روز دوشنبه، ۲۴ ژانویه، سعد حریری، نخست‌وزیر پیشین لبنان، اعلام کرد که در کارزار انتخابات پارلمانی آتی آن کشور شرکت نمی‌کند و از سیاست کناره می‌گیرد.
به گزارش فرانس ۲۴ ، سعد حریری در نشستی مطبوعاتی در بیروت، پایتخت لبنان، کناره‌گیری خود را از «حیات سیاسی» لبنان اعلام کرد و از دیگر همقطاران خود در جریان مستقبل، که رهبری آن را بر عهده داشت، نیز خواست تا عرصه سیاست را ترک کنند.
این اقدام او می‌تواند نشانگر پایان دورانی باشد که در آن، از زمان پایان جنگ داخلی این کشور در سال ۱۹۹۰، خانواده حریری بر عرصه سیاست سنی‌های لبنان حاکم بودند.
سعد حریری ۵۱ ساله که تا کنون سه بار نخست‌وزیر لبنان شده است، پس از ترور پدرش، رفیق حریری، در سال ۲۰۰۵ وارد صحنه سیاست شد.
او که بار نخست در سال ۲۰۰۵ به پارلمان راه یافت، با چهره‌ای اندوهگین گفت که در انتخابات پارلمانی ماه مه نامزد نمی‌شود، و افزود : «من به این باور رسیده‌ام که به دلیل نفوذ ایران، تحولات بین‌المللی، تفرقه ملی، فرقه‌گرایی، و فروپاشی دولت، هیچ چشم‌انداز مثبتی فراروی لبنان نیست.»
Read More
This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)
حزب‌الله لبنان از پشتیبانی ایران برخوردار است و نفوذ چشمگیری در عرصه سیاست لبنان دارد. حریری این جنبش را در قتل پدرش مقصر می‌داند.
لبنان دستخوش بحرانی اقتصادی است که باعث شده است ارزش پول آن کشور در بازار غیررسمی بیش از ۹۰ درصد افت کند.
جامعه جهانی بارها اعلام کرده است که هرگونه کمک خارجی به لبنان، وابسته به روی کار آمدن دولتی کارآمد است که در مبارزه با فساد و ریشه‌کنی آن متعهد باشد.
کناره‌گیری سعد حریری می‌تواند بر انتخابات آینده، که از دید جامعه بین‌المللی بسیار مهم است، سایه افکند.
ماها یحیی، تحلیلگر مرکز خاورمیانه کارنگی، می‌گوید: «به نظر من این اقدام به معنای بایکوت انتخابات از سوی سنی‌ها است و احتمال دارد انتخابات عقب بیفتد. این حرکت تنش‌های فرقه‌ای را شعله‌ورتر می‌کند.»
در نظام سیاسی لبنان که پس از جنگ‌های داخلی تثبیت شد، جایگاه نخست‌وزیری سهم سنی‌ها است، رئیس مجلس از شیعه‌ها برگزیده می‌‌شود، و ریاست جمهوری از مسیحیان است.
سعد حریری نخستین بار در سال ۲۰۰۹ به نخست‌وزیری برگزیده شد و پس از گفت‌وگوهایی طولانی، یک دولت وحدت ملی با حزب‌الله و همپیمانانش شکل داد. اما آن دولت در سال ۲۰۱۱ فروپاشید.
حریری در سال ۲۰۱۶ یک بار دیگر او موفق شد دولت وحدت نوینی شکل دهد، اما پس از اعتراضات گسترده در سال ۲۰۱۹، مجبور به استعفا شد. او در اکتبر ۲۰۲۰ بار دیگر به نخست‌وزیری منصوب شد، اما نتوانست بر سر وزیران به توافق برسد و در نتیجه کناره گرفت.
