فدراسیون بین المللی روزنامه‌نگاران، پاکستان را خطرناک‌ترین کشور جهان برای روزنامه‌نگاران زن اعلام کرده است؛ جایی‌که زنان علاوه بر آنلاین، آفلاین نیز مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند.
اگرچه پژوهش‌های زیادی در باره مشکلاتی که روزنامه‌نگاران با آن روبرو هستند انجام شده، اما درباره اینکه روزنامه‌نگاران زن با چه نوع تهدیدها و دشواری‌هایی مواجه هستند، تحقیق قابل ملاحظه‌ای صورت نگرفته‌است.
بنیاد حقوق دیجیتالی، در باره این موضوع پژوهشی انجام داده که یکی از اهداف آن بررسی مشکلات روزنامه‌نگاران زن در پاکستان و همچنین ارائه راه‌حل‌هایی برای رفع این معضل است.
به گفته نگهت داد، مدیراجرایی این بنیاد، این پژوهش مشکلات پیش روی زنان را در عرصه روزنامه‌نگاری مورد ارزیابی قرار داده و با مطالعه آن روشن می شود که رشد و ارتقای زنان در این زمینه با چه دشواری‌هایی همراه است، به نحوی که می‌توان گفت زنان در هر حالت با تبعیض جنسیتی - چه آنلاین و چه آفلاین - روبرو هستند تا حدی که پوشش و نوع رفتار آنان بیشتر از کار و تلاش آن‌ها مورد داوری قرار می‌گیرد.
او گفت: «نخستین اقدام برای مقابله با آزار و اذیت زنانِ روزنامه‌نگار آنلاین، پذیرفتن این واقعیت است که با افزایش وسایل دیجیتالی در جهان روزنامه‌نگاری، زنان روزنامه‌نگار در مقایسه با مردان بیشتر مورد آزار و اذیت قرار دارند.»
این گزارش همچنین حاکی از آن است که آزار و اذیت زنان، علاوه بر ناخوشایند بودن، اثرات ناگواری بر زندگی شخص آن‌ها بر جای می‌گذارد. در بسیاری موارد مردان با قدرت‌نمایی و به رخ کشیدن مردانگی خود، صدای زنان را خاموش می‌کنند و این آزارها اکثراً شامل سوءاستفاده جنسی و تهدید به مرگ نیز می‌شود.
در جریان این تحقیق، زنانِ مصاحبه‌شده گفته‌اند که آنان بیشتر اوقات هنگام مطرح کردن چنین شکایاتی، از سوی سردبیران و سرپرستان مربوطه مورد پشتیبانی مناسب قرار نگرفته‌اند.
براساس این گزارش، برای اکثریت زنان عضویت در باشگاه‌های مطبوعاتی به خاطر جنسیت شان میسر نیست؛ حتی اگر عضو هم باشند، محیط این باشگاه‌ها به نحوی است که رفتن به آن‌ها مطلوب زنان نیست. به گفته یکی از روزنامه‌نگاران زن، به رغم اینکه او چندین سال است که عضو یکی از باشگاه‌های مطبوعاتی است، اما تنها زمانی به آنجا می‌رود که از سوی همکاران مردش برای رأی دادن در انتخابات دوره‌ای، دعوت شود.
گزارش بنیاد حقوق دیجیتال همچنین به آزارهای سایبری، که زنان روزنامه‌نگار با آن روبرو هستند، اشاره می کند که باعث دلسردی و یأس زنان شده و آن‌ها را به خودسانسوری وادار می کند و یا باعث می شود که شغل رسانه ای را ترک کنند، چرا که اگر بخواهند با جدیت در مسیر شغلی خود حرکت کنند، آماج انتقادات خانواده و جامعه قرار می‌گیرند.
بنابراین، زنان روزنامه‌نگار در واقع با دو نوع محدودیت روبرو هستند: یکی اینکه به دلیل دشواری‌ها و تهدیدات یادشده چیزی نمی‌نویسند و دیگر آن که در ارائه دیدگاه‌ها، باورها و تحلیل‌هایشان بسیار محتاطانه عمل می‌کنند.
بر اساس این گزارش، وقتی از زنان در ارتباط با خود سانسوری سئوال شد، برخی از روزنامه‌نگاران گفتند که آن‌ها در مورد موضوعاتی که کفرآمیز پنداشته می‌شود، هیچ چیزی نمی‌نویسند؛ در حالی که بعضی‌ها گفتند، با بازتاب دادن موضوعات خاص اجتماعی یا تابوها نمی‌خواهند جانشان را به خطر بیاندازند.
علی رغم این اظهارات، تعدادی از روزنامه‌نگاران زن گفته‌اند که آنان هیچگاه گزارش‌ها و رویدادهای مربوطه را سانسور نمی‌کنند.
در این گزارش در زمینه چگونگی افزایش مشارکت زنان و محافظت از آن‌ها در برابر آسیب‌پذیری از آزار و اذیت، پیشنهاداتی به دولت، رسانه‌ها، جامعه مدنی و باشگاه‌های مطبوعاتی ارائه شده است.
یکی از پیشنهادهایی که به دست اندکاران رسانه‌ای داده شده، این است که فرصت‌های کاری بیشتری در رده‌های عالی مدیریتی و سمت‌های بالا برای زنان فراهم شود تا بتوانند مشکلات زنان شاغل در واحد‌های عملیاتی و رده‌های پایین را بهتر درک کنند. از آن گذشته، سازمان‌های رسانه‌ای باید در مورد سلامت روانی روزنامه‌نگاران جلسه‌های مشاوره برگزار نموده و برای خبرنگاران زن کارگاه‌های آموزشی ترتیب دهند تا در جریان انجام وظیفه و هنگام نیاز بتوانند از خود دفاع کنند.
این تحقیق همچنین به باشگاه‌های مطبوعاتی توصیه کرده که درهای خود را به روی زنان باز کنند تا آنان با احساس امنیت و مصونیت حضور پیدا کنند و بتوانند با سایر روزنامه‌نگاران، به‌ویژه زنان، دیدار و تبادل نظر کنند. همچنین گفته شده که باشگاه‌های مطبوعاتی باید نشست‌های ماهیانه‌ای برگزار کنند تا در آن مشکلات و دشواری‌های موجود پیش روی زنان بررسی و نسبت به حل آن‌ها اقدام عملی صورت گیرد.
این نوشته برگردان فارسی از مقالات منتشر شده دیگری است و منعکس کننده دیدگاه سردبیری روزنامه ایندیپندنت فارسی نمی باشد.
© IndependentUrdu
