طبق پژوهش‌های جدید، در اثر انگلی که توسط انسان‌ها به منطقه گالاپاگوس انتقال پیدا کرده و به منقار پرندگان آسیب وارد می‌کند، آواز عاشقانه و بی‌نظیر سهره‌های گالاپاگوس در حال خاموش شدن است.
تخم‌ها و مگس‌های نابالغ «فیلورنیس داونسی»، گونه‌ای مگس خون‌آشام کە زندگی انگلی دارد، از بافت‌های داخل منقار این پرندگان تغذیه می‌کند و شکل سوراخ بینی آنها را طوری تغییر می‌دهد که دیگر نمی‌توان صدای خاص این سهره‌ها را از صدای سهره‌های دیگر تشخیص داد.
به گفته دانشمندان دانشگاه فلیندرز در جنوب استرالیا، این آسیب باعث شده است تا این سهره درختی متوسط که به «سهره داروین» مشهور است و در آستانه انقراض قرار دارد، مانند گذشته برای نوع ماده آن جذاب نباشد.
پژوهش‌گران در مقاله‌ای که توسط انجمن سلطنتی «بی» در مجموعه مقالات انجمن سلطنتی منتشر شده است، می‌گویند: «ماده‌های سختگیر، نر‌های خوش‌صدایی را انتخاب می‌کنند که بهتر آواز می‌خوانند، آوازشان طولانی‌تر یا پیچیدە‌تر است. پرنده‌های آوازخوانی که میزبان این انگل شوند و انگل بر رشد آنها تأثیر منفی بگذارد، کیفیت صدا و آواز خود را پس از بلوغ از دست می‌دهند».
تخم یا «لارو» مگس فیلورنیس داونسی، از خون و بافت‌های غضروفی در حفره‌های بینی و گوش جوجه‌ها تغذیه می‌کند و باعث تغییر شکل این اندام‌ها می‌شود.
دکتر کاترینا پیترز از دانشگاه فلیندرز، می‌گوید: «این تحقیق نشان می‌دهد که تغییراتی که به دلیل وجود انگل در اندام‌های این پرنده ایجاد می‌شود، می‌تواند در ارسال پیام جفتگیری اخلال ایجاد کند و در نتیجه، تأثیر مخربی بر جمعیت این پرندگان بگذارد».
از میان ۱۵ جزیره‌ای که تاکنون بررسی شده‌اند، در ۱۳ جزیره این مگس انگلی مشاهده شده است. این انگل یکی از بزرگترین تهدیدها برای بقای پرندگان زمینی گالاپاگوس است.
این پرنده که به «سهره داروین» مشهور است، چارلز داروین، طبیعت‌گرای مشهور بریتانیایی را در حین تحقیقاتش در گالاپاگوس در دهه ۱۸۳۰، شیفته خود کرد.
«سهره داروین» جزو اولین گونه‌های پرندگان مهره‌داری بود که شواهد میدانی انکارناپذیری را در مورد تکامل نحوه انتخاب طبیعی، در اختیار دانشمندان قرار داد.
© The Independent
