در جمع تمامی شهرستان‌های آن ایالت، منطقه جنوب پنجاب در پایین‌ترین درجه قرار دارد.

آمار به‌دست آمده، بی‌توجهی مسئولان را در زمینه ارائه‌ آموزش ابتدایی برای اطفال و نوجوانان جنوب پنجاب نیز آشکار می‌کند.

براساس گزارش سازمان اجتماعی اثر، ۶۸ درصد دختران بین سنین ۱۳ تا ۲۳ این ایالت از توانایی خواندن و نوشتن برخوردارند. این درحالی‌ست که از ۴۸ درصد دخترانی از خانواده‌های فقیر در گروه سنی ۵ تا ۱۶ سال که در مدارس ثبت نام می‌کنند، فقط ۴۲ درصد آن‌ها تا دوره‌ متوسطه می‌رسند و از آن میان، تنها ۱۰ درصد آنان آموزش دوره‌ متوسطه را کامل می‌کنند.

دلایل بنیادی این وضعیت برای مردمان ساکن در حومه‌های عقب‌مانده‌ جنوب پنجاب، آغاز «قاعدگی»، ازدواج در خردسالی، داشتن خواهر و برادر بیشتر و مسئولیت‌پذیری نسبت به آن‌ها، فقر، بیکاری، و نبود امکانات آموزشی است. در چنین اوضاعی، دختران نمی‌توانند بر مسئله آموزش توجه و تمرکز داشته باشند و به دلیل حضور کم در کلاس‌های درس و ناکامی در آزمون‌ها، از سوی نهادهای آموزشی یا والدین‌شان خانه‌نشین می‌شوند.

از کل جمعیت ولسوالی ملتان، تنها ۲۲ درصد از دختران تا دوره‌ ابتدایی، و ۱۰درصد تا دوره متوسطه‌ می‌توانند ادامه تحصیل دهند.

به گفته‌ مادر خانم صغرا، یکی از دانش‌آموزانی که ترک تحصیل کرده است، دختران نیازی به آموزش زیاد ندارند چون بعدها شاغل نمی‌شوند و به مجرد رسیدن به سن بلوغ، نگرانی برای ازدواج‌شان آغاز می‌شود. به همین دلیل، دختر را هرچه زود همسر می‌دهند و مرخص می‌کنند، چراکه بنا بر وضعیت اجتماعی و فرهنگ حاکم در جامعه، زمانی که سن دختر بیشتر شود، کسی برای خواستگاری‌اش رجوع نمی‌کند. ما دختران باسواد و شاغلی را سراغ داریم که سن‌شان بیش‌تر از ۳۵ سال است و به دلیل نیافتن پیوندی، در خانه مانده‌اند و باعث پریشانی و نگرانی والدین‌شان شده‌اند.

یکی از قربانیان دیگر ترکِ تحصیل، بی بی اقرا، می‌گوید که هنوز هم علاقه‌ فراوانی به ادامه‌ تحصیل دارد و می‌خواهد درس‌هایش را دنبال کند، اما پدرش او را پس از کلاس پنجم به بهانه این‌که «حالا بزرگ شده‌ای»، از رفتن به مدرسه بازداشته است. بی‌بی اقرا پس از اندک زمانی شوهر داده شده است و سال بعد فرزندی به دنیا آورده است، اما او هنوز هم مدرسه و هم‌کلاسی‌هایش را فراموش نکرده است.

عایشه قاضی، سرمعلم دبستان دخترانه‌ دولتی شهر رحیم ‌آباد، می‌گوید: «حالا شرایط تغییر کرده و آموزش دختران همانند پسران لازم و ملزوم شده است، ولی با این حال، ‌باید به والدین دانش‎آموزان آگاهی داده شود که آموزش دختران نیز مهم است. هر وقت دختری مدرسه را ترک می‌کند، بی‌نهایت غمگین می‌شوم، زیرا فاصله گرفتن از تحصیل تقصیر دختران نیست.»

دولت در ایالت پنجاب، آموزش را تقریباً رایگان کرده است، اما تعداد زیادی از دختران از این سهولت محرومند.

به گفته‌ خانم الماس منیر، یکی از معلمان ارشد، مشکلات «قاعدگی» نیز از جمله دشواری‌ها و دلایلی است که دختران در سن کم با آن روبه‌رو می‌شوند و احساس تردید می‌کنند، «اما هنوز هم مدارس ما فاقد امکانات در این زمینه‌اند و دختران نمی‌توانند در فضای دوستانه احساس امکان ابراز وجود داشته باشند، زیرا امکانات آموزشی همه چیز نیست.»

وی همچنین می‌گوید: «با توجه به تغییراتی که با گذشت زمان در دختران ایجاد می‌شود، تأمین امکانات اساسی در مدارس باید در نظر گرفته شود تا آن‌ها بتوانند با اطمینان به مدرسه بروند»