حامد کرزی، رئیس‌جمهور پیشین افغانستان، در مصاحبه‌ای ویژه با صدای آمریکا، انتخابات یا لویه جرگه را دو گزینه خوب برای مشروعیت‌بخشی به دولت جدید طالبان برشمرد و به رهبران این گروه اعلام کرد که مشروعیت ملی موردنیاز آن‌ها برای کسب رسمیت بین‌المللی، از یکی از این دو راه به دست می‌آید.

آقای کرزی با تاکید بر اهمیت انتخابات یا لویه جرگه برای به رسمیت شناختن دولت طالبان گفت: «کسب مشروعیت ملی اساس رسمیت بین‌المللی است و جنبش طالبان باید نخست، برای حکومت‌ خود پایه‌‌ای بنیان نهد که آن مشروعیت ملی است و می‌تواند از طریق انتخابات یا لویه جرگه حاصل شود.»

کرزی در ادامه، به لزوم تدوین یک قانون اساسی حتی موقت، نیز اشاره کرد و اظهار داشت: «طالبان به قانون اساسی شاهی افغانستان اشاره کردند اما نیاز است که این قانون از طریق یک فرمان، اجرایی شود و سپس زیر پرچم سه‌رنگ که قوانین مختلف افغانستان آن را از طریق جرگه‌ها تایید کرده است، به حکومت‌داری خود ادامه بدهند.»

پرچم ملی و سه رنگی که آقای غنی به آن اشاره کرده، پرچمی است که در ۲۰ سال گذشته نماد ملی افغانستان بوده و به رنگ سیاه، سبز و قرمز است که هر رنگ آن بر مفهومی خاص دلالت دارد؛ اما طالبان از زمان روی کار آمدن خود تاکنون، یک پرچم سپید را نماد مبارزات خود می‌داند و پس از به قدرت رسیدن، پرچم سپید خود را به جای پرچم سه رنگ افغانستان به اهتزار درآورده‌ است.

حامد کرزی می‌گوید که اگر طالبان مشروعیت سیاسی در سطح ملی و جهانی می‌خواهد و واقعا در نظر دارد در آینده نظامی بسازند که به مردم خدمت کند، باید در دولت جدید از تمام نیروهای افغانستان (همه اقوام) استفاده کند و زمینه کار کردن زنان باسواد افغان را نیز فراهم آورد و به دختران افغان اجازه دهد به درس و تحصیل ادامه دهند تا افغانستان به‌سوی اتحاد، همدیگرپذیری و ترقی گام بردارد و جوانان تحصیل‌کرده آن دیگر به کشورهای خارجی فرار نکنند.

او همچنین از بسته شدن در مدارس و دانشگاه‌های به روی دختران افغان انتقاد کرد و گفت: «دختران افغان باید مانند پسران این سرزمین به درس و تحصیل خود ادامه دهند؛ چون تحصیل حق، انسانی، دینی، ملی، انسانی و جهانی آنان است و نباید از این حق محروم شوند. من از تحریک طالبان می‌خواهم که هرچه زودتر زمینه تحصیل دختران را فراهم کند.»

در این مصاحبه، خبرنگار صدای آمریکا به مداخلات پاکستان در امور افغانستان و لابی‌گری سیاست‌مداران پاکستانی برای حمایت جهانی از طالبان اشاره کرد و دیدگاه را کرزی جویا شد. کرزی گفت: «پاکستان همسایه و دوست ما است اما نماینده مردم افغانستان نیست. پاکستان نباید با مداخلات یا تشویق افراطی‌گری و تروریسم یا استفاده از زور با ما رابطه برقرار کند. ما روابطی متمدنانه و استوار بر اصول مدنی و روابط بین‌المللی با همسایه‌ها و جهان را خواستاریم.»

در ۲۰ سال گذشته، مقام‌های حکومت پیشین افغانستان همواره پاکستان را به حمایت از طالبان متهم کردند. اینک نیز با ساقط شدن نظام این کشور به دست طالبان، رفت‌وآمد مقام‌های پاکستانی به کابل افزایش یافته است و دولت‌مردان پاکستانی در تلاش‌اند تا جامعه جهانی طالبان را به رسمیت بشناسد. این رفتار مقام‌های پاکستان با واکنش‌ تند سیاست‌مداران افغان روبه‌رو شده است؛ اما سران طالبان در زمینه خاموش‌اند و تاکنون اظهارنظری نکرده‌اند. شماری از سیاسیون افغان بر این باورند که اگر دولت طالبان همین گونه ادامه پیدا کند، پاکستان نخستین کشوری خواهد بود که طالبان را به رسمیت می‌شناسد؛ چون این گروه ساخته و دست‌نشانده این کشور است و به همین دلیل، در حد توان تلاش می‌کند تا طالبان بار دیگر شکست نخورد.

نیروهای طالبان پس از فرار اشرف غنی، رئیس‌جمهور پیشین افغانستان، به کابل رسیدند و قدرت سیاسی را به‌زور تصاحب کردند. آن‌ها پس از یک هفته، دولت و کابینه جدید خود را معرفی کردند و از همان روز نخست اعلام دولت خود در تلاش‌اند تا جامعه جهانی آن‌ها را به رسمیت بشناسد اما تاکنون موفق نشده‌اند و به نظر می‌رسد تا زمان ایجاد نظامی فراگیر بر مبنای خواست و اراده تمام مردم  افغانستان، هم مشروعیت جهانی کسب نخواهند کرد. طالبان هر چند تاکید می‌کند که دولت جدید آن همه‌شمول است، در عمل می‌بینیم که خود آنان همه کاره‌اند و زنان افغان حتی به شکل نمادین هم در دولت نقشی ندارند.

جاوید، آگاه سیاسی افغان، می‌گوید: «طالبان باید از پنج سال دور نخست حکومت‌داری مستبد، ناکارامد و بی‌هدف خود درس بگیرند که چگونه از هم پاشید و نابود شد. طالبان دولتی اعلام کرده که نه قانون دارد نه رئیس‌جمهور. همه‌کاره خودشان‌اند. اگر طالبان این گونه ادامه دهد، امروز یا فردا شکستش حتمی است. افغانستان با داشتن اقوام مختلف به دولتی فراگیر و برخاسته از اراده آنان نیاز دارد. دلیل ساقط شدن نظام غنی هم استبداد، یکه‌تازی و حذف اقوام دیگر بود و امروز طالبان بر همان طبل می‌کوبند. طالبان اگر دولت می‌خواهد، به انتخابات شفاف زیر نظر سازمان ملل نیاز دارد تا همه افغان‌ها با رفتن پای صندوق رای سرنوشت خود را انتخاب کنند. اگر چنین نشود، جنگ و انقلاب دیگر در راه است که بهای آن را مانند گذشته مردم خواهد پرداخت.»