بودجه کمک به کشورهای خارجی در بریتانیا موضوعی جنجالی است و به ندرت پیش می‌آید که تیتر اخبار نباشد. تنها در ماه گذشته استر مک‌وی، از مدعیان جانشینی ترزا می، وعده داده که کمک‌های خارجی بریتانیا به کشورهای دیگر را کاهش بدهد و به میزانی که در سال ۲۰۱۰ بود، برساند. با این کار او می‌تواند ۷ میلیارد پوند به بودجه مدارس و پلیس اضافه کند.
بحث درباره کمک خارجی در هیچ موردی به اندازه کمک به هندوستان جنجالی نیست. در سال ۲۰۱۵ دولت بریتانیا تصمیم گرفت، به صورت تدریجی کمک به حکومت هندوستان را کاهش دهد و استدلال‌های محکمی هم برای این سیاست وجود داشت. باید در نظر داشت که هندوستان یک برنامه فضایی پر رونق دارد، اقتصادش به سرعت رشد می‌کند و تعداد میلیاردرهایش بیشتر از بریتانیاست. حکومت این قولش را عملی کرد، هرچند ۹۸ میلیون پوند از بودجه کمک‌های خارجی در دو سال آینده برای بازاریابی به شرکت‌های خصوصی هندی اختصاص داده شده است.
اخیرا بحث‌هایی در گرفته در مورد اینکه افراد خیّر هندی اقدامات کافی برای مقابله با نابرابری اقتصادی در کشورشان انجام نمی‌دهند. نتیجه‌گیری مطرح کنندگان این نقد این است که در حالی‌که ثروت قشر برگزیده جدید هند به سرعت افزایش یافته، این تغییر افزایش قابل توجهی در میزان کمک‌های خیریه را به همراه نداشته است. با وجود اینکه این ادعا تا حدی صحت دارد و آمارهایی وجود دارند، که آن را تایید می‌کنند، اما بسیار مهم است که شرایط پیرامونی را نیز در نظر گرفت. بله، این درست است که میزان خیرات قشر موفق اقتصادی هند بسیار کمتر از افراد هم سطح آنها در آمریکا و اروپاست، اما به جای پذیرفتن واقعیت در فرم ظاهری‌اش اجازه بدهید، تلاش کنیم بفهمیم چرا خیرخواهان هندی کمتر از سطح انتظار پول خرج می‌کنند.
نکته اول این است که تحقیقات نشان می‌دهد ایجاد مشوق‌های مالیاتی برای ثروتمندان در میزان کمک‌های خیریه نقش کلیدی بازی می‌کند. شواهد تاریخی در ایالات متحده نشان می‌دهند هرگاه هزینه نهایی اعطای کمک به خیریه کاهش می‌یابد، یعنی ارزش مشوق‌ها بیشتر می‌شود، میزان کمک‌های مردم نیز افزایش می‌یابد.
کشورهایی مانند ایالات متحده، بریتانیا، آلمان و ژاپن همگی به اهداکنندگان این امکان را می‌دهند تا با کمک به خیریه‌ها از معافیت‌های مالیاتی قابل توجه بهره‌مند شوند. اجازه دهید بریتانیا را به عنوان مثال در نظر بگیریم: اگر مالیات دهنده‌ای با نرخ بالای مالیات، با درآمد بیشتر از ۱۵۰ هزار پوند در سال، به خیریه‌ها در بریتانیا صد هزار پوند پول اهدا کند، قادر خواهد بود از طریق برنامه «گیفت اِید» مبلغ اضافی ۲۵ هزار پوند دیگر به خیریه‌ها بپردازد و در ازای آن ۳۱ هزار و ۲۵۰ پوند از مالیاتش کاسته شود.
اگر یک خیّر هندی همین مبلغ صد هزار پوند را به خیریه‌ای اهدا کند، می‌تواند نیمی از آن را از درآمد مشمول مالیاتش کسر کند. علاوه بر این باید در نظر داشت که خیرین هندی تنها زمانی می‌توانند خواهان این کسری مالیات شوند که به سازمان‌های غیرانتفاعی خاصی، که در بخش مشخصی از قانون مالیات ذکر شده‌اند، کمک کنند. با توجه به اینکه در شرایط فعلی مالیات افراد با درآمد بالا ۳۰ درصد است، نتیجه این وضعیت یک صرفه جویی ۱۵ هزار پوندی خواهد شد؛ نیمی از مقداری که افراد خیّر در بریتانیا بازپس می‌گیرند.
طبقه متوسط هند به سرعت رشد می‌کند و در کنار آن تعداد افرادی که در دسته افراد با ثروت خالص بالا و بسیار بالا قرار می‌گیرند نیز بیشتر می‌شود. با این وجود به گفته بانک جهانی در سال ۲۰۱۶ بیش از ۲۷۰ میلیون نفر در هندوستان زیر خط فقط زندگی می‌کردند. گزارش سال ۲۰۱۹ ما در «بنیاد کمک‌های نیکوکارانه» نشان می‌دهد انگیزه اصلی هندی‌ها، ۵۵ درصدشان، برای اهدای پول، کمک به فقرا بوده است. به این موضوع فکر کنید که اگر می‌توانستیم بخش بیشتری از ثروت روزافزون تولید شده در هند را به حل این موضوع اختصاص دهیم، چه پتانسیل بزرگی برای تغییر در دست داشتیم.
علاوه بر این مسائل فرهنگی هم در این زمینه نقش دارند. پیشرفت هند به سمت رفاه قابل توجه است، ولی همانطور که گفته شد، هنوز بسیاری از مردم هند در فقر زندگی می‌کنند.
نمایش‌های فخرفروشانه ثروتمندان حتی وقتی با هدفی انسان دوستانه انجام می‌شود، ممکن است با رویکردی مثبت دیده نشود؛ به خصوص وقتی با خیّرین غربی مقایسه شود. بدنام بودن افراد خیّر غالبا باعث می‌شود بسیاری در هندوستان از انجام امور خیریه به صورت عمومی منصرف شوند.
نکته دیگر اینکه بسیاری از این ثروت‌های هنگفت در هندوستان در عرض چند سال بوجود آمده‌اند و نه چند دهه. این ثروت جدید است و به همین دلیل صاحبان آن اطمینان کمتری از ثبات و امنیت‌شان دارند. شاید باید به میلیاردرهای هندی زمان بیشتری داد تا ثبات ثروت‌شان را تثبیت و تضمین کنند و سپس استراتژی خودشان را برای کمک به خیریه‌ها بوجود بیاورند. آندرو کارنگی تنها بعد از فروختن امپراتوری فولادش و بازنشستگی در سال ۱۹۰۱ به صورتی واقعی خود را متعهد به امور خیریه کرد و امروز هزاران کتابخانه، موسسه و موزه این میراث را ادامه می‌دهند.
علاوه بر این کسانی‌که توانایی کمک‌های خیریه در هند را دارند، ممکن است ترجیح بدهند به خیریه‌های جاهای دیگر جهان کمک کنند. همانطور که اشاره شد، نظام مالیاتی هندوستان، دستکم در قیاس با کشورهای دیگر عضو گروه بیست، مشوق افزایش کمک به خیریه یا جذب خیریه بین‌المللی نیست. همزمان با تکامل بنیادهای خیریه در هندوستان، در سال‌های آینده برای این مسئله هم باید چاره‌ای اندیشیده شود. ثروتمندان هندی می‌خواهند شبیه ثروتمندان در کشورهای دیگر باشند و نگاهی جهانی داشته باشند. این فرصتی است برای خیّرین هندی که هم در داخل و هم خارج از کشورشان تبدیل به خیرخواهان بزرگی بشوند.
خیرین مهم هندی زیاد وجود دارند. از جمله آنها خانواده «نیلکانی» که نیمی از ثروت‌شان را به خیریه داده‌اند و «کیران مازومدار-شاو» که سه چهارم ثروتش را به امور انسان دوستانه اختصاص داد. نکته دیگر اینکه فقط ثروتمندان بزرگ نیستند که در هند پول به خیریه‌ها اهدا می‌کنند. تحقیقات ما نشان می‌دهند که ۷۲ درصد هندی‌ها در سال گذشته پول به خیریه‌ها اهدا کرده‌اند. بنابراین کمک‌های انسان دوستانه در همه لایه‌های جامعه هند و فراتر از مرزهای طبقاتی دیده می‌شود.
علاوه بر این اثر انرژی بخش بخشش «از پایین به بالا» نیز باید مورد توجه قرار گیرد. تحقیقات پیشین نشان می‌دهند که وقتی کل مردم بیشتر به بنیادهای خیریه کمک می‌کنند، ثروتمندان نیز انگیزه بیشتری برای کمک دارند. با وجود اینکه این مسئله مفهوم کلی چیزی مانند «تعهد بخشش» که در سال ۲۰۱۰ توسط بیل گیتس و وارن بافِت راه اندازی شد را زیر سوال می‌برد، درک این نکته حیاتی است که در مورد ایجاد انگیزه برای کمک‌های خیریه بیشتر از یک راه وجود دارد.
ممکن است بعضی‌ها از وضعیت فعلی کلافه باشند و بگویند کمک‌های کافی برای اختصاص به حل مشکلات دیگر انجام نمی‌شود، اما واقعیت اینجاست که کمک‌های انسان دوستانه استراتژیک شبانه بوجود نمی‌آیند. پس بیاید کمی صبور باشیم. از همه اینها گذشته این یک فضیلت اخلاقی است.
* مایکل مپستون، مدیر بنیاد کمک‌های نیکوکارانه است. یک موسسه خیریه پیشتاز در عرصه بین‌المللی که در بریتانیا به ثبت رسیده‌است.
© The Independent
