مرز میان آریانا گراندی و عموم مردم به اندازه کاغذ باریک ولی در عین حال غیرقابل نفوذ بود. در کنسرت امشب ورزشگاه او۲، اولین توقف خواننده در تور اروپایی خود «شیرین‌کننده» (Sweetener)، امنیت به شدت بالاست: سگ‌ها و افسران پلیس همه جا هستند و تمام ۲۰ هزار شرکت‌کننده کنسرت ملزم بودند وسایل خویش را در یک «کیسه پلاستیکی شفاف» با خود حمل کنند. اما کمی بعدتر، خواننده را می‌بینید که دست هوادارانش در صف اول را می‌فشارد و چشم در چشم ستایشگرانش خیره می‌شود. اگر گراندی می‌خواست بهشت امن خود را ایجاد کند، این فضا فضایی در میانه بود: به دور از نور درخشان صحنه ولی هنوز غرق در شکوه.
دلیل خاصی برای این وضعیت دوگانه وجود داشت. دو سال پیش تور «زن خطرناک» (Dangerous Woman) آریانا گراندی در منچستر هدف حمله یک بمب‌گذار انتحاری قرار گرفت و ۲۲ نفر جان خود را از دست دادند. او کمی در سکوت به سر برد تا دو هفته بعد برای برگزاری یک کنسرت خیریه در شهر حاضر شد و هنگام اجرای «برای آخرین بار» (One Last Time) به پهنای صورت اشک ریخت. آهنگی که بعد از آن به نماد افرادی که تحت تاثیر این فاجعه قرار گرفته بودند، تبدیل شد. شاید بپرسید این خواننده که برای ۵ سال گذشته یکی از جنجالی‌ترین هنرمندان در چشم عموم مردم بوده است اکنون اینجا چه می‌کند؟ اجرا برای ۶۰ هزار نفر در طول سه شب (که پنجاه و دومین اجرا در تور شیرین‌کننده اوست) اما به نظر می‌رسد اجرای کنسرت برای گراندی تبدیل به مرحم شده است.
اما در این کنسرت نشانه‌هایی جزیی از آسیب‌پذیری وی نیز هست، «برای آخرین بار» در فهرست آهنگ‌های کنسرت جایی ندارد. به جای آن گراندی بر برجسته‌ترین نقطه قوت خویش تکیه می‌کند: صدایش. او کنسرت خویش را با اجرای بی‌نظیر و روی نتی از «قطرات باران» (raindrops) شروع می‌کند که با هم‌خوانی از پایین صحنه آغاز می‌شود. بعد آهنگ «خدا یک زن است» (God is a woman) را چنان با شور و نشاط می‌خواند که نمی‌دانید به کجای صحنه خیره شوید. آهنگ کمتر شنیده شده «فکر بد» (Bad Idea) از آلبوم ۲۰۱۹ خود «متشکرم، بعدی» (thank u, next) آهنگ بعدی است و نیمه اول نمایش با آهنگ «با دوست‌دخترت بهم بزن، کسل شدم» (Break Up With Your Girlfriend, I’m Bored) به پایان می‌رسد.
تمام نمایش چنین روند سریعی دارد که از طرفی، جای کمی برای ارتکاب اشتباه می‌گذارد و در طرف دیگر به گراندی لحظه‌ای نیز اجازه استراحت و نفس گرفتن نمی‌دهد. جایی برای گفتگوهای بی‌معنی در حاشیه این کنسرت وجود ندارد؛ نمایشی است خستگی‌ناپذیر از عجایب پاپ و همه ملزومات آن را دارد. در نیمه بعدی نمایش، آهنگ‌های محبوبی مانند «خوب باش» (Be Alright) و «بیشتر دوستم بدار» (Love Me Harder) به اجرا گذاشته شدند. گراندی به گونه‌ای درخشان هم در پی خوشحال و سرگرم کردن مخاطب است و هم به شدت کنترل امور را در دست دارد و همین باعث می‌شود مخاطب از نمایش پاپی درخشان و پر از شگفتی‌های ریز و درشت لذت ببرد.
چند مورد نیز باعث حواس‌پرتی مخاطب است. نورپردازی در بعضی مواقع کمی مات بود و گراندی را محو در رقاصان پشت صحنه نشان می‌داد. برای چنین نمایش پاپ عظیمی، جلوه‌های ویژه خیره‌کننده بدیهی به نظر می‌رسد ولی در این کنسرت کمی قربانی به نمایش گذاشتن صدای گراندی شده بود. اما چه صدایی. او هر چه بخواند، چه از رپ کردن متکبرانه در «لبخند دروغین» (Fake Smile) -«با دستانی گره کرده بر سینه و لب‌هایی غنچه شده» و چه از فریاد‌های بی‌نظیر در آهنگ «زن خطرناک»، نشان داده است که به جای فردی که صرفا بلد است بخواند، در پیچ و خم صدای خویش زندگی می‌کند.
وقتی مخاطبان هنگام شنیدن آهنگ «اشکی برای ریختن نمانده» (No Tears Left to Cry) در پوست خود نمی‌گنجند یا هنگامی که با او هنگام خواندن «متشکرم، بعدی» همراه می‌شوند است که می‌فهمید این آثار از قلب آریانا گراندی برخواسته‌اند. بعد از فاجعه دهشتناک سه سال پیش، این کنسرت معنای خاصی برای بسیاری از مردم دارد. این که او امروز اینجا ایستاده است نشان از استقامت و پایمردی این ستاره عظیم پاپ به عنوان یک زن و یک فرد مشهور است. و این که او با این کار یکی از هیجانی‌ترین نمایش‌های پاپ در کل امسال را از خود به اجرا گذاشت. خب این معجزه‌ای جزیی است.
این نوشته برگردان فارسی از مقالات منتشر شده دیگری است و منعکس کننده دیدگاه سردبیری روزنامه ایندیپندنت فارسی نمی باشد.
© The Independent
