یک نهاد ناظر بر دارو در بریتانیا هشدار داده که برای افرادی که بدون توجیه پزشکی خاصی از درد رنج می‌برند، نباید داروهای مسکن حاوی مواد مخدر تجویز شود زیرا این گونه داروها بیش از آن که به آن‌ها کمک کند به سلامتشان لطمه می‌زند.

انستیتوی ملی بهداشت و مراقبت‌های عالی (نایس) می‌گوید به این گونه بیماران به‌جای داروهای مسکن باید تمرین‌های گروهی، طب سوزنی و درمان‌های روانی ارائه شود. 

در پیش‌نویس راهنمای جدید نهاد «نایس» آمده که اغلب داروهای معمول مسکن در بیماران بالای ۱۶ سال یا کم‌اثر بوده یا اصولا تاثیر ندارد.

در این راهنما نسبت به استفاده از داروهای مسکن حاوی مواد تخدیرکننده ابراز نگرانی شده است. نتیجه تحقیقاتی که در ماه سپتامبر گذشته توسط نظام درمان عمومی انگلستان (بخشی از بریتانیا) انجام شد، نشان می‌دهد که از هر چهار بزرگسال در بریتانیا برای یک نفر داروهای مسکن اعتیادآور تجویز شده که نیمی از آن‌ها مصرف این داروها را به مدت بیش از یک سال ادامه داده‌اند.

در بازه یک ساله میان ۲۰۱۷ و ۲۰۱۸ برای یازده میلیون و پانصد هزار نفر در انگلستان نسخه‌های داروهای اعتیادآور از جمله مسکن‌های تخدیرکننده صادر شده است. 

پیش‌نویس راهنمای جدید «نایس» می‌گوید تجویز داروهای ضدافسردگی را برای بیمارانی که از دردهای مزمن رنج می‌برند باید درنظر داشت، اما داروهایی از جمله پاراسیتامول (استامینوفن)، داروهای ضدالتهاب بدون استروئید از جمله آسپرین و ایبوپروفن و نیز بنزودیازپام یا مواد تخدیرکننده نباید تجویز شود زیرا این مواد بیش از آن که مفید باشند، به بیمار لطمه می‌زنند. 

دردهای مزمن خود یک بیماری بوده و علائم بیماری دیگری نیست. این عارضه اغلب به ناراحتی‌های عاطفی و عدم کارکرد اعضای بدن مرتبط بوده که به گفته «نایس» نمونه‌های آن را می‌توان در دردهای گسترده و مزمن عضلانی / استخوانی  و دردهای ناحیه لگن خاصره مشاهده کرد.

یک سوم تا نیمی از جمعیت بریتانیا به دردهای مزمن مبتلا هستند که نیمی از آن‌ها از افسردگی روانی رنج می‌برند. دو سوم بیماران مبتلا به دردهای مزمن قادر به کار نیستند.

نیک کاسکی، روان‌پزشک در بنیاد دانشگاه پزشکی دورسِت و رئیس کمیته راهنمای درمانی می‌گوید: «قابل درک است که بیماران مبتلا به دردهای مزمن خواهان راهنمایی روشن و درمان موثرند. اما پیچیدگی این عارضه و این که پزشکان عمومی و متخصصان پرداختن به آن را یک چالش تلقی می‌کنند، اغلب (برآوردن این خواست) را غیرممکن می‌کند. 

عدم هماهنگی میان انتظارات بیمار و نتیجه درمان‌ها می‌تواند بر روابط میان کادر درمان و بیمار تاثیر بگذارد که یکی از نتایج آن تجویز داروهای بی‌اثر و لطمه‌آور است.

این راهنما با درک روشن‌تری از شواهد درمان‌های موجود برای عارضه درد مزمن به اعتماد به نفس کادر پزشکی در گفت‌وگو با بیمار کمک می‌کند. به این ترتیب هم به پزشک و هم به بیمار برای انتظارات و مدیریت این عارضه کمک می‌شود.»

پل کریسپ، مدیر مرکز راهنمایی‌های «نایس» می‌گوید: «آن چه در این پیش‌نویس برجسته شده، اهمیت بنیادین ارتباط میان پزشک و بیمار است که از دردهای مزمن رنج می‌برد.

جایی که بسیاری از درمان‌ها یا بی‌اثر بوده یا تحمل نمی‌شود، درک این که درد چگونه بر زندگی بیمار و اطرافیانش اثر گذاشته، مهم است زیرا آگاهی از آن چه برای بیمار اهمیت دارد نخستین گام برای طرح یک برنامه درمانی است. 

مهم است که این پیش‌نویس همچنین نیاز به پژوهش‌های گسترده‌تر برای گزینه‌های درمانی، نبود داده‌ها در این زمینه و نیاز به دادن حق انتخاب بیشتر به این گونه بیماران اشاره می‌کند.»

مشاوره در مورد این راهنمای جدید تا روز دوشنبه ۱۴ سپتامبر ۲۰۲۰ ادامه خواهد داشت.