چند ماه پیش مراسم عروسی باشکوهی در اسلام‌آباد برگزار شد. چنین ازدواج‌هایی نه دو یا سه روز، بلکه هفته‌ها طول می‌کشد. عروسی پسر یکی از افراد مشهور بود، بنابراین هرکسی مشتاق بود تا برای شرکت در آن مراسم دعوت شود.

برادر داماد در صف اول مراسم قرار داشت و چرا که نباشد، جشن ازدواج برادرش بود. چه در مراسم حنابندان و چه رقص و پایکوبی‌ها، با احساس رقصید و عکس‌های خوبی گرفت. با مهمانان هم دیدار و روبوسی کرد و همه را خوش‌آمد گفت.

اما برادر داماد به کسی نگفت که چند روز قبل از عروسی، نتیجۀ معاینات کرونای او مثبت اعلام شده است. به گفته وی، مگر چه می‌شود که کرونا داشته باشم؛ چگونه می‌توانم ازدواج برادرم را ترک کنم و در آن حضور نداشته باشم؟

از جانب دیگر، چند روز پیش برای کاری به «مرکز ملی پس‌انداز» در اسلام‌آباد رفتم. با توجه به تعداد کارمندان، همزمان ده نفر اجازۀ ورود به داخل داشتند. مردم نیز از یکدیگر فاصله می‌گرفتند.

مردی نیز با پسر سیزده یا چهارده ساله‌اش آمده بود. مانند هر کس دیگری در آنجا، پدر و پسر ماسک زده بودند. اما ماسک پسر فقط روی چانه و دهانش بود، بینی‌اش کاملاً در معرض ویروس کرونا قرار داشت.

یک زن جلو رفت و به آرامی به کودک گفت، پسرم ماسک را روی بینی‌ات نیز بگذار، زیرا احتیاط بسیار مهم است. با این توصیۀ زن، پدر به پسرش گفت: «هیچ اشکالی ندارد، همین طور درست است.»

پاکستانی‌ها تنها ملتی نیستند که تا هنوز کرونا را باور ندارند. با یکی از دوستان در ایالات متحده صحبت داشتم، گفت که دوست صمیمی آمریکایی او که از طرفداران ترامپ است نیز کرونا را توطئه یا شایعه می‌خواند تا آن که پدر و مادرش به این بیماری مبتلا شدند.

ما هم شبیه آن‌هاییم. تا زمانی که یکی از نزدیکان ما به این بیماری موذی و خطرناک مبتلا نشود، خود را مصون و محافظت‌شده می‌پنداریم.

در چنین شرایطی، عمران‌خان، نخست‌وزیر کشور، ارتش را به اجرای دستورالعمل‌های معیاری (SOPs) فراخواند. نخست‌وزیر پس از جلسه کمیته هماهنگی ملی، طی سخنرانی در یک کنفرانس مطبوعاتی  گفت: «اگر مراقب نباشیم و نکات ایمنی را رعایت نکنیم، باید قرنطینه شویم. ارتش نیز با پلیس به خیابان‌ها خواهند آمد تا دستورالعمل‌های کرونایی را اجرا کنند.»

طبق گزارش سازمان بهداشت جهانی، از روز پنجشنبه، میزان بروز ویروس کرونا در ۱۷ شهر و منطقه بزرگ پاکستان بیش از ۵ درصد است. این شهرها شامل چهار مرکز ایالتی از جمله اسلام‌آباد، راولپندی، و گوجرانوالا است.

علاوه بر این، شهرهای مردان، ملتان، بهاولپور، نوشهره، حیدرآباد، مظفرآباد، سوات، فیصل‌آباد، ایبت‌آباد و گلگت نیز ۵ درصد یا بیشتر موارد مثبت کرونا دارند.

سر و صدای زیادی در مورد فراخوانی ارتش مطرح است که گویا نهادهای غیرنظامی ضعیف و شکست خورده‌اند و اگر این وظیفه به ارتش سپرده شده، پس چه چیزی برای مدیریت نهادهای غیرنظامی و دولت باقی مانده است؟

یک ضرب‌المثل انگلیسی می‌گوید «سهم شیطان را بپرداز» (Give the Devil his Due - به فکر عاقبت باش). وضعیت بخش بهداشت کشور برای هیچ کسی پوشیده نیست. سال گذشته هنگامی که این بیماری همه‌گیر در پاکستان شیوع یافت، کارشناسان گفتند که به دلیل بی‌توجهی دولت فعلی به بخش بهداشت، نسبت به گذشته در پاکستان وضعیت بدتر خواهد شد. اما بخش بهداشت نه تنها بار اصلی بحران کرونا را متحمل شد، بلکه آن را با موفقیت هرچه تمام‌تر انجام داد.

ویروس کرونا در مجموع، و موج سوم آن به ویژه، نه تنها یک وضعیت اضطراری ملی، بلکه جهانی است. این امر مستلزم استفاده از همه منابع و نیروی انسانی است. هنگامی که به بازارها سر می‌زنید، چنان به نظر می‌رسد که گویا به کشور نیوزیلند آمده‌اید و در آنجا از بیماری کرونا هیچ خبری نیست. سپس، وقتی آمار روزانه بیماران و مرگ و‌میرها را بخوانید، هوش از سرتان خواهد رفت.

اولین مورد این است که این همه‌گیرب شکل بحرانی و خطرنانی به خود گرفته است و کشورهای مختلف در سراسر جهان، خواه دموکراسی باشند یا دیکتاتوری، چه کشورهایی که تحت حکومت ارتش هستند یا ارتش نفوذ بیشتری نسبت به دولت سیاسی دارد، چه برعکس، برای جلوگیری از شیوع بیشتر این بیماری از ارتش کمک خواسته‌اند.

این کشورها شامل انگلستان، اندونیزی، کوره جنوبی و تایوان هستند. ارتش یک فرماندهی ملی با نیروی کار منضبط است که امن و نظم عامه را تأمین می‌کند.

اما با جرأت تمام، با دو مورد از اظهارات حکومت مخالف هستم. یکی این‌که برای خرید عید عجله کنید، تا در آخرین روزهای ماه رمضان بازارها شلوغ نشوند، و دیگر، تصمیم به لغو نکردن امتحانات سطح (A) و (O) کمبریج.

می‌گویند «سلامتی ثروت است».  این بیماری همه‌گیر در حال گسترش است، تعداد بیماران مبتلا به کرونا روز به روز در حال افزایش است، و هر روز افراد بیشتری زندگی خود را از دست می‌دهند. بنابراین، آیا خرید عید در چنین شرایطی ضروری است؟ چه خرَد و حکمتی باعث شده است که کودکان را در معرض این ویروس قرار دهیم تا از طریق آن‌ها خانواده‌هاشان آلوده شوند؟ 

جای حیرت است که از یک سو سخن از قرنطینۀ شدید زده می‌شود و از سوی دیگر خرید عید مجاز اعلام می‌شود، از یک طرف مدارس و نهادهای آموزشی در مناطق آسیب دیده بسته می‌شوند، و از جانب دیگر کودکان با شرکت در امتحانات در معرض خطر قرار می‌گیرند.