بعد از شکست بزرگی دیگر، میکل آرتتا دوباره سراغ شکایت از جزئیات و حواشی بازی رفت. از مربی آرسنال پرسیده شد چگونه است که تیمش ۴۴ بار از پس دفاع حریف عبور کرده ولی هیچ بار موفق نشده است و هیچ کس در نوک حمله برای به ثمر نشاندن این اقدامات وجود ندارد. 

آرتتا پاسخ داد: «عبور از خط دفاعی شامل پاس‌های هوایی نمی‌شود» و اگر بخواهیم منصف باشیم این گفته درست است. مثالی از آن در همین بازی وقتی بود که هکتور بلرین توپ را از روی زمین از پس پیر امریک اوبامیانگ عبور داد و ۱۴ ثانیه بعدتر آن توپ در دروازه آرسنال نشست. 

واقعیت دهشتناک آرسنال این است که فارغ از این که آرتتا چه تعریفی از عبور از خط دفاعی کند، خط حمله این تیم اصلا کارآمد نیست و خط دفاعی آن هم عملکرد چندان بهتری ندارد. 

چندین سؤال اساسی وجود دارد که منجر به تشکیل سؤالات حتی بزرگ‌تری هم می‌شود. واقعا برنامه آرسنال برای حمله چیست؟ 

آیا کل برنامه این است که حمله را حول محور اوبامیانگ شکل داد؟ آیا اوبامیانگ اصلا شایستگی چنین موقعیتی را دارد؟ اگر بلی، پس منطق پشت قرارداد جدید اوبامیانگ چه بود؟ آیا این وضعیت هم احتمال آن را دارد که به وضعیت مسعود اوزیل دیگری تبدیل شود؟ بدین معنی که به یک مهاجم کارکشته آن قدر دستمزد پرداخت کرد که خود او به جای راه حل، به مشکلی برای تیم مبدل شود. آیا اصلا باشگاه دیگری وجود داشت که حاضر بود به اوبامیانگ همین قدر دستمزد پرداخت کند؟ 

یا همان طور که یکی از شخصیت‌های سابق باشگاه که هوادار این مهاجم است، تعجب کرده است: «این قرارداد چه چیزی درباره کاپیتانی می‌گوید که برای قرارداد جدید در تیم ماند به جای آن که سعی کند به باشگاهی در لیگ قهرمانان راه یابد؟» 

آیا پولی که برای افزایش دستمزد اوبامیانگ پرداخته شد، امکان استفاده بهتر در جایی دیگر نداشت؟ به ویژه وقتی او از اولین بازی بعد از امضای قرارداد تاکنون حتی یک گل هم نزده است. 

قطعا سؤالات عمیق‌تری نیز نسبت به روند استخدام بازیکنان این باشگاه وجود دارد. 

یکی از منابع آگاه گفت این تیم «بازیکنان متعددی دارد که می‌دانند به مراحل بالاتری از جایگاه فعلی خود در آرسنال نخواهند رسید». 

می‌توان استدلال کرد که این «استیصال»، به قول یکی دیگر از منابع آگاه، وقتی دیده می‌شود که آرسنال سعی می‌کند از توماس پارتی هر وقت که ممکن می‌شود استفاده کند. در این مسابقه اما به بازی گرفتن او بعد از سه هفته نتیجه معکوس داشت. 

بحثی مستدل وجود دارد که اگر کسی بخواهد تیم آرسنال را دوباره از صفر بچیند، تنها ۶ یا ۷ بازیکن فعلی در ترکیب باقی خواهند ماند. 

آرتتا وظیفه خطیری در این زمینه برعهده دارد. اما در این راه سؤالاتی هم باید از این مربی پرسیده شود. 

کیفیت تیم و فقدان تجربه مربیگری توضیحی برای ‌عدم توانایی این تیم برای نشاندن توپ به تور دروازه نیست. 

دقیقا به همین دلیل است که اوضاع نگران‌کننده شده است، حتی اگر تماشاچیان بازی و دست‌اندرکاران آرسنال هنوز با دیدی مثبت درباره این تیم حرف می‌زنند. 

اگر نظر آرتتا درباره فوتبال به همان خوبی باشد که همه می‌گویند، باید آسان‌تر باشد که نحوه بازی تیم او را مشاهده کرد و ریزه‌کاری‌های سبک بازی آن را فهمید. 

منطقی است که انتظار داشت چشم‌انداز جدی‌تری برای بازی تهاجمی چیده شود. اصول این بازی جهان‌شمول است. گرچه برای پیاده کردن آن احتمالا به بازیکنان کارکشته نیاز است اما ترکیب کلی تیم نباید به چنین امری وابسته باشد. 

آرسنال نباید فقط توپ را از روی زمین به لبه محوطه جریمه برساند و بعد هیچ کاری نکند. این امر دقیقا مشکل وضعیت فعلی است. 

این همچنین باعث کم‌رنگ شدن ادعای آرتتا است که «نوبت بازی این تیم هم خواهد رسید.» وضعیت فعلی فقط این نیست که آرسنال موقعیت‌های خود را از دست می‌دهد بلکه آن‌ها اصلا موقعیتی خلق نمی‌کنند. در آمار خلق موقعیت، آن‌ها در قعر جدول قرار دارند. این امر برای باشگاهی به اندازه آرسنال و با منابع آن بسیار قابل توجه و دلیلی عمده برای این است که آن‌ها اکنون به قعر جدول بسیار نزدیک‌تر از صدر آن هستند. 

آرتتا گفت: «بازی‌های خوبی انجام شد که ما توانستیم چندین بار به محوطه جریمه حریف نفوذ کنیم و فقط منتظر آخرین پاس یا شوت آخر بودیم تا توپ به دروازه بنشیند اما نتوانستیم این کار را بکنیم و آن‌ها حملات ما را مسدود کردند. اگر ما همین موقعیت‌ها را هر هفته خلق کنیم بالاخره مسابقات فوتبال خود را خواهیم برد. در حال حاضر به نظر می‌رسد ما هنوز راه درازی برای به ثمر رساندن گلی در این بازی‌ها پیش رو داریم.» 

اما تلاش و اقدامات آن‌ها اصلا به اندازه کافی نیست. این سؤال به گونه‌ای اجتناب‌پذیر به این سمت خواهد رفت که آیا خود آرتتا برای مربیگری تیم کافی است؟ 

شرایط این وضعیت هنوز خیلی پیچیده است ولی او نیاز به ارائه شفافیت بیشتری در کار خود دارد که حداقل آن می‌تواند به شکل گل‌زنی این تیم بروز یابد.