حزب جمعیت اسلامی افغانستان علاوه بر کلیم‌الله نقیبی از قندهار و عبدالحفیظ منصور از پنجشیر، غلام فاروق مجروح از هرات را نیز برای عضویت در هیات ۲۱ نفری مذاکره کنندگان دولت افغانستان با طالبان معرفی کرده است. آقای مجروح سال‌هاست که عضو پایدار این جریان سیاسی مجاهدین است. 

غلام فاروق مجروح در سال ۱۳۴۸ در شهرستان انجیل استان هرات چشم به دنیا گشود. او دروس ابتدایی خود را در همان محل فرا گرفت و از دبیرستان دارالعلم هرات فارغ‌التحصیل شد. آقای مجروح بیشتر از آن نتوانست تحصیل کند. او از مجاهدین پایین‌رتبه وفادار به جمعیت اسلامی شد. 

با سرنگونی دولت تحت حمایت شوروی در افغانستان، جمعیت اسلامی به حکومت رسید و آقای مجروح در شهر هرات فرمانده حوزه ششم امنیتی شد. این مامورت او سه سال به‌طول انجامید، اما چندان نپایید که جنبش تازه ظهور طالبان شهر هرات را تصرف کرد. آقای مجروح به مشهد آواره شد و مدیریت اداری دفتر جمعیت اسلامی افغانستان را در آن شهر به دست گرفت. 

با آزاد شدن دوباره هرات از دست طالبان، آقای مجروح با مهاجرت خداحافظی کرد و به زادگاهش بازگشت. او این بار در هرات به مقام معاونت امنیتی لشکر هرات رسید. برگزاری لویه جرگه اضطراری پای او را به کابل کشاند. فضای داغ سیاسی در پایتخت، به دل نماینده هرات چنگ زد. چندی بعد لویه جرگه برگزار شد و آقای مجروح توانست عضو لویه جرگه شود. آقای مجروح در این مدت رابطه‌ای هم با اسماعیل‌خان، «امیر» پیشین جمعیت اسلامی در حوزه غرب برقرار کرد. اسماعیل‌خان از نفوذ، منابع و اقتدار زیادی در هرات برخوردار بود و در هرج و مرج‌های سال‌های اول حکومت حامد کرزی، همچنان با عنوان «امیر» استاندار هرات بود و در این منطقه استراتژیک هم‌مرز با ایران، حرف اول را می زد. 

اولین انتخابات آزاد پارلمانی پس از سقوط طالبان، در سال ۲۰۰۵ میلادی برگزار شد و فرماندهان جهادی یا افراد وابسته به آنها برنده اصلی بودند. زنان تنها ۲۸ درصد از ۲۴۹ کرسی شورای ملی را به خود اختصاص دادند. آقای مجروح نامزد بود، اما برنده نشد. او به هرات بازگشت و چهار سال فرماندار شهرستان گلران بود. 

او سپس بار دیگر فرصت یافت تا در جرگه مشورتی صلح در کابل شرکت کند. 

آقای مجروح بار دیگر نیز خود را انتخابات پارلمانی سال ۲۰۱۰ نامزد کرد و این بار با آمادگی توانست به مجلس راه یابد.  او در انتخابات پارلمانی ۲۰۱۸ هم پیروز شد و اکنون نماینده هرات در شورای ملی است. 

او سابقه کار در کمیسیون‌های مواصلات، مخابرات، توسعه شهر، و تهیه مسکن را در مجلس دارد. او همچنین مخالف مداخلات پاکستان در امور داخلی افغانستان است و دیدگاهی ضدپاکستانی و ضدطالبانی دارد،‌ اما در عین حال آماده صلح با طالبان است. 

او چندی پیش در پاسخ به این سوال که آیا اگر مناقشات بین افغانستان و پاکستان حل شود، پاکستان دست از حمایت طالبان برمی‌دارد، گفت: «دراین صورت، سرنوشت گروه طالبان برای اسلام‌آباد هیچ اهمیتی نخواهد داشت.» 

او مشکلات مرزی و اختلاف نظر بر سر آب بین افغانستان و پاکستان، و نگرانی اسلام‌آباد از روابط دیپلماتیک کابل با دهلی نو را به عنوان مناقشات میان دو کشور یاد می کند و باور دارد که حکومت پیشین به دلایل «غیرمنطقی»، از توجه مستقیم به این اختلاف‌نظرها خودداری کرده است و «تا این مشکلات رفع نگردند، راهبرد و استراتژی پاکستان در قبال امنیت افغانستان نیز دستخوش تغییر نخواهد شد.» 

این نماینده مجلس گفته است:‌ «امروز در سطح بین‌الملل، معیارهای پسندیدۀ جهانی برای رفع این مشکلات وجود دارد و حکومت افغانستان بهتر است تا چالش‌های خود با پاکستان را رفع کند.» 

افغانستان با پاکستان دعوای مرزی دارد و خط  دیورند را که اقوام پشتون ساکن دو طرف مرز را از هم جدا کرده است، به رسمیت نمی‌شناسد. هرچند جامعه بین‌المللی این خط را مرز رسمی بین دو کشور می‌شناسد،‌ اما موضعگیری‌های کابل در این صد سال که از خط‌کشی مرزی می‌گذرد، در پاکستان حساسیت برانگیز بوده است. افغانستان هیچگاه تا آنجا پیش نرفته است که بر سر این مناقشه مرزی تصمیم‌گیری کند. تحلیلگران افغان باور دارند که هراس و نگرانی اسلام‌آباد از به رسمیت شناخته نشدن خط مرزی دیورند، سبب شده است که این کشور خواهان «نفوذ استراتژیک» در کشور همسایه‌اش به عنوان حیاط خلوت خود باشد و از این رو گروه طالبان را ایجاد، تامین و پشتیبانی می‌کند. 

نمایندگان طالبان و اعضای هیات افغانستان درباره اختلافات داخلی گفت‌وگو خواهند کرد، اما رابطه طالبان با پاکستان نیز از موضوعات مهمی خواهد بود که به تفصل مورد بحث قرار خواهد گرفت.