مشاور ارشد دولت بریتانیا هشدار داد که اگر این کشور بخواهد امیدوار باشد در مبارزه جهانی با تغییرات اقلیمی پیشگام باشد، «بی‌نهایت مهم» است که در  طرح‌های استخراج نفت و گاز دریای شمال، سختگیری بیشتری اعمال کند.

لرد دِبِن، عضو مجلس اعیان بریتانیا از حزب محافظه‌کار که دبیر کمیته تغییرات اقلیمی (سی سی سی) است، می‌گوید قراردادی که اخیرا میان دولت و صنایع نفت و گاز امضا شد فاقد بلندپروازی‌های لازم است و ممکن است پیشرفت به سوی کاهش گازهای گلخانه‌ای بریتانیا را کُند کند. 

دولت جزئیات معاملات مرتبط با استخراج نفت و گاز در دریای شمال را که مدت‌ها انتظارش می‌رفت، در ماه مارس منتشر کرد. متن این قرارداد احتمال دریافت مجوز برای حوزه‌های جدید نفت و گاز را رد نمی‌کند و در عوض تصریح می‌کند که پروژه‌های جدید استخراج درصورت موفقیت در آزمایش‌های مرتبط با «حفظ محیط زیست»، می‌تواند عملی شود. 

کواسی کوارتنگ، وزیر بازرگانی بریتانیا، مدعی است که این موافقتنامه با وعده کاهش گازهای ناشی از عملیات استخراج فراساحلی (دریایی) به نصف میزان آن در سال ۲۰۱۸ تا سال ۲۰۳۰  «پیامی روشن به جهانیان فرستاده است که بریتانیا کشوری از نظر سوختی پاکیزه خواهد بود.» این سخنان پیش از برگزاری دور مهم دیگری از کنفرانس زیست‌محیطی سران موسوم به «کاپ ۲۶» منتشر شده است که قرار است در اواخر سال جاری در شهر گلاسگوی اسکاتلند برگزار شود.

اما لرد دبن می‌گوید در حالی که بریتانیا قصد دارد رهبری مبارزه با بحران زیست‌محیطی را برعهده گیرد، چشم‌اندازهای گسترده‌تری (در مورد توافق‌های مرتبط با استخراج نفت و گاز) باید درنظر گرفته شود.

او به ایندیپندنت گفت: «این امری بسیار مهم است، زیرا یکی از چیزهایی است که به ما امکان می‌دهد به دیگران برای حل مسایلشان کمک کنیم.

«نحوه برخورد ما در مورد نفت و گاز دریای شمال... نمونه بسیار مهمی برای ترغیب دیگر کشورها برای تعهد به کاهش گازهای گلخانه‌ای به صفر و عمل به آن است.»

کارزار ایندیپندنت تحت عنوان «به بحران اقلیمی دامن نزنید»، از بریتانیا می‌خواهد در جهت نقشی که در رهبری دیگر کشورها برای محدود کردن گازهای گلخانه‌ای برعهده گرفته است، اقدامات بیشتری در مورد سوخت فسیلی انجام دهد.

گروه مستقل «سی سی سی» که به دولت بریتانیا پیرامون بحران اقلیمی مشاوره می‌دهد، در گزارش اخیرش می‌گوید اگر بریتانیا بخواهد به هدف خود برای کاهش تولید گازهای سمی به صفر تا نیمه قرن برسد، باید تا سال ۲۰۳۰ انتشار گازهای ناشی از عملیات استخراج دریایی نفت و گاز را نسبت به میزان آن در سال ۲۰۱۸، تا ۶۸ درصد  کاهش دهد.

لرد دبن افزود: «ما طرح بسیار دقیقی از مراحل مختلف آنچه باید جهت رسیدن به صفر (در تولید گازهای گلخانه‌ای) انجام داد، ارائه کردیم. آنچه می‌بینیم، این است که اگر قرار باشد به آن هدف برسیم، باید در این زمینه بلندپروازی بیشتری داشته باشیم.»

«ما در جریان انتقال (به سوخت غیرفسیلی) در چند سال آینده همچنان به سوخت فسیلی نیازمند خواهیم بود. چنین نیست که ناگهان بگویید «سوخت فسیلی کافی است». نکته اینجاست که ما باید از سوخت فسیلی به سوی استفاده از نوعی انرژی حرکت کنیم که تا این حد گران نباشد.»

«ما در تلاش فهماندن این نکته به دولت هستیم که اگر به سطحی نرسیم که در این هدف درنظر گرفته شده است، تنها نتیجه آن این خواهد بود که مجبور می‌شویم به راه‌های دیگری متوسل شویم که در واقع پرهزینه‌تر و دشوارتر است.»

لرد دبن در نامه‌ای که در پایان ماه مارس به آقای کوارتنگ فرستاد، میزان کاهش گازهای گلخانه‌ای درنظر گرفته شده در موافقتنامه (استخراج نفت و گاز شمال) را «بسیار کمتر» از آنچه توصیف کرد که بریتانیا برای رسیدن به هدفش نیاز دارد. 

او افزود که یک طرح ضعیف پیرامون کاهش پیامدهای محیط زیستی استخراج نفت و گاز در دریای  شمال، «موقعیت برتر بریتانیا» را پیش از برگزاری کنفرانس کاپ ۲۶ «به خطر می‌اندازد.»

لرد دبن به ایندیپندنت گفت که هرگونه توافق در مورد عملیات استخراج نفت و گاز دریای شمال، علاوه بر عملکرد پیرامون بحران تغییرات اقلیمی، باید از مشاغل کارکنان این صنعت و حقوقشان حفاظت، و آن را تقویت کند. 

بریتانیا بزرگترین تولیدکننده نفت و گاز در اروپاست، اما از دهه ۱۹۹۰، حجم تولیدات آن در حال کاهش بوده است.

گذشته از فشارهای مرتبط با بحران تغییرات اقلیمی، صنایع نفت و گاز این کشور با چالش‌های دیگری، از جمله افت بهای نفت و گاز در نتیجه همه‌گیری کرونا، نیز رو‌به‌روست. آمار منتشره از اتحادیه‌های کارگری حاکی از آن است که در نیمه دوم سال ۲۰۲۰ حدود ۱۲ هزار نفر از کارکنان صنایع نفت و گاز دریای شمال مشاغل خود را از دست داده‌اند.

یک گزارش دیگر مرتبط با این صنایع که در سال ۲۰۱۸ منتشر شد، برآورد کرده است که حجم حوزه‌های  نفت و گاز دریای شمال به اندازه‌ای است که دستکم تا ۲۰ سال دیگر میزان تولید را حفظ خواهد کرد، اما گروه‌های طرفدار محیط زیست از مدت‌ها پیش هشدار داده بوده‌اند که استخراج بی‌رویه نفت و گاز، با تعهدات بریتانیا در معاهده تاریخی (آب و هوای) پاریس که پنج سال پیش به امضای کشورهای جهان رسید، در تضاد است.

لرد دبن می‌گوید: «دریای شمال در زمانی که همه به سوخت فسیلی متکی بودند و انتظار داشتند همچنان متکی بمانند، جایگاه مهمی داشت.»

«ما اکنون در جهانی زندگی می‌کنیم که دیگر به میزان گذشته به آن (سوخت فسیلی) متکی نیستیم و بی‌تردید قصد هم نداریم متکی بمانیم. دولت باید با جدیت نه تنها به جایگزین کردن مشاغل از‌دست‌رفته، بلکه به توانایی اقتصادی و حمایت از دولت‌های محلی نیز فکر کند.»

«هنگامی که کارخانجات تولید پنبه یا معادن ذغال سنگ تعطیل شدند، ما از قبل به این که چگونه با (پیامد) این مسایل برخورد کنیم، فکر نکرده بودیم. اما باید این کار را در مورد تغییرات اقلیمی انجام دهیم، وگرنه از حمایت لازم مردم برخوردار نخواهیم شد.»

گروه‌های طرفدار محیط زیست نیز با توافق دولت و صنایع نفت و گاز شمال مخالفند. بسیاری از آن‌ها امیدوار بودند بریتانیا راه دانمارک، فرانسه و ایرلند را دنبال کند و قول بدهد که از صدور مجوز جدید استخراج نفت و گاز خودداری خواهد کرد.

سازمان صلح سبز، این موافقتنامه را یک «شکست عظیم در مدیریت تغییرات اقلیمی در سال کنفرانس کاپ ۲۶» توصیف کرده است. سازمان «دوستان زمین» گفته است که این طرح «برملاکننده ریاکاری بیدادگرایانه» در قلب برخورد بریتانیا به بحران تغییرات اقلیمی است.

یک سخنگوی دولت گفت: «بریتانیا نخستین کشور در میان کشورهای جی ۷ بود که با موافتنامه انتقال صنایع نفت و گاز به سوخت سبز و تمیز از طریق "توافق انتقال دریای شمال" حمایت کرد.»

«همان گونه که کمیته تغییرات اقلیمی لرد دبن مطلع است، نفت و گاز همچنان در جریان انتقال انرژی و حرکت ما به سوی (رساندن میزان تولید گازهای گلخانه‌ای) به صفر در سال ۲۰۵۰ نقش مهمی خواهد داشت. این توافق به دستیابی به کاهش ۶۰ میلیون تن گاز گلخانه‌ای بریتانیا که شامل ۱۵ میلیون تن تولیدات نفت و گاز دریای شمال تا سال ۲۰۳۰ است، کمک خواهد کرد.»