طالبان پس از اعلام حکومت در افغانستان، محمد داوود سلطان‌زوی، شهردار پیشین کابل را برکنار کرد و یکی از حامیان خود را به این سمت گماشت تا کارهای شهرداری را مدیریت کند و پیش ببرد. شهردار جدید هم به مجرد رسیدن به این سمت، تمام کارمندان زن این نهاد را اخراج کرد و دستور داد که در خانه‌ بمانند و دیگر سرکار بازنگردند.

شهردار کابل پس از برکنار کردن کارمندان زن از این نهاد، به رسانه‌ها گفته که این تصمیمی است که رهبری طالبان اتخاذ کرده‌اند و اکنون در تلاش‌‌اند به‌ جای کارمندان زن، کارمندان مرد استخدام کنند تا فعالیت این نهاد مانند گذشته به شکل عادی ادامه یابد.

گفتنی است که شهردار جدید کابل همه کارمندان زن را از کار بیکار نکرده است و آن‌هایی که در سطح شهر کابل مسئول دستشویی‌های بانوان‌اند، همچنان می‌توانند به کار خود ادامه دهند.

کارمندان زن شهرداری کابل در حالی از وظایف خود کنار گذاشته می‌شوند که طالبان پس از به دست گرفتن دوباره قدرت سیاسی در افغانستان، به تمام زنان افغان که در نهادهای دولتی و خصوصی کار می‌کردند دستور داد تا اطلاع ثانوی به خانه‌ بازگردند و سر کار حاضر نشوند. بعدا معلوم شد که منظور از «اطلاع ثانوی» مخالفت همیشگی طالبان با کار کردن زنان بیرون از منزل است و حالا طالبان مخالفت علنی خود با کارکردن زنان را اعلام کرده و دستور داده‌ است زنان در خانه‌ بمانند و مسئولیت پرورش فرزندان را به عهده بگیرند.

روز یکشنبه، طالبان وزارت زنان افغانستان را که یکی از مهم‌ترین نهادهای حامی زنان افغان در ۲۰ سال گذشته بود، منحل کرد و به‌جای آن وزارت امر به معروف و نهی از منکر را تاسیس کرد. آنان به این اقدام‌ها نیز قناعت نکردند و دختران بالاتر از کلاس ششم را نیز از رفتن به مدرسه بازداشتند.

برکناری کارمندان زن از نهادهای دولتی افغانستان و منع تحصیل دختران بالاتر از کلاس ششم در مدرسه با واکنش‌ تند زنان و دانشجویان افغان مواجه شده است. آنان بار دیگر به خیابان‌ها آمدند و مخالفتشان را با این تصمیم طالبان اعلام کردند تا رهبری این گروه را وادارند در این زمینه تجدیدنظر کنند؛ اما طالبان همچنان تاکید دارند که زنان نمی‌توانند بیرون از خانه کار کنند و هر روز که می‌گذرد، محدودیت‌های جدیدتری برای زنان افغان وضع می‌کنند.

اکنون که زنان افغان و دختران دانش‌آموز این کشور از طالبان ناامید شده‌اند، در تلاش‌اند از طریق رسانه‌ها صدای خود را به گوش جامعه جهانی برسانند تا بلکه جامعه جهانی به طالبان فشار بیاورد تا از این حرکت‌ها دست بردارد و زنان را از حقوق اساسی‌ خود محروم نکند اما جامعه جهانی نیز همچنان بی‌تفاوت و خاموش به نظاره نشسته است تا شاید تصمیم طالبان خودبه‌خود عوض شود.

طالبان ۲۰ سال پیش هم در دوره نخست حکومت‌ خود با مدرسه رفتن دختران و کارکردن زنان در بیرون از خانه مخالف بود اما با روی کار آمدن دوباره طالبان، افغان‌ها امید داشتند که طالبان تغییر کرده باشند و برخوردهای نادرستشان با زنان را اصلاح کنند اما در عمل دیده می‌شود که طالبان همان طالبان ۲۰ سال پیش‌اند که هنوز هم به آزادی زنان و رفتن آنان به مدرسه و آموزش باور ندارند و حتی نسبت به گذشته جدی‌ترند و محدودیت‌هایی که می‌گذارند بیشتر شده است.