بزرگ‌ترین دنباله‌داری که تاکنون مشاهده شده به سمت خورشید در حرکت است

این دنباله‌دار بیش از سه میلیون سال است که سامانه خورشیدی را ملاقات نکرده است

کشف اجرام بسیار بزرگ، مانند دنباله‌دار برناردینلی‌ـ‌برنشتاین در فهم ما از مراحل اولیه تشکیل سامانه خورشیدی بسیار تعیین‌کننده است-MARK A.GARLICK/SHEFFIELD UNIVERSITY/AFP

دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین (با نام C/2014 UN271 را که از ابر اورت (Oort) می‌آید «پدرو برناردینلی» و «گری برنشتاین» کشف کرده‌اند.) هزار بار از میانگین [اندازه] دنباله‌دارها بزرگ‌تر است و نخستین بار در سال ۲۰۱۴ در فاصله چهار میلیارد کیلومتری از سامانه خورشیدی (یعنی تقریبا در فاصله‌ای مانند فاصله نپتون [با خورشید]) کشف شد. این دنباله‌دار از زمانی که کشف شد تاکنون، چند میلیارد کیلومتر دیگر به ما نزدیک‌تر شده است. مدار این دنباله‌دار عمود بر صفحه سامانه خورشیدی است و در سال ۲۰۳۱ به نزدیک‌ترین فاصله خود از خورشید (فاصله‌ای که به نام نقطه حضیض خورشیدی شناخته می‌شود) می‌رسد. اما منجمان آماتور، صرف‌نظر از اندازه این دنباله‌دار و [همچنین] نزدیک بودنش به خورشید (نزدیک‌ترین ستاره به ما)، حتی در درخشان‌ترین حالت نیز فقط با تلسکوپ‌های بزرگ می‌توانند آن را رصد کنند.

Read More

This section contains relevant reference points, placed in (Inner related node field)

گری برنشتاین از دانشگاه پنسیلوانیا که این دنباله‌دار را کشف کرد و به نام او ثبت شده است، می‌گوید: «ما این افتخار را داریم که احتمالا بزرگ‌ترین دنباله‌داری را که تاکنون مشاهده شده - یا دست‌کم بزرگ‌تر از همه دنباله‌دارهایی بوده است که تاکنون به دقت بررسی شده‌اند، کشف کرده‌ایم و آن را از نظر زمانی آنقدر به موقع شناختیم که بتوان تغییر و تحولات و گرم شدن آن را مشاهده کرد. این دنباله‌دار بیش از سه میلیون سال است که سامانه خورشیدی را ملاقات نکرده است.»

این دنباله‌دار از ابر اورت (Oort) سرچشمه گرفته است یعنی از مجموعه‌ای از خرده‌سیاره‌های یخی و اجرام آسمانی که از مقدار زیادی گرد و غبار تشکیل شده‌اند. اگرچه این ابر با درک امروزین ما از علم، فقط به لحاظ نظری وجود دارد، گمان می‌رود که این اجرام در فاصله بین ۰.۰۳ تا ۳.۲ سال نوری از خورشید، خورشید را احاطه کرده‌اند و میلیاردها سال پیش با حرکت مشتری، زحل، زهره و نپتون به نقاط دوردست سامانه خورشیدی پراکنده شده‌اند.

گمان می‌رود دنباله‌دار برناردینلی-برنشتاین بزرگ‌ترین عضو ابر اورت باشد که تاکنون کشف شده است و این نخستین دنباله‌داری است که در مسیری چنین دوردست شناسایی می‌شود. 

ستاره‌شناسان بر این باورند که ممکن است دنباله‌دارهای کشف نشده در این ابعاد، بسیار بیشتر از این‌ها باشند که در ابر اورت، فراسوی پلوتو و کمربند کویپر معطل مانده‌اند.

تد لاوئر، ستاره‌شناس آزمایشگاه تحقیقات ستاره‌شناسی فروسرخ-نوری (NOIRLab) می‌گوید: «این محل تجمع و لنگرگاه جمعیت ناشناخته‌ای از اجرام بزرگ در ابر اورت است که وجود آن [برای توجیه این مساله] و برای [درک] ارتباط آن با مهاجرت زودهنگام غول‌های یخی‌ـ‌گازی (بی‌درنگ پس از شکل‌گیری سامانه خورشیدی) بسیار ضروری است.»

کریس دیویس، مدیر برنامه آزمایشگاه تحقیقات ستاره‌شناسی فروسرخ-نوری بنیاد ملی علوم، افزودد: «کشف اجرام بسیار بزرگ، مانند دنباله‌دار برناردینلی‌ـ‌برنشتاین در فهم ما از مراحل اولیه تشکیل سامانه خورشیدی بسیار تعیین‌کننده است.»

© The Independent

بیشتر از جهان